‘Ik ben zo dadelijk misschien al m’n vingers kwijt, maar ik ben toch maar mooi op tv geweest’: ex-deelnemers over ‘De Droomfabriek’

Koen Baert (46), Langdorp: ‘Dan maar geen vingers meer’

“Ik was een judoka van een jaar of tien, en grote fan van Robert Vandewalle. Mijn moeder schreef me voor een van de allereerste uitzendingen van De droomfabriek in om een wedstrijd tegen hem te spelen. Ik werd uitgenodigd, maar bij aankomst in de studio moest ik wel een paar teleurstellingen verwerken: ik was niet de enige, maar moest m’n droom samen met drie andere kinderen beleven, en het werd niet Vandewalle, maar kersvers wereldkampioene Ingrid Berghmans. Niets tegen Berghmans, uiteraard, en de hele opnames waren een geweldige ervaring. Maar op het moment zelf voelde ik me wel een beetje als een Anderlecht-supporter die een meet & greet krijgt bij Club Brugge.

“Ik herinner me nog zeer scherp hoe zenuwachtig ik was. Maar ik heb het gevoel dat die ervaring voor mij tot vandaag, meer dan dertig jaar later, vruchten afwerpt. Ik was een heel timide kind, mijn deelname aan De Droomfabriek heeft me toen op slag veel minder verlegen gemaakt.

“Na mijn deelname mochten we in het publiek gaan zitten, maar ik werd voor een tweede keer naar het podium gehaald omdat ik opviel in mijn kimono. De uitzending eindigde met een show van illusionist Rasti Rostelli, die mensen uit het publiek haalde om allerlei gevaarlijke trucs mee uit te halen. Ik moest een citroen vasthouden bij een tandenstoker die erin geprikt was, en hij halveerde die geblinddoekt met een samoeraizwaard. Ik herinner me nog wat er door me heen ging: ‘Ik ben zo dadelijk misschien al m’n vingers kwijt, maar ik ben toch maar mooi op tv geweest.’ (lacht)

“Ik heb wel een goed oog in de nieuwe Droomfabriek. Dromen najagen, beleving: het zijn natuurlijk termen waarmee je vandaag om de oren wordt geslagen. Maar de meeste mensen zoeken dat gevoel op Instagram, en dat is enorm fake. De droomfabriek, met alle inspanningen die ervoor werden getroost, was veel authentieker. En het was, los van de dromen die werden waargemaakt, ook een prettige variétéshow: ik hoop dat dat element ook terugkeert.”

Stijn Schelfhaut (42), Puurs-Sint-Amands: ‘Bij de hoogdagen van je jeugd’

“Mijn droom als tien- of elfjarige, in de vroegste jaren 90, was om in een film te spelen. Ik had me daarvoor, samen met drie vrienden van op school, ingeschreven via, jawel, een gele briefkaart. Er werd een heel scenario voor ons opgezet, en een producer – ik vermoed dat het Tom Huybrechts zelf was, de vaste producer van De droomfabriek, maar m’n geheugen laat me na meer dan dertig jaar in de steek – merkte op dat ik erg op Mr. Bean leek. Dat was dus vanzelfsprekend de rol die ik mocht spelen. Voor een piepjong gastje was De droomfabriek een onwaarschijnlijke ervaring, een waarover ik zeker in de jaren na de uitzending maar niet kon zwijgen. En ook vandaag haal ik het verhaal nog weleens boven in een gesprek.

“Dat hoort bij de hoogdagen van je jeugd, natuurlijk. Het was vooral hoe we werden onthaald, verwend bijna, als waarachtige acteurs: we werden gekleed, geschminkt voor de opnames, met de égards van een echte acteur. Programma’s van de BRTN, zoals de openbare omroep toen heette, waren in die dagen je van het voor lagereschoolkinderen. Een show in dat beroemde Amerikaans Theater (een grote tv-studio op het Heizelcomplex, in 2012 gedecommissioneerd, RMe), filmopnames in dezelfde studio’s waar onze favoriete reeks F.C. De Kampioenen werd opgenomen: onvergetelijk allemaal, natuurlijk.

“Ik denk dat de revival goed zal scoren. Natuurlijk zijn de tijden ondertussen veranderd, we worden bestookt met de belevenissen van anderen. Maar het waarmaken van een droom, een échte droom, waarvoor grote inspanningen moeten worden geleverd, dat blijft iets hebben. Dromen blijven iets universeels, iets tijdloos.”

Marc D’Hont (69), Damme: ‘Tweemaal deelgenomen’

“Ik heb twee keer deelgenomen aan De droomfabriek, maar de eerste deelname was veruit de spectaculairste: de productieploeg heeft ergens halfweg de jaren 90, samen met het leger, mijn droom waargemaakt om Brussel te bombarderen met bloemen. Van thuis uit had ik een grote interesse in het oorlogsverleden, onder meer door mijn grootvader, die grenadier was tijdens WOI. Ik had veel gelezen over de verwoestende bombardementen op Belgische steden, en dat bracht me op een origineel idee: wat als we nu ook eens een bombardement zouden doen op Brussel, maar dan met bloemen in plaats van bommen? En op het militair défilé van 21 juli natuurlijk, de nationale feestdag. Het waren anemonen, als ik me niet vergis: er werden paletten vol van aan boord van een C-130-vrachtvliegtuig geladen, met een cameraploeg en mijzelf aan boord, en de bloemen werden op het défilé gedropt. Het ging niet helemaal goed, als ik me niet vergis: door technische problemen hebben ze niet alle bloemen kunnen droppen.

“De tweede keer was een jaar of twee, drie later. Ik zat bij een kookclubje samen met een aantal bevriende hobbykoks, en we mochten in het toenmalige Brugse toprestaurant De Karmeliet koken voor een aantal prominenten, zoals wijlen premier Jean-Luc Dehaene, vicepremier Johan Vande Lanotte en basketspeler Rik Samaey. Maar dat kwam uiteraard niet in de buurt van de eerste deelname.

“Ik geloof niet dat de formule van De droomfabriek op is. Er werden dromen in waargemaakt, maar het draaide vooral rond goeie ideeën. En die hebben een tijdloze kracht. Ongetwijfeld zullen ze het een moderne draai geven, en dat moet ook, maar die absolute basis waarop het programma destijds steunde blijft ijzersterk.”