Afscheid van André Rennen: de brandweerluitenant en politieman die ook na zijn uren wou helpen

Méér Truienaar dan André Rennen kan je moeilijk vinden. Hij groeide op in het begijnhof waar zijn ouders een huisje huurden. In de stad volgde hij de vakschool, tot op hij op de leeftijd kwam waarop hij als jongeman zijn legerdienst moest vervullen. “Maar André kreeg kansen bij de politie”, vertelt zijn echtgenote Marie-Louise Hulsbosch. “Hij kon een opleiding volgen op Saffraanberg. Zo is hij in 1974 toegetreden tot het politiekorps in Sint-Truiden.”

“Werkuren? Dat kende André eigenlijk helemaal niet. Zeker niet toen hij als wijkagent actief werd”

Echtgenote Marie-Louise Hulsbosch

In de jaren zeventig was het nog heel gebruikelijk dat je als politieman automatisch actief werd bij de brandweer. “Je was er immers om de mensen te helpen en te beschermen. Of dat nu was als politieman of bij het bestrijden van branden. Zo kreeg André bijna gelijktijdig een opleiding om bij de brandweer te gaan. Dat deed hij graag. Op die bewuste koude ochtend van 9 december 1975 werd hij inderdaad voor het eerst opgeroepen om te helpen blussen. Ergens in het centrum van Sint-Truiden was er een heel grote brand. Als jonge snaak repte hij zich naar de kazerne. Het bleek om een brand te gaan die de geschiedenisboeken van onze stad zou halen.”

Silhouet

“Het is moeilijk te bewijzen. Maar op sommige historische foto’s zie je vandaag een jonge, dappere brandweerman boven op een muur van de abdij balanceren tijdens die legendarische bluswerken. Het is exact het silhouet van André. Samen met de ploeg deed hij al het mogelijke om het erfgoed te beschermen. Het belangrijkste was dat er geen slachtoffers waren. Moeilijk was het wel, vertelde hij achteraf. Het was die decemberochtend zo guur en koud dat verschillende brandweerlui met hun handschoenen vastvroren aan de ladders. Als eerste brand kon dat zeker tellen. Het was nog maar het begin van een carrière waarin hij zijn taak als hulpverlener ter harte nam.”

“De pieper lag altijd naast zijn bed”, herinnert zijn hele gezin. “Aan de hand van het aantal ‘piepjes’ wisten we ’s nachts of er iets ernstigs aan de hand was. Eén piepje viel nog mee, maar waren het er veel na elkaar, dan wisten we dat er veel volk opgeroepen werd en dat papa naar een ernstige brand moest. Hij kon het meestal goed van zich af schudden als hij weer thuis kwam. Soms werd hij toch diep geraakt. Als er een zware brand geweest was bij een gezin dat niet verzekerd was, bijvoorbeeld. Dan zaten die mensen echt in de miserie. Of die keer dat er een kindje in een brand gebleven was. Dan had hij het moeilijk en moest hij toch even zijn hart luchten. Je moet dapper en kordaat zijn tijdens de interventie. Maar het is ook lastig als je die ellende van zo dichtbij ziet.”

Niet alleen tijdens de uren

“Werkuren? Dat kende André eigenlijk helemaal niet. Zeker niet toen hij als wijkagent actief werd in wijken zoals Nieuw Sint-Truiden, Zepperen of Metsteren. “Er waren wel eens inwoners die geen Nederlands spraken of die hun papieren niet in orde kregen. Dan hielp André hen daarbij. Soms stonden ze hier voor de deur met vragen. Als hij vrij was, mochten ze even binnenkomen. Hij kon iemand die zijn hulp nodig had toch niet op de stoep laten staan? Hij was begaan met de inwoners van de wijken waar hij actief was. Wijkagent ben je niet alleen tijdens de diensturen, zo vond hij.”

“Het is moeilijk te bewijzen. Maar op sommige historische foto’s zie je vandaag een jonge, dappere brandweerman boven op een muur van de abdij balanceren tijdens die legendarische bluswerken. Het is exact het silhouet van André”

Echtgenote Marie-Louise Hulsbosch

Op het einde van zijn carrière verhuisde hij van de wijken naar de dispatching bij de politie. Hij moest de ploegen op de baan aansturen. Hij kende het terrein in Sint-Truiden natuurlijk als zijn broekzak. Dat maakte dat hij vanuit de meldkamer de manschappen goed kon begeleiden. In 2008 kreeg hij zijn politiepensioen. Maar zijn kepie als brandweerman wilde hij nog niet definitief aan de haak hangen. Hij bleef actief bij het Truiense brandweerkorps tot hij zestig jaar was.

Vissen

Hij had één eigen hobby: gaan vissen in Noorwegen, samen met een goede vriend. Het gezin werd tussendoor actief als opvanggezin voor AFS-studenten. Zo logeerden er jongeren uit de hele wereld bij het gezin. Na zijn pensioen begon hij zo mogelijk nog meer te doen, al heeft hij nog veel tijd gemaakt voor zijn familie. “Hij hielp zijn kinderen bouwen en verbouwen. Hij speelde desnoods voor chauffeur als dat ergens nodig was. André was bovendien actief in veel verenigingen. Een van de organisaties die hem het meest aan het hart lag, was zeker All4dogs. Ze willen honden helpen die in Spanje verwaarloosd worden. André ging die ginder ophalen, om ze hier een warm mandje te geven bij nieuwe adoptiegezinnen. Drie keer is hij zo naar Spanje gereden. Daarnaast zat hij bij de lokale toneelvereniging de Bevingse Toneelgroep mee aan de kassa en in de decorbouw. Op de planken staan deed hij liever niet, maar voor hulp achter de schermen stond hij wel altijd klaar. Hij organiseerde reizen en wijntochten voor familie en vrienden en sloot zich aan bij verenigingen zoals Okra en Aviat. In september zou hij met zijn echtgenote, zus en schoonbroer weer vertrekken richting Opaalkust voor een georganiseerde wandelvakantie.”

Laatste wens

Maar niemand kon vermoeden dat hij plots ernstig ziek zou worden. Het is enorm snel gegaan. Vorige maand verloor Sint-Truiden onverwacht een bevlogen politieman en brandweerluitenant, die in zijn vrije tijd ook nog eens onvermoeibaar actief was in het lokale verenigingsleven. Bloemen en kransen wou hij liever niet. Wel steun voor een van zijn lievelingsprojecten: All4dogs. Dat bracht ongeveer 1.500 euro op dat naar het dierenasiel van Sint-Truiden en Genk ging. Het Vogel- en Zoogdierenopvangcentrum in Heusden-Zolder en asielen in het buitenland kregen eveneens een schenking. André is zijn hele leven hulpverlener geweest. Zijn laatste wens was opnieuw ergens te kunnen helpen. Dankzij hem zullen heel wat dieren een betere toekomst krijgen.