Televisiemaker Tim Van Aelst over zijn jarenlange cocaïneverslaving: ‘Ik zou nooit meer terug willen’

Meer dan tien jaar reeg televisiemaker Tim Van Aelst (45) met zijn productiehuis Shelter de tv-successen aan elkaar. Programma’s als Benidorm Bastards (2011), Wat als? (2014) en Hoe zal ik het zeggen? (2018) scoorden niet alleen goed bij het Vlaamse publiek, ze werden ook alle drie internationaal bekroond met een prestigieuze Emmy Award - zeg maar de Oscars van de televisiewereld.

Toch waren die jaren van succes ook zijn minst gelukkige, vertelde Van Aelst afgelopen weekend in een interview met Gazet van Antwerpen. Hij kampte die jaren namelijk met een cocaïneverslaving. “Het is natuurlijk niet zo dat ik heel die periode aan de coke zat. Dat ging in periodes, er waren maanden dat ik niet gebruikte”, vertelt hij aan de telefoon aan deze krant. “Ik deed het nooit tijdens het werk of in het bijzijn van mijn kinderen. Maar ik werd er gaandeweg afhankelijker van, tot ik een moment besliste dat het zo niet verder kon.”

Cocaïne wint jaar na jaar aan populariteit. Het is ook een drug die vaak gelinkt wordt aan beroepen met een hoge werkdruk en prestige, zoals de advocatuur, het bankwezen en dus ook de showbizzwereld. Onder meer zanger en tv-presentator Bart Peeters getuigde al in Humo dat in het Nederlandse tv-milieu in de jaren 80 “meer coke dan cola gebruikt werd”. Toch blijven openlijke getuigenissen zoals die van Van Aelst vrij uitzonderlijk.

“Er zijn geen studies die aantonen dat het bij bepaalde beroepen vaker voorkomt", zegt Geert Dom, verslavingsexpert van de Universiteit Antwerpen. “Maar er zijn natuurlijk wel bepaalde risicofactoren in de mediawereld. We weten dat de drug er vrij vlot beschikbaar is. Daarnaast is het natuurlijk een beroepswereld waar mensen vaak de kans hebben om hun eigen werkritme te bepalen, en waar periodes van zware werkdruk en rustigere periodes elkaar afwisselen. Ook dat verhoogt het risico op druggebruik.”

Niet enkel in mediawereld

Van Aelst erkent dat de verleiding in de sector groot is. “In de televisiewereld werk je vaak heel intens aan kortstondige projecten. Als die afgerond zijn, maakt dat altijd veel euforie los. Een deel van het werk bestaat uit vieren wat er gebeurd is. Dat zijn momenten waarop het risico aanwezig is, al zou het natuurlijk naïef zijn om te denken dat dat alleen in de mediawereld zou voorkomen.”

Cocaïne is populairder is bij mannen dan bij vrouwen, en de leeftijdsgroep van 25- tot 34-jarigen is de grootste risicogroep. Ook bij Van Aelst begon het rond zijn 26ste met af en toe een lijntje op een feestje. Gaandeweg ging hij het meer alleen doen. “Velen nemen hun toevlucht tot iets na een zware werkdag. Bij velen is dat een glas wijn, bij mij werd dat steeds meer een lijntje coke. Daardoor ging je weer laat door ’s avonds en word je geradbraakt wakker. Dan sleep je je de dag door om ’s avonds opnieuw een lijntje te doen. Zo wordt het een patroon waar je nog moeilijk uit geraakt.”

Opvallend is dat hij als hoofd van productiehuis Shelter op professioneel vlak bleef scoren, en de succesprogramma’s uit de grond bleef stampen. “Je ziet wel vaker bij mensen die met een verslaving kampen dat er op persoonlijk en fysiek vlak wel schade is, maar dat ze op professioneel vlak overeind blijven”, zegt Dom. “Het werk is vaak het laatste domein dat aangetast wordt.”

Cocaïne kan gebruikers tijdelijk het gevoel geven dat ze alles aankunnen, al komt de weerbots altijd later. “Het is gewoon een smerige drug”, zegt Van Aelst nu. “Ik ga nooit beweren dat cocaïne me op een bepaalde manier vooruitgeholpen zou hebben: het heeft alleen maar negatieve effecten.”

Zo getuigt de televisiemaker dat hij zich door zijn verslaving in het algemeen vaak anders ging gedragen. “ Het probleem is dat je je door coke alleen maar afsnijdt van je gevoelens. Ik voelde mezelf harder worden, en dat was confronterend.”

‘Succesdrug’

Volgens Katleen Peleman, directeur van het Vlaams Expertisecentrum Alcohol en andere Drugs (VAD), toont de getuigenis hoe cocaïne op lange termijn veel schadelijker is dan vaak wordt aangenomen. “Het werd lang gezien als een succesdrug, waarmee je nog steeds kunt functioneren en niet makkelijk verslaafd aan raakt. Inmiddels weten we dat cocaïne erg verslavend is. Van Aelsts verhaal kan mensen die zich vragen stellen over hun eigen gebruik ertoe aanzetten om sneller hulp te zoeken.

Van Aelst deed verschillende pogingen om te stoppen en ging ook in therapie bij een verslavingscentrum. Maar uiteindelijk viel de beslissing om te stoppen heel snel, na een laatste stevige nacht. “Ik werd wakker met het gevoel: vannacht was de laatste keer dat ik een lijn snoof. Het is me nog steeds een mysterie hoe ik opeens die knop kon omdraaien. Het is alsof ik al die eerdere pogingen en tussenfasen nodig had om opeens heel zeker te weten: dit wil ik niet langer. Ik zou nooit meer terug willen.”

Het is een verhaal dat verslavingsexpert Geert Dom bekend in de oren klinkt. “Het gebeurt wel vaker dat mensen met een cokeverslaving er op eigen initiatief mee stoppen: dat is bij 60 tot 70 procent het geval, maar wel pas na tien of vijftien jaar gebruik. In die periode kunnen ze al fysieke schade hebben, kunnen relaties stukgelopen zijn. Het zou een goede zaak zijn als we die mensen sneller kunnen bereiken en ervan afhelpen.”

Voor vragen en advies kun je, ook anoniem, steeds terecht bij Druglijn.be