“Tadej was heel erg verlegen. Ik gaf hem meer signalen dan hij begreep”: Urska Zigart, de sterke verloofde achter Tadej Pogacar

Tadej Pogacar (24) kreeg in het begin van deze Tour de France de schrik van zijn leven toen zijn Urska zwaar ten val kwam in de Giro d’Italia voor vrouwen. De tweevoudig winnaar is inmiddels gerustgesteld, maar maakte zich aanvankelijk grote zorgen. “Toen ik hem aan de telefoon sprak, zei hij: ’Ik zou zo graag willen dat ik nu bij je was om je te verzorgen.’ Dit is nu eenmaal hoe het is. Dat weten we en accepteren we. Het zou natuurlijk ideaal zijn wanneer we altijd bij elkaars races kunnen zijn, maar dat is niet realistisch.”

In de zesde etappe van de Giro Donne - de Ronde van Italië voor dames - ging het mis voor Zigart, die rijdt voor Jayco AlUla. “Ik weet het nog precies. We waren op de top van de klim en ik probeerde mijn bidon te pakken. Op dat moment klapte mijn voorwiel in een gat in de weg. Als je bij een snelheid van 45 kilometer per uur maar één hand aan het stuur hebt, ben je kansloos. Ik had veel pijn, maar toen ik Antonia (Niedermaier, red.) zag liggen, moest ik vooral vanwege haar huilen. Dat vond ik het ergste, want ik wil niemand pijn doen.”

Voorzichtig met de hitte

Ze kan er inmiddels hartelijk om lachen, want iedereen is oké, inclusief zijzelf. “Ik heb wat rust genomen en heb inmiddels weer wat gefietst. Wel moet ik voorzichtig zijn, zeker met de hitte. Ik had een lichte hersenschudding, maar de dagen erna gelukkig geen hoofdpijn. Die hersenschudding herstelde snel, maar ik was over heel mijn lijf bont en blauw, zelfs mijn oren. Als ik nu fiets en ik begin te zweten, vliegen de pleisters die ik overal geplakt heb van mijn lijf (lacht). Ik ben niet iemand die veel risico’s neemt. Dat komt omdat ik niet de beste fietstechniek heb, want ik ben pas begonnen met wielrennen toen ik 18 jaar was.”

Gelukkig heeft Zigart een fietsvirtuoos als vriend. “Ik ben niet dom en weet welke skills ik mis. We trainen af en toe samen en dan let ik op wat hij doet. Dan spelen we ook een beetje op de fiets en gebruiken we onze ellebogen. Het is wel grappig hoe we in sommige dingen op elkaar zijn gaan lijken. We gaan bijvoorbeeld heel vaak op hetzelfde moment uit het zadel en ook weer zitten. We zijn een beetje één geworden.”

Verlegen jongen

Ze gaat er met een grijns op haar gezicht even voor zitten als de vraag komt hoe ze elkaar ontmoet hebben en wie de eerste move maakte. “Ik leerde hem kennen op een trainingskamp in februari 2017. Hij was destijds nog best jong (18 jaar, red.). Het voelt als héél lang geleden. We gingen pas anderhalf jaar later daten. Dat lag meer aan hem dan aan mij, want Tadej was heel erg verlegen. Ik gaf hem enorm veel signalen. Meer dan hij begreep, (lacht). Ik viel en val voor hem, omdat hij altijd zichzelf is. Na alles wat hij heeft gewonnen en bereikt, is hij nu nog steeds dezelfde Tadej die hij was. Hij is heel grappig, maar tegelijk is hij ook zachtaardig, eerlijk en nederig.”

Zigart haalt dan een moment aan dat ze een keer boos op hem was. “Waarom het precies was, weet ik niet eens meer. Iets stoms, het lag meer aan mij. Hij was nog een tiener. Ken je dat? Zo’n dag dat je een slechte bui hebt en dat je dan zoekt naar iets en daar iemand anders de schuld van geeft. Dit was zo’n moment. Ik probeerde het uit te leggen aan mijn moeder, maar die zei me: ’Het is onmogelijk om boos op Tadej te zijn, zeker wanneer hij zo met die trouwe ogen naar je kijkt.’” Lachend: “Op dat moment dacht ik dat ze meer van hem hield dan van mij.”

Wat dat betreft kan haar familie niet wachten tot het stel elkaar het ja-woord geeft, maar na hun verloving is er nog geen datum, zo laat ze weten. “Het is niet zo gemakkelijk om die te vinden. Na de Tour zijn vrij snel de WK wielrennen in Glasgow, waar we allebei aanwezig zijn. En volgend jaar volgen de Olympische Spelen, dus dan is het ook geen optie. Je gaat dan kijken naar andere momenten, zoals in het najaar. Dan moet je geluk hebben met de weersomstandigheden, want we willen wel mooi weer. En zijn familie heeft een bijnaam die niet echt meehelpt, namelijk: de mensen die regen brengen. We nemen dus sowieso altijd een risico…”, zegt ze met een knipoog.

Krankzinnige snelheden

Terug naar het wielrennen, want natuurlijk volgt de blondine de gebeurtenissen in Frankrijk op de voet. “Het is mooi om het gevecht te zien tussen Tadej en Jonas Vingegaard. Ik hoop vooral dat ze niet teveel risico’s in de afdalingen nemen. Dan word ik vaak nerveus. Tadej vertelde me laatst dat ze over tien minuten een gemiddelde snelheid hadden van 72 kilometer per uur. Het is krankzinnig hoe hard ze rijden en hopelijk blijft het goed gaan. Ook als het spannend blijft, nemen de zenuwen bij me toe. We hebben na een etappe meestal wel contact. Natuurlijk praten we over wielrennen, maar heel vaak hebben we het over heel andere dingen. Grappige zaken, om even het hoofd weer leeg te maken. Ik begin meestal over praktische dingen. Bijvoorbeeld, of hij wel het geld heeft betaald voor onze parkeerplaats. Ja hoor, ook tijdens de Tour. Het is maar goed dat we geen bruiloft gepland hebben, want anders zou ik hem met dat soort vragen bestoken. Welke kleur borden wil je en welke kleur bloemen? Hij zou dan gek van me worden.”

’Problemen’ voor later. Eerst deze Ronde van Frankrijk, waarin Pogacar nog steeds op koers ligt om voor de derde keer te winnen. Hoewel Pogi zelf zijn zorgen voor de Tour-start in Bilbao uitte, laat Zigart weten dat zij geen twijfel had dat hij er zou staan. “In het voorjaar was hij al heel goed. Toen hij aan het trainen was voor de Ronde van Vlaanderen vertelde hij me: ’Hé Urska, als ik deze wattages daar rijd, kan ik misschien wel winnen. Dat is niet iets wat hij normaal gesproken zegt, dus toen heb ik een vlucht geboekt en hij won inderdaad. Toen hij in Luik viel en zijn pols brak, was hij in de beste vorm ooit, en wat hij heeft opgebouwd is natuurlijk niet meteen weg. Het was niet ideaal, maar na twee weken begon hij binnenshuis alweer serieus te trainen. Als het niet voor de Tour was geweest, zouden we hier en daar wat chillen op de bank, maar nu was hij constant bezig. Hij werkte fysiek heel hard en mentaal merkte ik ook dat hij enorm hongerig was. Hij twijfelde nooit aan zichzelf. Tadej beseft heel erg hoe goed hij is.”

En jij? “Ik geloof soms niet voldoende in mezelf. Dat is ook mijn probleem en de reden dat ik nog niet veel gewonnen heb, maar dit jaar heb ik wel een mentale omslag gemaakt. Het is gewoon heel anders wanneer je niet als junior al fietste. Als kind leer je in een groep rijden, hoe je moet vallen en ook weer opstaan. Ik heb het toch geprobeerd op mijn 18e en het belangrijkste waar ik door gegrepen werd, is het vechten om de zege en als dat lukt: het euforische gevoel waar je in geraakt. Je moet het vaker meemaken, want dan wordt de honger groter om het te willen. Ik begin dat steeds meer te ervaren”, aldus de vrouw met vier zeges op haar erelijst. “Mijn belangrijkste doelen voor de toekomst? Winnen en elke keer als het niet lukt, zal ik de volgende keer nog meer geven.”

Over winnen gesproken. Op de vraag of ze Pogi weleens met iets verslaat, antwoordt ze: “Ja, met een potje poolen heb ik van hem gewonnen. Het probleem is dat hij vaak manieren vindt om van me te winnen, maar het komt er op neer dat hij gewoon meer geluk heeft dan ik, (lacht). Ik hoop dat het geluk in deze Tour ook aan zijn zijde is…”