“Er zit iets niet juist”: Armstrong noemt Wout van Aert “de beste ter wereld”, maar stelt zich vragen bij z’n rit van gisteren

KIJK. Van Aert na de rit van gisteren: “Lang in de zege geloofd”

Armstrong begint zijn uitleg met een mooi compliment voor Van Aert. “Pound for pound is hij in mijn ogen de beste wielrenner ter wereld. Dat denk ik nog steeds”, aldus Armstrong, die in 2012 levenslang geschorst werd door het Amerikaanse antidopingagentschap en al zijn Tourzeges moest inleveren. “Maar er zit iets niet juist.”

Hincapie is het daar “volmondig” mee eens en stelt zich net als Armstrong vragen bij de manier waarop onze landgenoot de etappe van gisteren aanpakte. “Snap ik dan echt niets meer van koerstactiek? Als je de gele trui in de ploeg hebt en je kan zelf meeglippen in de goeie ontsnapping, waarom zou je dan nog al dat werk opknappen? Het was niet zijn verantwoordelijkheid.”

Armstong stelt dan dat het in Van Aerts DNA zit om altijd vol te rijden. “Of het nu in het profpeloton is of in een fietsgroepje onder vrienden: er is altijd die ene man die in alle omstandigheden keihard rijdt. Van Aert is zo’n renner. Had hij gisteren gewonnen, dan was het een enorme zege geweest. Je kan héél veel over hem zeggen, maar niet dat hij een pannenkoek is. Dat verwoordde Wout Poels heel goed na de rit.”

Maar gisteren woekerde Van Aert wel té fel met zijn krachten, vindt het duo. En dat bekocht hij in het slot. “Waarom moet je met 7 of 8 minuten voorsprong aan die slotklim beginnen? Hij had gewoon mee moeten glijden, van wiel tot wiel”, vindt Hincapie. “Waarom zou je meer werken dan alle andere vluchters als je voor de ritzege gaat? Wout Poels was supersterk, maar toch. Hij had zichzelf meer kansen op de ritzege kunnen geven.”

Ook Lawson Craddock, één van de mannen die gisteren met Wout van Aert op avontuur ging, zag onze landgenoot stevig tekeer gaan tijdens de rit. “Ik zat in het wiel van Van Aert toen hij op die beklimming van derde categorie (de Col des Aravis, red.) vol begon te sprinten. We probeerden allemaal te volgen, maar...oh my god. (blaast) Wij zijn maar gewone stervelingen. Ik wist natuurlijk dat het moeilijk zou worden om te winnen, omdat er enkele van de sterkste renners ter wereld in de ontsnapping zaten. Het niveau van het peloton is echt enorm gestegen. Ik ben blij dat ik al een tijdje geleden prof ben geworden, want ik weet niet of het nu nog mogelijk zou zijn om door te breken.”