Waar hij even hoopte op een droomritzege op quatorze juillet, werd het al snel duidelijk dat het niets zou gaan worden voor Pierre Latour. Tijdens de afdaling richting de voet van de Grand Colombier moest hij z’n medevluchters laten gaan. Latour daalde als een schotelvod en verloor al snel veel tijd. ’s Avonds na de rit praatte hij open over de reden van die zwakke afdaling: zijn irrationele angst ervoor.

“Het lukt me gewoonweg niet om een vorm van angst los te laten in de afdalingen”, aldus Latour. “Ten eerste zorgt het ervoor dat ik me naar de achterkant van het peloton laat uitzakken en vervolgens onnodige inspanningen moet doen om terug te komen. Het resultaat is dat ik altijd achterkom en energie of tijd verlies. Het zit allemaal in je hoofd. Dat weet ik, maar ik kan er niets aan doen.”

Maar van waar komt die grote angst voor afdalingen dan? “Er was natuurlijk een grote valpartij in de Ronde van Oman in 2019 waar ik twee breuken aan overhield, van het spaakbeen en het schouderblad van mijn linkerhand.” Maar het is niet die ene val die Latour plots die onoverwinnelijke schrik bezorgde, die zat er altijd wel al wat in. ”Soms in een afdaling, als er een beetje vocht is, beweegt mijn wiel. En dan is het alsof alles wordt uitgeschakeld. Ik ben bang omdat ik het gevoel heb dat ik een leegte in ga waar ik niets onder controle heb. Als een luchtzak in een vliegtuig. En dat is het, dan blokkeer ik volledig. Ik span me aan en ik weet dat ik net teruggevallen ben in die angst. Het is alsof er in mijn hoofd geen grond meer is onder mijn wielen.”

“Verlamd”

Door zijn angst en inhouden in de afdalingen wordt Latour dus vaak voorbijgevlogen door renners achter hem, wat de Fransman nog meer stress bezorgt. “Het is een vicieuze cirkel. Ik rem terwijl de anderen doorrijden. Dus halen de anderen me in en passeren ze me van heel dichtbij. Daardoor schrik ik nog meer, het is precies alsof ik vliegtuigen langs me heen voel vliegen. Ik voel de wind als ze voorbijrazen en ik raak nog meer gespannen. Je moet je realiseren dat ik het gevoel heb dat ik onderarmen heb die vijftig kilo per stuk wegen. Ik ben volledig verlamd.”

Maar goed, een renner die ritten wil winnen in de bergen moet natuurlijk ook wel kunnen afdalen. Daarom probeerde Latour al enorm veel om zijn angst te overwinnen, maar niet lijkt vooralsnog te werken. “Ik heb van alles geprobeerd”, aldus de Fransman. “Ontspanningstherapie, psychoanalyse, mentale voorbereiding en zelfs hypnose. Elke keer voel ik me er een tijdje beter door. Maar bij de minste neerwaartse wending ontploft alles in mijn hoofd. Als een alcoholist die nog een drankje neemt. En het is alsof ik helemaal opnieuw begin.”

Zijn ploeg TotalEnergies is natuurlijk op de hoogte van zijn schrik en probeert Latour vanuit de volgwagen te kalmeren, maar dat heeft helemaal geen effect, aldus de renner. Het heeft geen zin om me via het oortje gerust te stellen, ik ben niet in staat om te luisteren. Maar soms zoek ik het wiel op van jongens die ik vertrouw, zoals mijn teamgenoot Anthony Turgis of Tony Gallopin (Lidl-Trek). Zij stellen me gerust omdat ik weet dat zij weten hoe ze bergaf moeten rijden zonder al te veel risico’s te nemen. Het is eerlijk om te zeggen dat ik een handicap heb om af te dalen. Doodsbang zijn in de afdaling is mijn leven.”

Gino Mäder

Het overlijden van Gino Mäder in de Ronde van Zwitserland kwam dan ook bij Latour enorm hard binnen en verhoogde zijn angst in afdalingen nog meer. ”Ik wist dat je echt gewond kon raken tijdens een afdaling en ik heb het verschillende keren bewezen. Maar deze keer realiseerde ik me dat je dood kon gaan. Dat is anders. Gino sprak goed Frans en we praatten soms. En plotseling was hij weg. Ik voelde een soort rouw. Ik weet dat ik misschien als een idioot klink als ik dit zeg. Maar mijn leven is meer waard dan proberen 50e te eindigen in plaats van 100e.”

Dat zegt Latour niet zomaar. ”Ik ben bij koersen geweest waar groepen renners die ten val kwamen als idioten afdaalden, ook al waren sommige renners er al gevallen. Op een gegeven moment moet je jezelf de juiste vragen stellen. Ik vind het niet erg om gas te geven als ik op kop lig of als ik binnen de tijdslimiet terug moet komen. Maar daartussen kun je niet zomaar alles doen. En sommige mensen behandelen het als een videospelletje.”