Marieke Dilles en Seppe De Blust: ‘Toen ik opkeek en zag dat hij huilde, wist ik dat er een huwelijksaanzoek zou volgen’

Een gesloten bar ’s ochtends, in de buurt van Park Spoor Noord. Wat verderop zie ik Seppe en Marieke liefdevol omarmd naar me toe komen. De tafel van een ander café, dat wel open blijkt te zijn, staat niet veel later vol met een tapasschotel, frisdrank en kopjes koffie.

“Als je ons een vraag stelt, mag ik er dan tijdens het interview even verder op ingaan met hem? Misschien kom ik nog wat nieuws te weten.” Marieke Dilles windt er geen doekjes om: als er een moment is voor qualitytime, grijpt ze het aan. Logisch, het koppel moet het vaak met die gestolen momenten doen. Ze zijn dan wel al tien jaar samen en sinds juni 2022 getrouwd, maar Seppe werkt halftijds vanuit Zürich en zij fladdert van het ene naar het andere project. En tussendoor is er natuurlijk nog de zorg voor de 5-jarige Rocco. “Onze grootste uitdaging als gezin zit in het samenvallen. Afzonderlijk hebben we allemaal een band met elkaar, maar door de minieme gezinstijd is dat niet evident.”

Stabiel

Seppe: “Marieke en ik leerden elkaar kennen op een etentje met gemeenschappelijke ­vrienden.”

Marieke: “We raakten al snel in een discussie verzeild over het al dan niet implementeren van quota voor vrouwen in het parlement.”

Seppe: “We waren allebei voorstander. Onze vrienden waren tegen, maar wij hielden koppig aan onze standpunten vast.”

Marieke: “Ook al kenden we elkaar niet, we vormden dus wel onmiddellijk een front. Achteraf vertelde ik een vriendin enthousiast over Seppe, omdat hij me echt iets voor haar leek. Zelf had ik toen nog een andere relatie.”

Seppe: “Ook ik was toen met iemand anders aan het aanmodderen. Ik definieerde het niet als een relatie, maar gedroeg me er wel naar. Ondertussen zagen Marieke en ik elkaar af en toe op events. Er hing altijd wel een soort spanning in de lucht, maar geen van beiden ondernam een poging tot toenadering.”

Marieke: “Tot ik hem op een avond uitnodigde om te komen kijken naar een van mijn theatervoorstellingen. Na afloop zocht ik hem in de foyer: geen Seppe te bespeuren. Ik had ook nog geen bericht ontvangen. Zo vreemd vond ik dat. Je laat toch iets weten na afloop van een voorstelling, helemaal als je vrijkaarten kreeg?”

Seppe: “Eerlijk? Ik was best onzeker, en bang om door haar afgewezen te worden.”

Marieke: “Uiteindelijk stuurde hij toch een bericht, dat hij in een café op me wachtte. Vlak daarna trokken we samen naar Amsterdam voor een voorstelling. We logeerden er bij een kennis, en die had meteen in de gaten dat er iets broeide. Dus gaf ze ons haar sleutel en ging zelf ergens anders logeren.” (lacht)

Seppe: “Ondanks de aanwezige spanning, ­gebeurde er toen nog niets tussen ons. We ­gingen gewoon een avond op café.”

Marieke: “Een paar weken later ging het uit met mijn toenmalige lief. Ik hield nog van hem en was daar dus best kapot van. Wat bleek? Op dezelfde dag was het ook over tussen Seppe en zijn fling.”

Seppe: “De dag erop gingen we naar de film.”

Marieke: “En toen begon je te twijfelen. Je dacht vast: ‘Oei, die Marieke is best rationeel’.” (lacht)

Seppe: “Twijfelen niet, maar ik merkte wel een enorm schild rond je op, te wijten aan je liefdesverdriet. Elk apart vertrokken we vervolgens op reis. Zij naar Frankrijk met haar broer en ik naar Italië met vrienden. Onderweg stuurden we berichtjes naar elkaar. Beiden op reis, maar toch apart: dat schept een band.”

Marieke: “Tijdens dat verlof dacht ik veel na, bijvoorbeeld over mijn neiging om smoorverliefd te worden op passionele mensen met moeilijke thuissituaties. Ik stelde vast dat het om een allesbehalve gezond patroon ging. Toen begon ik me af te vragen wat ik eigenlijk belangrijk vond in relaties. Ik maakte een lijstje: iemand die weet wat hij wil, die succesvol is in wat hij doet en iemand die vooral stabiel is, ­zodat ik dat niet altijd moet zijn.”

Seppe: “Op reis kreeg ik te horen dat mijn tante overleden was. Ik keerde vier dagen terug naar België voor haar begrafenis. Tijdens die paar dagen zochten Marieke en ik elkaar terug op. We gingen voor het eerst op date en zijn gaan zwemmen aan het Noordkasteel. Daar kusten we voor het eerst.”

Marieke: “En hebben we ook gevrijd.”

Seppe: “Achter een strobaal.” (lacht)

Marieke: “Toch duurde het nog een paar maanden voor ik me echt aan Seppe kon blootgeven. Ik was nog niet helemaal overtuigd van zijn serieuze interesse. We zagen elkaar veel, hadden seks en hielden het vooral speels en luchtig – ondanks de diepe gesprekken die we vanaf het begin al met elkaar voerden.”

Seppe: “Volgens mij is dat de reden waarom we nog altijd samen zijn: we waren op hetzelfde moment op zoek naar een andere soort relatie dan die waar we ons tot dan toe in smeten.”

Marieke: “Dat waren relaties met vooral veel drama en passie.”

Seppe: “In dergelijke relaties ben je vooral bezig met reageren op de ander. Je bouwt niets op, je creëert niets samen. Terwijl zowel Marieke als ikzelf dat wel wilde. Juist daarom was het zo belangrijk om elkaar vanaf het begin goed af te tasten.”

Marieke: “We waren ook niet meteen stapelverliefd, maar grappig genoeg hadden we daar ook weinig nood aan. We wilden liever vanuit stabiliteit vertrekken, niet van een bevlieging.”

Zeven ringen

Marieke: “Het wow-wat-een-man-gevoel overviel me voor het eerst toen ik eens bij Seppe arriveerde en hij opmerkte dat ik een energie van iemand anders bij me droeg. Ik besefte plots dat ik in andere relaties altijd andermans energie meedroeg. In een relatie vol drama kom je daarin vast te zitten. Seppe leerde me dat het oké is om in een relatie ruimte op te eisen.”

Seppe: “Na een tijdje spelen had ik wel de nood om onze relatie te definiëren. Zonder dat ‘we trekken samen op avontuur’ te verliezen.”

Marieke: “Ik vind het zelf moeilijk om keuzes te maken, ik laat liever diverse opties open. Ik verhuis bijvoorbeeld graag. Seppe laat veel ruimte, maar kan tezelfdertijd ook goed uitspreken dat hij vindt dat onze relatie aan een nieuwe fase toe is. Zoals toen je aangaf dat je nood had aan een kind. Of toen je me half lachend ten huwelijk vroeg en ik lachend antwoordde: ‘Neen, zot, dat gaan we niet doen.’ Je neemt het nooit persoonlijk als ik steiger.” (lacht)

Seppe: “Natuurlijk niet, dat is juist waar ik verliefd op ben. Ik kan gewoon een hele tijd naar een ongelooflijk mooie vlinder kijken die rondfladdert. Dat is het gevoel dat ik bij jou heb. Het maakt me gelukkig dat ik bij een vrouw ben die speels is en tegelijkertijd zo betrokken. Ik heb geen nood om Marieke dwingend bij mij te houden. Stel dat ze op een bepaald moment voor iemand anders kiest, dan is dat een pijnlijke maar waarschijnlijk juiste keuze. Niet aan mij om uit te maken of dat klopt.”

Marieke: “Dat vind ik prachtig aan Seppe, want daar spreekt zo’n vertrouwen en generositeit uit. Ik zou het daar waarschijnlijk moeilijker mee hebben. Als Seppe op een dag thuiskomt en me eerlijk vertelt dat hij met iemand seks heeft gehad, of een crush heeft op iemand, dan kan ik dat aan. Omdat ik geloof dat seksuele energie buiten ‘ons’ om niet per definitie iets negatiefs of bedreigends hoeft te zijn. Maar als zou blijken dat hij al drie jaar stiekem een affaire heeft, vind ik dat een ander verhaal. Of als hij voor iemand anders kiest, denk ik niet dat ik zo sereen zou reageren.”

Seppe: “Maar daar hoeven we niet aan te denken. (speels) We zijn nu getrouwd, hè.”

Marieke: “Seppe vroeg me ten huwelijk tijdens het kerstontbijt. Rocco was erbij, hij zat in een badjas aan tafel. Plots gaf hij me zeven ringen, eentje voor elk jaar dat we samen waren. Pas toen ik opkeek en zag dat hij huilde, wist ik dat er een huwelijksaanzoek zou volgen.”

Seppe: “Marieke wilde iets intiems. Ik zag het groots. Ik wilde onze liefde delen met iedereen die ik kende. We waren een tikkeltje ambitieus. In plaats van één gaven we twee feesten. Voor het eerste feest hielden we een receptie op de binnenplaats van een theater.”

Marieke: “Daarna organiseerden we een minifestival voor een zestigtal familieleden en vrienden in de schuur naast ons huis in Frankrijk. Alles van kookmateriaal moest nog naar daar gesleept worden. Tijdens de voorbereidingen kwamen onze verschillen naar boven, dat was best heftig.”

Seppe: “Hoewel we al tien jaar samen waren, een huis hadden verbouwd en ondertussen ook een kind hadden gemaakt, was dat het eerste project dat we echt met tweeën ondernamen. Kleine dingen waar we ons soms aan ergerden bij elkaar, werden plots veel groter.”

Marieke: “Zoals Seppe die beloofde voor ons feest iets in orde te brengen, maar een week voor datum voor het werk in het buitenland zat. Ik wist dat het niet in orde zou komen en op mijn bord zou belanden. Maar het feest zelf was de max. Ik was zo blij dat we voor Seppes plan waren gegaan. Al onze vrienden en familie samen op één plek, hoe vaak gebeurt dat?”

Kibbelen

Seppe: “Toen we ons verloofden, stelde ik voor om samen in therapie te gaan, als een soort rituele voorbereiding op het huwelijk. Tijdens die therapie leerden we dat achter kleine ergernissen soms meer schuilgaat. Zo wil ik in mijn leven eigenlijk liefst alles dag per dag plannen. Anders ontploft mijn hoofd.”

Marieke: “Maar met een kind en twee jobs die zich vaak in het buitenland afspelen, is moeilijk. Bovendien heb ik net wel structuur nodig. Als je daar dieper op ingaat, merk je dat achter die noden eigenlijk een grotere vraag naar erkenning zit.”

Seppe: “Als ik te veel moet plannen in een relatie, ben ik bang dat alles een soort constructie wordt en mechanisch begint te verlopen, terwijl ik eerder behoefte heb aan een spontaan en voortdurend aftasten en wil kunnen vertrouwen op de onderlinge connectie.”

Marieke: “Een paar dagen geleden zaten we op restaurant. Ik herinnerde hem eraan dat we binnenkort samen naar Venetië zouden gaan. Hij moet daar zijn voor zijn werk en ik had een tijd geleden opgeworpen om mee te gaan, zodat we bij elkaar konden zijn.”

Seppe: “Ik was dat volledig vergeten. En dan ontploft ze.”

Marieke: “Dat kan bij mij inderdaad zo heftig binnenkomen dat ik totaal onredelijk word.”

Seppe: “Nu weet ik dat Marieke in zo’n geval eigenlijk gekwetst is, omdat ons moment niet doorgaat en ze mij gewoon heel graag ziet.”

Marieke: “Ruziemaken vind ik eigenlijk niet zo erg. Wat ik wel verschrikkelijk vind bij Seppe, mij en andere koppels is dat je, wanneer je al even samen bent, de grote nieuwsgierigheid naar elkaar begint te verliezen. Je denkt de ander te kennen en bent soms kortaf tegen elkaar. Dat vind ik moeilijk en pijnlijk. Ik praat soms op een toon tegen Seppe die ik nooit tegen een onbekende zou aanslaan. Dat merk ik in onze taal naar elkaar en in de manier van de ander begroeten, zowel bij Seppe als bij mij.”

Seppe: “Ik vind kibbelen erger dan ruziemaken. Door het proces waar we de afgelopen twee jaar zijn doorgegaan, kunnen we het nu echt hebben over wat er achter dat kibbelen schuilt. We kunnen elkaar ruimte geven om gekwetst te zijn.”

Marieke: “Ik vond het een mooi idee om proactief in relatietherapie te gaan, in plaats van tijdens een crisisperiode. Lang hebben we het wel niet volgehouden. (lacht) Seppe en ik moesten vaak een afspraak met de relatietherapeut last minute cancelen door werk. Of als ze ons lectuur gaf, had de ene die tegen de volgende sessie wel gelezen en de andere niet. Ze ­adviseerde ons toen dat op weekend gaan ­misschien beter zou werken voor ons. Op voorhand zag ik zo’n EFT-weekend (Emotionally ­Focused Therapy, waarbij je weer de verbinding met elkaar leert opzoeken, red.) met andere koppels niet zitten, maar het bleek wel geweldig goed te werken voor ons.”

Seppe: “Momenteel doen we ons best om ­samen een gezin te vormen. Doordat we week om week voor Rocco zorgen en de ander dan vol op het werk kan focussen, verloopt dat niet altijd even gemakkelijk. We zijn het eigenlijk ­gewoon om alleen ouder te zijn.”

Marieke: “Het geeft ons ook wel vrijheid. Al grappend verwijs ik weleens naar ons co-ouderschap tegenover anderen. Zo heb ik een band met Rocco en met Seppe, hij ook met Rocco en mij, en Rocco met ons beiden apart. In de weekends of op vakantie merkten we dat het werken is om plots met drie als gezin te functioneren.”

Seppe: “Die momenten tegenwoordig waarin we ’s morgens met zijn drie staan te dansen, helpen daar wel enorm in. Dat en onze wekelijkse date night op vrijdag. Dan gaat Rocco bij de grootouders logeren, vergeten we de hectiek en onze jobs, en vinden we elkaar altijd terug.”