Blessureleed

Een aanslepende voetblessure na de Olympische Spelen in Tokio betekende bijna het einde van haar carrière voor Hanne Claes. “De Spelen in Tokio waren mentaal heel moeilijk voor mij. Ik kon door mijn blessure maar twee trainingen op de piste met spikes afwerken. Toen heb ik wel nagedacht of ik dit nog wel wil en of het nog wel de moeite was om door te gaan.”

Eerder sukkelde ze ook al 3,5 jaar met een achillespeesblessure waardoor ze de Spelen in Rio miste. Op haar 31ste kende ze dus al heel wat tegenslagen. Toch besloot ze om terug te vechten en haar hoofd niet te laten hangen. “Ik voerde een aantal veranderingen door, zoals een verandering van coach. Zo heb ik uiteindelijk het plezier teruggevonden.”

In 2021 besloot Claes om zich niet meer te laten coachen door Jacques Borlée, maar om zich aan te sluiten bij de coach van de Belgian Cheetahs, Caroline Bam. Doorgaan bleek uiteindelijk de juiste beslissing, want een paar jaar later pakt ze een nieuw persoonlijk record, het nationale record en een ticket voor de Olympische Spelen in Parijs.

Nog een laatste keer genieten

Na Parijs stopt ze waarschijnlijk definitief. “Ik heb tegen mezelf gezegd dat ik er nu gewoon van moet genieten. Met deze ingesteldheid volgden de resultaten bijna vanzelf, hoewel ik er natuurlijk ook veel voor werk. Het is fantastisch dat ik tegen het einde van mijn carrière nog een persoonlijk en nationaal record loop. Dat was wel een verrassing.”

Ze moest jammer genoeg wel forfait geven op de Europese Spelen van eind juni, waar de Belgische atletiekdelegatie degradeerde uit de hoogste divisie. Ze blesseerde zich aan de hamstring tijdens een opwarming net na de aankomst in Polen. “Ik had echt heel veel zin om te lopen en natuurlijk Team Belgium te helpen. Ik stond ingeschreven met de derde beste tijd uit het deelnemersveld, dus ik denk dat ik ook veel punten had kunnen binnenhalen. Het was gewoon te riskant, ik kon echt niet lopen.”

Bloemenkleedjes en sandalen in de winter

Hanne Claes groeide op in Costa Rica waar haar ouders het vroegere Vredeseilanden, nu Rikolto, oprichtten. Ze kwam op haar zesde terug naar België. Het was een grote aanpassing voor de jonge Hanne. “We kwamen aan in België in de winter, maar ik weigerde in het begin broeken en jassen aan te doen. Ik liep dus rond in mijn sandalen en bloemenkleedjes.”

Ze gaat nog graag terug naar haar geliefde geboorteland om bijvoorbeeld haar vrienden te bezoeken. “Ik heb er mooie herinneringen. Het is een prachtig land en de mensen zijn er heel open en vriendelijk.”

Nooit samen rust

Haar vriend is de Australische volleyballer Max Staples, die bij Tectum Achel speelt. Hun agenda’s combineren is soms moeilijk. Terwijl het vakantie is in het volleybal, komt in het atletiek de belangrijkste periode er nu pas aan. “Dat is eigenlijk het lastigste, we hebben nooit op hetzelfde moment rust.”

Toch zijn er ook voordelen. Ze begrijpen beide wat het is om te leven als topsporter en veel te moeten laten om te trainen.

Finale individueel en vijfde plaats met de Cheetahs

Nu ze haar persoonlijke record scherper stelde, zal ze haar doelen voor het WK in Boedapest ook nog eens moeten bekijken met haar coach. “Het moeilijkste op kampioenschappen is om de rondes door te komen. Laten we zeggen dat het doel is om de finale te halen.”

Ook met de Belgian Cheetahs was ze in het verleden al succesvol op de 4 x 400 meter. “Op het WK in Doha werden we vijfde, dus waarom niet mikken op een top vijf?”

Claes werkt nu eerst nog twee wedstrijden af in Heusden en Madrid, waarna ze zich volop gaat voorbereiden op het WK.

 (LDB)