Actrice Frances Lefebure: ‘In mijn huwelijksgeloften stond dat ik Boris niet kon beloven om eeuwig bij hem te blijven’

Het mag dan heerlijk zomerweer zijn, Frances Lefebure heeft daar de voorbije uren bitter weinig van gemerkt. Op het programma stond immers een uitgebreide fotoshoot in de winterse outfits die na de zomer met haar naam erop bij kledingketen Bel&Bo in de rekken zullen liggen. Dat die winterfoto’s in volle zomer gemaakt worden, heeft een fysieke reden. Lefebure wordt na de zomer voor het eerst moeder. En dat laat zich ondertussen al behoorlijk goed zien. “Over een paar weken pas ik niet langer in die kleedjes.”

Maar voor die gezinsuitbreiding een feit is, zag er deze week nog een ander − figuurlijk − kind van Lefebure het levenslicht. Op Streamz ging het tweede seizoen van F*** You Very, Very Much van start. Die bij momenten heerlijk van de pot gerukte reeks, met naast Lefebure ook Evelien Bosmans en Daphne Wellens in een hoofdrol, neemt in het tweede seizoen een behoorlijk onverwachte wending. An, het personage van Lefebure, krijgt − spoileralert − aan het eind van de eerste aflevering namelijk te horen dat ze borstkanker heeft.

Die plottwist is de aanleiding voor een hele campagne die de ziekte bespreekbaarder moet maken. En het geeft scenarist Bert Scholiers de kans om het thema op geheel eigen wijze op het scherm te brengen. Zo krijgt de ziekte in Scholiers’ scenario de vorm van een irritante, rode handpop die er een sport van maakt het leven van An op de meest onverwachte en ongepaste momenten te verstoren.

“Een heerlijke vondst”, zegt Lefebure. “Bert heeft een heel scherpe vorm van humor. Hij zoekt het randje op. Ik kan me inbeelden dat sommige mensen daarop afknappen, maar ik vind dat fantastisch.” Toch is de combinatie tussen een ziekte als kanker en humor verre van evident. Zeker voor wie er − zoals Lefebure − van dichtbij mee te maken kreeg. Toen de actrice 17 was, verloor ze haar moeder aan de gevolgen van een hersentumor. Toch twijfelde ze geen moment toen Scholiers haar belde om de rode draad van het tweede seizoen uiteen te zetten. “Ik heb een grenzeloos vertrouwen in Bert als schrijver en als maker. Ook al is hij een speciaal en bij momenten dictatoriaal persoon. (lacht) Ik wist dat het thema kanker in zijn handen veilig was. Het is ook niet omdat mijn mama aan kanker gestorven is dat ik voor de rest van mijn leven van dat onderwerp moet weglopen. Zo zit ik niet in elkaar. Ik ga er liever middenin staan. Juist daarom heb ik destijds voor het VTM-programma Een echte job een aantal weken meegedraaid op de oncologie-afdeling van een ziekenhuis.”

Dat hebt u achteraf wel als een heel zware ervaring omschreven.

“Dat was heftig, absoluut. En natuurlijk was het af en toe heel confronterend. Maar ik vind het niet erg om ontroerd te worden of om verdrietig te zijn. Niet dat ik dat verdriet bewust ga opzoeken, maar ik zal het ook niet ontlopen. Als dat soort dingen op je pad komen, moet je durven springen. Elke ervaring brengt je iets bij, hoe zwaar of confronterend ze ook is.”

Hoe moeilijk was het om tijdens het draaien van bijvoorbeeld de ziekenhuisscènes in F*** You Very, Very Much niet voortdurend de link te maken met wat er met uw moeder is gebeurd?

“Vreemd genoeg viel dat wel mee. Ik snap dat je de vergelijking maakt tussen wat er in de reeks met An gebeurt en wat mijn mama is overkomen, maar elk kankerverhaal is uniek. Ja, ik word in de reeks geopereerd, net als mijn mama. Maar bij haar zat het probleem in haar hoofd, bij An in haar borst. An is een dertiger zonder kinderen, bij mijn mama stond ik samen met mijn broer en mijn zus rond het ziekbed. Er zijn gelijkenissen, maar minstens evenveel verschillen. Wanneer ik nu een echo van onze baby laat maken in het hetzelfde ziekenhuis als waar mijn mama is gestorven, is dat voor mij minstens even confronterend als het draaien van die ziekenhuisscènes.

“Bij het spelen van emotionele scènes put ik uit mijn eigen leven. Maar toen ik die scènes over kanker moest draaien, heb ik niet aan mijn mama gedacht. Er is een moment in de reeks dat ik naar Flo (het personage van Evelien Bosmans, red.) moet bellen. Om haar te vertellen dat ik kanker heb. Dat was een heel intens moment. Evelien was niet op de set, maar ze hadden wel haar tegenspel opgenomen, zodat ik haar door de telefoon kon horen. Ik heb tijdens die scène hard gehuild. Maar dus niet omdat ik aan mijn mama dacht. Wel omdat ik besefte dat − mocht ik effectief ziek worden − ik ook echt meteen naar Evelien zou bellen. Gewoon haar stem horen deed me breken.”

Was uw zus even enthousiast over die verhaallijn? Toen u voor Make Belgium Great Again nietsvermoedend werd gedropt op een kamp voor kinderen die een ouder verloren en daar vervolgens even emotioneel crashte, vond zij dat absoluut not done.

“Ik begreep haar boosheid, ik zou misschien op dezelfde manier reageren moest haar zoiets overkomen. Maar ikzelf vond dat absoluut geen probleem. Omdat ik weet dat de ploeg achter dat programma altijd het beste met me voor heeft. En wat ik al zei, ik heb geen schrik van grote emoties. Ja, ik was op dat kamp ontroerd door wat ik daar zag, ik moest daarvan wenen en ja, heel Vlaanderen heeft dat gezien. Maar so what? We zouden allemaal onze emoties veel meer moeten laten zien. Soms is het gewoon goed om eens flink te huilen.”

De ziekte van An is niet de enige rode draad in het nieuwe seizoen. Net als in de eerste jaargang zien we haar verwoede pogingen ondernemen om haar leven op orde te krijgen. Hoe herkenbaar is dat voor u?

“Ik heb niet echt een fase gehad waarbij ik totaal niet wist wat te doen met mijn leven. Dat zwaar zoekende van de personages uit de reeks, ken ik niet. Ik vind An een heel leuk personage om te spelen, maar herkenbaar en realistisch vind ik haar levensloop niet meteen. Blijkbaar is dat voor veel mensen anders. Na het eerste seizoen kwamen constant mensen op me af om te zeggen dat ze zich helemaal in An herkenden. Het waren er zoveel dat ik me op den duur begon af te vragen of het wel goed gaat met mijn generatie.” (lacht)

U lijkt in uw echte leven dan ook − in tegenstelling tot uw personage − rust te hebben gevonden. U bent getrouwd, hebt een huis gekocht en nu komt daar ook een baby bij.

“En dat noem jij ‘rust gevonden’? Ik ga een baby krijgen. Dat is toch zowat het heftigste wat je kunt overkomen? Maar ik vind nieuwe dingen juist leuk. Ook het moederschap was iets wat ik echt wilde ervaren. Ik denk niet dat ik na de bevalling op een roze wolk zal zitten. Dat hoeft ook niet. Niet alles moet fantastisch zijn, maar ik wil dit wel echt meemaken.

“Ik heb absoluut niet het gevoel dat ik nu rustig geland ben. Neem nu dat huis. Ik vind het idee dat Boris (Van Severen, acteur, red.) en ik een huis hebben gekocht helemaal niet rustgevend. Ik vond het veel chiller om te huren. We moeten nu nog dertig jaar afbetalen, op onze centen letten, en wanneer de kraan lekt kunnen we niet eens naar de huisbaas bellen om dat op te lossen. (lacht) Ik vind dat eigen huis vooral heel eng. Maar ik heb er vrede mee. Het is niet iets wat me zomaar is overkomen. Ik heb hier bewust voor gekozen. Maar om nu te zeggen dat ik gesetteld ben? Dat niet. Ik vind dat trouwens een gevaarlijk idee.”

Waarom?

“Het zet de deur naar een soort stilstand open. Terwijl ik het juist belangrijk vind om mijn voelsprieten te blijven uitsteken en mezelf in vraag te stellen. Er is in het leven niet een soort eindpunt waar je, zodra je er bent, de rest van je dagen rustig kunt chillen. Zo werkt het niet. Je leven kan in één vingerknip veranderen, dat heb ik al te vaak gezien. En dan moet je flexibel genoeg zijn om daarmee om te gaan. Die flexibiliteit vind ik heel belangrijk. We hebben dan wel een huis gekocht, in mijn achterhoofd weet ik ook dat we dat weer kunnen verkopen, als de omstandigheden daarom vragen.”

Een huis kun je verkopen, de baby die op komst is, daar hang je voor de rest van je leven aan vast. Dat gaat toch ten koste van die flexibiliteit.

“En dat vind ik eng. Maar dat is oké. Dat hoort er bij voor mij. Boris en ik praten daar ook vaak over. En dat werkt. Voor ons allebei.”

Hebt u altijd al een kinderwens gehad?

“Ik heb altijd al kinderen gewild. Maar het was nooit zo prangend dat ik dacht: het moet hier en nu. Maar toen ik Boris leerde kennen, was het plots een no-brainer. We hebben wel de tijd genomen om eerst goede vrienden te worden, elkaar goed te leren kennen. Dat heeft mijn vermoeden dat Boris de juiste man was om aan kinderen te beginnen alleen maar versterkt.”

Door uw relatie met Boris kreeg u er ineens ook twee pluskinderen bij. Was dat een bevestiging dat het moederschap u wel ligt?

“Neen, eigenlijk niet. Dat klinkt nu hard, maar dat plusmoeder zijn is soms lastig. Ik heb me bij momenten erg eenzaam gevoeld. Maar ik heb nooit gedacht: waren die kinderen er maar niet geweest. Boris is door die kinderen de man geworden die hij is. Zij hebben hem gemaakt tot de persoon op wie ik verliefd ben. Maar het is dus niet zo dat er plots een soort oermoeder in me naar boven kwam. Dat Boris al kinderen heeft, maakt de komst van een nieuwe baby wel makkelijker. Het zal voor ons een minder grote verandering betekenen dan voor een koppel dat nog geen kinderen heeft.

“Mijn zus heeft daar, toen hun kindje 1 jaar werd, een mooie speech over gegeven. Ze vertelde dat ze na de geboorte door een soort rouwproces moest. De komst van de baby had een einde gemaakt aan de relatie met haar man zoals ze die altijd had gekend. Plots moest ze de aandacht van haar partner met een derde persoon delen.

“Dat proces moeten Boris en ik niet meer door. Ik heb hem altijd al moeten delen. Geen vezel in mijn lijf die er trouwens aan denkt om daarover te klagen. Het is voor mij altijd heel duidelijk geweest dat ik niet altijd en overal op de eerste plaats zou komen.”

Vorig jaar bestempelde u in een interview het krijgen van kinderen nog als een ‘vrij egoïstische daad’. Wat is er veranderd?

“Niks, ik vind dat nog steeds. Waarom begin je aan kinderen? Om je eigen genen verder te zetten toch? Je doet het niet om de wereld beter te maken. Zeker niet in deze tijden. Ik zou ook pleegouder kunnen worden en een hele hoop kinderen kunnen helpen die in nood zijn. Maar ik ben gewoon het slachtoffer van de biologie, vrees ik. Een kind krijgen is voor mij het zotste wat je als mens kunt doen. Ik zou niet graag sterven zonder dat te hebben meegemaakt.”

Ik zag dat u op Instagram als Frances Lefebure-Van Severen door het leven gaat. Vanwaar de keuze voor die dubbele naam?

“Dat zal wel een meisjesdingetje zijn. Ik vind het gewoon mooi klinken. En ik ben heel trots op mijn man.”

Krijgt de baby ook die dubbele naam?

“Neen, die zal gewoon Van Severen heten. Omdat ik dat een heel mooie familienaam vind. Mijn papa zal het misschien niet graag horen, maar ik heb niet zo veel met Lefebure. Ik vind het ook niet belangrijk dat die naam verdergezet wordt of zo. En Boris en ik wilden bovendien absoluut dat onze zoon dezelfde familienaam heeft als zijn halfbroers. We vinden het belangrijk dat ze later, wanneer wij er niet meer zijn, een hecht front vormen. Boris heeft zelf twee halfbroers, maar bij hen in het gezin is er absoluut geen onderscheid tussen die twee en zijn ‘echte’ broer. We zouden het fijn vinden mocht dat bij ons ook zo zijn.”

Maar het wordt dus een zoon?

“Ja, ik heb vroeger altijd gedacht dat ik een jongensmama zou zijn. Maar toen ik Boris leerde kennen, is dat veranderd. Hij heeft al twee zonen, waardoor een dochter plots leuker leek. We waren er allebei op een of andere manier ook rotsvast van overtuigd dat het een meisje zou zijn. Het was wel even een shock toen het toch een jongen bleek. Dat was even raar. Maar na een kwartier had ik er al vrede mee. Het is een huizenhoog cliché, ik weet het, maar het belangrijkste is dat de baby gezond is.”

Toen ik u sprak naar aanleiding van het VTM-programma Ons DNA, ging het onder andere over het arsenaal aan tests die je vandaag op je ongeboren kind kunt afvuren. Kwestie van elke genetische afwijking uit te sluiten. U was daar toen geen voorstander van. Hoe staat u er nu tegenover?

“Nog steeds hetzelfde. We hebben, zoals de meeste koppels, alleen de NIP-test laten uitvoeren. Voorlopig is het een perfecte zwangerschap. Alleen het slapen is wat moeilijk. Ik ben een buikslaper, een houding die dankzij dit (wijst naar haar buik) niet meer zo comfortabel is. Het enige wat ik saai vind, zijn alle dingen die niet meer mogen. Ik zat net nog aan tafel met mijn vader. Die is − als boomer − erg verwonderd over alle dingen waarop zwangere vrouwen tegenwoordig moeten letten. Mijn moeder stond bij wijze van spreken nog ergens op een receptie champagne te drinken toen haar weeën begonnen. Nu is dat compleet ondenkbaar. Je mag dat soort vlees niet meer eten, die kaas is verboden en alle groenten moeten drie keer gewassen worden. Iedereen is supervoorzichtig geworden. Eigenlijk komt het erop neer dat je als zwangere vrouw gewoon negen maanden op een stoel zou moeten zitten en zwijgen.”

Om nog eens een oud interview aan te halen. U hebt ooit verkondigd dat wie in eeuwige liefde gelooft, wel achterlijk moet zijn. Ondertussen bent u officieel getrouwd. Dus opnieuw, wat is er veranderd?

(lacht) “Dat zal dan wel al een heel oud interview zijn. Pas op, ik geloof nog altijd niet in het sprookje waarbij je op je twintigste iemand leert kennen en samen oud wordt zonder onderweg ook maar het minste hobbeltje tegen te komen. Boris en ik zijn dan wel getrouwd, in mijn huwelijksgeloften stond ook dat ik hem niet kon beloven om eeuwig bij hem te blijven of voor altijd verliefd op hem te zijn. Ik heb hem wel gezegd dat het mijn intentie is om er alles aan te doen om het tussen ons zo lang mogelijk te laten duren. Dat is voor mij echte liefde.

“Door te trouwen hebben we tegen elkaar gezegd dat we het niet zomaar zullen opgeven. Maar we willen elkaar ook niet ongelukkig maken. Ik wil oprecht dat Boris gelukkig kan zijn. Ik zou het erg vinden mocht blijken dat hem dat met mij niet lukt. Maar als dat zo is, wil ik zijn geluk niet in de weg staan. Het gaat ondertussen al drie jaar heel goed. (Grijpt de rand van de tafel vast) Is dat echt hout? Maar ik maak me geen illusies. Ik weet dat we nog heel wat watertjes zullen moeten doorzwemmen. Ik bedoel, we gaan een baby krijgen. Maar ik vind hem wel de moeite waard om heel hard voor te vechten.”

Boris timmert ondertussen druk aan een carrière in het buitenland. Is dat iets waar u ook nog van droomt? Bert Scholiers noemt u een van de beste komische actrices van de wereld. Voor hem staat u op dezelfde hoogte als Emma Stone.

“Ik ben niet bezig met dat buitenland. Je moet veel geluk hebben om daar voet aan grond te krijgen. Bij Boris lijkt dat nu te lukken, maar hij is dan ook multigetalenteerd. En hij is ook heel knap. Je lacht, maar dat is wel degelijk belangrijk. Om het in het buitenland te maken moet je een soort star quality hebben. Acteren in het buitenland klinkt trouwens veel spectaculairder dan het in werkelijkheid is. Het is ook gewoon keihard werken. Oké, je verdient iets meer geld en met een beetje geluk heb je een eigen trailer, maar dat is het dan ook. Ik weet niet of je daar per se gelukkiger van wordt. Alleen vind ik het soms wel spijtig dat we in Vlaanderen aan ons klein taalgebied vastzitten. Stel je voor dat we F*** You Very, Very Much in Engeland hadden gemaakt. Dan was the sky the limit, hadden veel meer mensen die reeks gezien en was Bert al lang een van de topscenaristen in Hollywood.”

Diezelfde Bert vindt het trouwens zonde dat u uw tijd vergooit aan het presenteren van televisieprogramma’s. Hij zou je liever fulltime zien acteren.

(lacht) “Dan moet Bert dringend meer gaan schrijven. Mocht hij me een contract kunnen aanbieden waarbij ik elk jaar een grote rol mag spelen in twee van zijn fictieprojecten, teken ik meteen. Ik vind het moeilijk om tussen de twee te kiezen. Acteren voelt voor mij heel vrij, ik word daar supergelukkig van. Presenteren voelt meer als werk. Maar ik heb het allebei nodig. Het ene voor mijn ziel en het andere om mijn huis te betalen. Al is dat laatste te kort door de bocht. Ik maak geen tv voor het geld. Mocht dat zo zijn, had je me wel in andere programma’s gezien.

“Ik heb al veel programma’s gemaakt die heel zwaar waren, waar ik niet zot veel voor betaald kreeg en die ook geen The Masked Singer-achtige kijkcijfers haalden. Ik vind televisie maken oprecht heel leuk om te doen. Ik ben het ook niet eens met Bert dat ik daar mijn tijd mee vergooi. Omdat ik er wel over waak dat ik programma’s maak die relevant zijn en iets voor mensen kunnen betekenen.”

Hebt u in tv-land intussen de status om dat af te dwingen? Of bestaat het gevaar dat u vroeg of laat toch in een format belandt dat net iets minder maatschappelijke waarde heeft?

“Dat gevaar is er niet omdat ik aan geen enkele zender gebonden ben. Niemand kan me dwingen om iets te doen. Die vrijheid is een gigantisch voordeel, maar dat heeft wel financiële gevolgen. Ik had veel rijker kunnen zijn. (lacht) Of toch zeker een beetje rijker. Ik heb wel een aantal keer met zo’n exclusiviteitscontract geflirt, maar ik heb uiteindelijk beslist om mezelf niet ergens vast te zetten. Ik hou ervan om dingen op buikgevoel te doen en alleen ‘ja’ te zeggen tegen dingen die goed voelen.”

Met F*** You Very, Very Much wil u kanker bespreekbaarder te maken, in Ons DNA bracht u families opnieuw bij elkaar, tijdens Hotel Römantiek koppelde u bejaarden aan elkaar en met Make Belgium Great Again probeerde u ons land tot een net iets leukere plaats te maken. Gaat er in u een weinig subtiele wereldverbeteraar schuil?

(twijfelt) “Ik denk het wel. Ik word soms overspoeld door het idee dat ik dringend iets moet doen. Dan denk ik: ‘shit, waar ben ik eigenlijk mee bezig? Moet ik niet ergens op een boot van Greenpeace gaan zitten om de walvisjacht of olieboringen te stoppen? Maar na zo’n golf van paniek blijk ik toch te laf, te lui, te egocentrisch of gewoon te gelukkig met wat ik heb om dat ook echt te gaan doen.”

Maakt de baby op komst u gevoeliger voor de grote wereldproblemen?

“Het is nu nog moeilijk om in te schatten wat dat moederschap met me zal doen. Ofwel wordt dat engagement plots een stuk groter, ofwel ga ik me nog meer terugplooien op mezelf en mijn naaste omgeving. Ik maak me uiteraard wel zorgen over waar het met de wereld naartoe gaat. Je staat er sowieso bij stil wat je kinderen nog zullen meemaken − bijvoorbeeld op het vlak van klimaat. Dan hoop ik vooral dat het aan onze kant van de wereld nog zal meevallen. En misschien moeten we nu al wat centjes opzijzetten zodat ze een bunker kunnen bouwen. (lacht) Zaken als de klimaatproblematiek zijn ook dingen waaraan we als individu weinig kunnen doen. Ik word steeds cynischer over het internationale politieke toneel. Het is zo verrot allemaal.”

Dat belooft voor het volgende seizoen van Make Belgium Great Again.

“Dat is anders. Ik geloof wel nog steeds dat je op microniveau het leven aangenamer kunt maken. Maar ik ga niet meer proberen om de hele wereld te redden.”

Het tweede seizoen van F*** You Very, Very Much, nu op Streamz.