Unieke beelden, maar peloton reageert verdeeld op aankomst op Puy de Dôme: “Mythisch, maar goed voor één keer”

LEES OOK. Thriller op Puy de Dôme: Tadej Pogacar pakt weer seconden terug op Jonas Vingegaard, Michael Woods wint na ultieme remonte

Eerst moest het peloton zich door een mensenzee banen en daarna het grote niets. Een hoge bergtop die tot meer dan 1.400 meter hoogte reikt, waar het plots stil wordt. Het zorgde voor een bijzonder decor waarbij alleen af en toe nog een Franse gendarme over de veiligheid van de renners waakte.

“Van kippenvelmomenten naar serene stilte”

Victor Campenaerts was één van de eerste renners die het mocht ervaren. Hij eindigde uiteindelijk als twaalfde. “Het was een beetje raar”, zei Vocsnor. “In de Tour zijn er weinig stukken zonder publiek en als dat toch het geval is, zijn het vaak de afdalingen. Het contrast met het eerste deel was groot. Eerst kippenvelmomenten door de massa - een beetje Alpe d’Huez-achtig, ook al reed ik die col nog nooit op in de Tour. Daarna de serene stilte met alleen hier en daar nog een politieagent en geen communicatie meer door het oortje omdat de ploegleiding te ver af was. Het was mythisch, maar doe mij toch maar die mensenzee. Als er geen publiek staat, is dat toch niet supermotiverend.”

“Suizende oren na het eerste stuk”

Maxim Van Gils is pas aan zijn eerste Tour bezig en hij mocht meteen de Puy de Dôme beklimmen. “Het fietst makkelijker zonder publiek”, zegt de klimmer van Lotto-Dstny. “Je moet niet zozeer uit je doppen kijken dat je niemand aanrijdt. Het was ook beter voor mijn oren, want die waren aan het suizen na het eerste stuk. Die stilte deed wel deugd, zeker aan het einde van zo’n warme dag. Begrijp me niet verkeerd: met publiek is zeker ook leuk, maar voor af en toe kan zonder ook wel tof zijn.”

LEES OOK. KOPMAN. “Schrik niet als deze acht seconden in Parijs beslissen over winst en verlies”

Wout van Aert deed eerst opnieuw berenwerk voor zijn kopman Jonas Vingegaard. In het eerste deel van de klim zette hij zich samen met Wilco Kelderman op kop van het peloton en dreef hij het tempo op. De steile passage aan het einde deed hij aan een rustiger tempo omdat zijn rol erop zat. “Het was echt vreemd”, zei Van Aert bij de NOS. “Normaal zijn de fans alleen maar gekker naar de finish toe, maar nu was dat net niet het geval. Een bijzondere ervaring. Ik ben blij dat ik er geweest ben, maar ik ga niet meteen terugkomen.” (lacht)

Bij Florian Vermeersch riep het herinneringen op, maar niet de leukste. Hij legde de link met de coronaperiode waarin het peloton wel vaker zonder publiek moest koersen. Daar wil hij liever niet naar terug, maar in de grupetto ontdekte hij toch een voordeel van klimmen zonder fans. “We konden eens een klapke doen”, glimlacht Vermeersch. “Anders is het moeilijk praten op zo’n drukke col. Het publiek heb je in de grupetto ook niet echt nodig om je vooruit te stuwen. We doen het sowieso rustig aan. Vier kilometer op het gemak en met die rust: het was wel eens tof, maar het hoeft zeker niet alle dagen zo te zijn. In de coronaperiode stak dat echt wel tegen.”

“Het is toch veiliger”

Tiesj Benoot kwam als 104de van het peloton boven op de Puy de Dôme. Hij bekeek het vooral van de praktische kant. “Het is toch veiliger”, zegt Benoot. “In het eerste deel stond ik soms bijna stil door al dat volk. Als je al moe bent, doet het wel deugd om wat rust aan je hoofd te hebben. Ik ben ook voorstander om op alle klimmen hekken te zetten om de renners af te schermen. Het is veiliger, maar het is natuurlijk niet overal haalbaar.”

Veiliger of niet, voor Oliver Naesen is het geen stof tot discussie. Hij wist de laatste vier kilometer van de Puy de Dôme maar matig te appreciëren. “Zonder twijfel minder leuk”, zegt Naesen. “Het verschil was zo groot. Eerst een muur van geluid, heel plezant. Je wordt al eens geduwd. De tijd gaat sneller vooruit en laat ons eerlijk zijn, dat is wel de bedoeling in de grupetto. Aan de andere kant is het niet onaangenaam om op zo’n steil slotgedeelte eens zonder volk te kunnen rijden, maar algemeen is het gewoon veel leuker met volk. Het is toch één van de redenen waarom we dit allemaal doen.”

“Genoten van de uitzichten en de stilte”

De gehavende sprinter Fabio Jakobsen kwam bij de tien laatste renners boven. Na de calvarietochten die hij in de Pyreneeën al moest afwerken doordat hij zware schaaf- en brandwonden overhield aan zijn valpartij in de rit naar Nogaro, was de Nederlandse spurter er niet het hart van in om eens in alle rust de top van een col te bereiken. “Samen met Michael (Morkov red.) heb ik wel wat kunnen genieten van de uitzichten en de stilte”, vertelt Jakobsen bij de NOS. “Het is leuk voor de afwisseling, maar voor mij hoeven ze er geen gewoonte van te maken. Al moet ik zeggen dat ik het in het eerste stuk niet altijd even aangenaam vond als ze me een zetje gaven. Het voelde vaak eerder aan als een tik op mijn schaafwonden. Ach, dit was wel eens mooi die stilte op de top, maar één keer per Tour is wel genoeg.”