Tadej Pogacar, die zich “dag na dag beter voelt”: “Denk dat ze bij Jumbo-Visma alles op één rit gaan zetten”

Tadej Pogacar ziet er wat moe uit wanneer hij in beeld verschijnt tijdens de videocall van zijn ploeg. Hij heeft wallen onder de ogen en aan zijn linkermondhoek lijkt een koortsblaas opgedoken. Hij voelt zich nochtans goed, zegt hij. Ook van stress lijkt hij geen last te hebben, de Sloveen lacht en antwoordt relaxed op vragen. Zoals wanneer hij aan wielerleken moet uitleggen hoe je tijdens de koers naar toilet gaat. “Normaal is de gele trui degene die het teken geeft. Wanneer de vlucht van de dag vertrokken is, en hij stopt, dan stop je ook. Moet je later in de koers, dan zoek je een moment uit waarvan je zeker weet dat je makkelijk kan terugkeren. En altijd als er een paar andere renners ook stoppen. Nooit alleen! Moet je naar het grote toilet: dan ben je genaaid, dan zijn je benen gegarandeerd ook om zeep.”

***

“Ik heb zeker een soort momentum vast, ja. Ik weet niet of dat ten opzichte van Jonas is, maar ik voel me in ieder geval goed. Ik ben blij met hoe het in deze Tour tot nu toe gelopen is. Ik voel me dag na dag beter.”

“Neen, totaal niet. De laatste week zou nog beter moeten zijn dan mijn eerste dagen. Ik heb wel degelijk een goeie basis: ik was heel goed aan het koersen in de klassiekers in het voorjaar. Door mijn polsbreuk heb ik daarna gewoon wat koersen gemist vlak voor de Tour.”

“Neen, ik ben niet verbaasd. Ik was meer verrast dat ik op de Marie Blanque tijd verloor. Ik ken mezelf: ik wist dat ik goed was toen ik in de Tour toekwam, dus ik zie geen reden om verbaasd te zijn.”

“We gaan zien in de Alpen. Ik hou ook van de Alpen. Ik heb de ritten verkend, en ik word elk jaar beter op lange beklimmingen en in de hitte. We moeten de laatste week afwachten om te zien wie van ons twee die zware ritten het leukst vindt.”

“Het is een mooie rivaliteit. Vorig jaar was een van de mooiste Tours aller tijden, en nu is er ook weer veel gebeurd in de eerste week. We drop bombs on eachother, we gooien bommen op mekaar. Het is elke rit volle bak. Het is een goed duel.”

“Dit is mijn vierde Tour. Het is elke keer stress, want het is de belangrijkste koers van het jaar. Ik heb al veel geleerd. Het is leuk om te winnen na een solo van 50 kilometer, maar in de Tour moet je drie weken volhouden. Want je weet dat je elke dag de prijs kan betalen voor de vorige. Je moet je hoofd gebruiken. Je kan niet ‘crazy’ gaan in één rit. Waarschijnlijk word ik oud, ja: het is mijn laatste jaar in de witte trui.”

“Wie zegt dat? Jumbo? Zij kennen mijn trainings- en racedata toch niet? Ze kennen mijn exacte gewicht niet, ze weten zo veel niet. Ze kunnen dat alleen veronderstellen. Ik kan je zeggen dat het een goeie klim was, maar dat het nog beter kan.”

“Ik denk dat het hun tactiek wordt om alles op één rit te zetten en mij dan te proberen kraken. We zullen zien hoe dat gaat. Ik ben er klaar voor, ik ben klaar voor al hun tactieken. Ik probeer me voor te bereiden op alles wat ze kunnen doen.”

“Urska voelt zich veel beter, dank je. Ze heeft maandag voor het eerst weer op de fiets gezeten. Het is natuurlijk nog niet perfect, ze zal nog wel een paar dagen nodig hebben na die hersenschudding. Het was een zware crash. Als je aan zo’n hoge snelheid valt, is het nooit mooi. Iedereen in het peloton heeft dat wel al een keer meegemaakt. Ik ben er wel mee bezig. Zondag bijvoorbeeld heb ik eraan gedacht in de grote afdaling voor de slotklim. We gingen 90 kilometer per uur. Ik was aan het denken: er kan nu van alles gebeuren, het kan nu helemaal mis gaan. Maar dit is mijn job. Ik probeer respectvol te zijn en het soms wat meer op het gemak te doen, maar soms is het zo chaotisch. En dan vraag je je af of het dat wel waard is.”