Daouda Peeters is helemaal terug nadat zeldzame zenuwziekte zijn voetbalcarrière bedreigde: “Elke dag raakte een groter deel van mijn lichaam verlamd”

We treffen Daouda Peeters tijdens een vrij weekend. De rijzige middenvelder verblijft bij zijn ouders in Mol, waar hij de batterijen oplaadt na twee weken hard labeur bij FC Südtirol. We krijgen het prototype van een topatleet te zien. Niets doet vermoeden dat deze man nog niet eens zo lang geleden gedeeltelijk verlamd geraakte en vreesde voor het einde van zijn carrière. Een reconstructie en vooruitblik.

In oktober 2021 voelde Peeters, door Juventus uitgeleend aan Standard, zich niet best. Hij kampte met evenwichtsstoornissen en kreeg tintelingen in de voet. Na enkele controles in het ziekenhuis luidde de diagnose: het Syndroom van Guillain-Barré. Dat is een uiterst zeldzame zenuwziekte die een verzwakking van het immuunsysteem veroorzaakt. Van de ene dag op de andere geraakte Peeters verlamd. Het begon aan de tenen en trok alsmaar hoger, tot op heuphoogte. De verlamming trok gelukkig ook weer helemaal weg, maar Peeters stond voor een maandenlange revalidatie. Rollen, wandelen, springen, tegen een bal trappen… Hij moest het allemaal opnieuw leren. Dat de Kempenaar minder dan twee jaar later weer profvoetballer is, mag dus best een klein mirakel worden genoemd.

Daouda, hoe gaat het met je?

Daouda Peeters: “Goed. Ik gebruik de twee vrije dagen om thuis even aan te sterken. We hebben al zestien dagen voorbereiding achter de rug, met vaak twee trainingen per dag. En dat in de bergen. Dus ja, het is redelijk intensief.”

Naweeën van de ziekte?

“Nee, toch niet. Het is wel zo dat sommige spieren nog wat onderontwikkeld zijn, maar door extra oefeningen te doen, werk ik die achterstand weg. Sinds eind februari ben ik opnieuw helemaal fit. Eind vorig seizoen heb ik ook nog enkele oefenwedstrijden gespeeld met de U23 van Juventus en een maand meegetraind met de A-kern. Ik ken mijn lichaam ondertussen ook goed na die maandenlange revalidatie. Fysiek voel ik me goed, ondertussen heb ik ook al drie oefenwedstrijden met Südtirol in de benen. Daarin heb ik gemerkt dat ik nog matchritme mis, maar niets om me zorgen over te maken.”

Geraak je fit voor de competitiestart met Südtirol?

“Normaal zou de Serie B half augustus starten, maar een aantal ploegen kampt met licentieperikelen. Dat gebeurt dus niet alleen in België. Het is dus nog niet helemaal duidelijk wanneer we zullen beginnen, maar een eventueel uitstel zou mij persoonlijk niet slecht uitkomen. Al geef ik mezelf wel tijd. Ik verwacht niet dat ik de eerste weken meteen alles zal spelen. Ik wil opnieuw minuten maken en gaandeweg meer en meer spelen. Juventus heeft onlangs mijn contract verlengd (tot medio 2025, red.). Ik ben de club ontzettend dankbaar dat ze zijn blijven geloven in mij, ook nu ik meer dan een jaar buiten strijd ben geweest. Dat extra contractjaar geeft me ook een extra houvast: zo heb ik nog iets achter de hand als het dit seizoen door omstandigheden toch niet goed zou lukken.”

Wat moeten we weten over FC Südtirol, de club waaraan Juventus je dit seizoen uitleent?

“Het is een relatief jonge club in Bolzano. Het is gelegen in het Noorden van Italië, aan de grens met Oostenrijk. De voertaal in het dagelijkse leven is Duits, maar op de club wordt Italiaans gesproken. Vorig seizoen hebben ze de halve finale gehaald voor promotie naar de Serie A. Dat was historisch en volkomen onverwacht. Zo’n vaart zal het dit seizoen wellicht niet lopen. Südtirol is geen grote club zoals Venezia of Parma, maar ze zijn de laatste jaren wel een mooi verhaal aan het schrijven.”

Hoe uitzonderlijk is het dat je na je zenuwziekte opnieuw kan voetballen, laat staan op profniveau?

“Als ik nu terugkijk op die hele periode, dan besef je pas hoe serieus de ziekte is geweest. Het is vreemd om als jonge voetballer ineens te beginnen twijfelen of je ooit nog wel een wedstrijd zal kunnen spelen. Ik ben enorm blij dat ik op dit moment al op Serie B-niveau kan herstarten. Ik voel dat ik dicht bij mijn niveau van voor mijn blessure sta. De volgende stap is om weer echt de stap in de voetbalwereld te zetten, met de druk om resultaten te moeten behalen.”

Hoe moeilijk was het om zonder aanwijsbare oorzaak plots in een ziekenhuisbed te belanden?

“Niemand kan me zeggen wat de oorzaak is geweest van de ziekte. Vervelender dan dat was dat niemand me kon zeggen hoeveel tijd de revalidatie in beslag zou nemen. Op een gegeven moment heb ik gedacht dat ik een kruis kon maken over mijn carrière. Elke dag geraakte een groter deel van mijn lichaam verlamd: tenen, voeten, dan quadriceps tot de heup. De dokters benadrukten dat dat het normale verloop was, maar het was heel lastig om dat te aanvaarden. Daar zat ik dan, letterlijk en figuurlijk.”

“Het herstel ging traag. Beetje bij beetje zakte de verlamming weg, maar het heeft lang geduurd vooraleer ik weer kracht in de voeten en vooral de tenen had. Erg frustrerend, want in de eerste maanden boekte ik wel heel snel vooruitgang.”

Hoe kijk je terug op de periode waarin ziekenhuizen, dokters en revalidatiecentra de plaats innamen van de kleedkamer en het trainingsveld?

“Eigenlijk vooral met het besef dat ik niet mag klagen. Tijdens de ziekte en revalidatie is het vaak heel moeilijk om te aanvaarden, maar achteraf bekeken moet ik vaststellen dat het allemaal relatief goed is verlopen. Er zijn voorbeelden genoeg van patiënten die bijvoorbeeld maar aan één kant volledig herstellen. Gebeurt dat bij mij, dan is het game over als voetballer.”

Je laatste officiële wedstrijd dateert alweer van oktober 2021, met Standard op het veld van KV Mechelen. Ondertussen ben je 24 jaar. Maalt het soms door je hoofd dat je kostbare tijd hebt verloren?

“Ik ben nog altijd jong, maar het klopt wel dat veel spelers op alsmaar jongere leeftijd doorbreken. Ik heb heus nog wel tijd genoeg om te voetballen, maar soms vraag ik me af: zou ik veel verder hebben gestaan als ik die ziekte niet had gehad? We zullen het antwoord nooit weten. Ik mag blij zijn dat Juventus al die tijd in mij is blijven geloven, dat zou niet bij alle topclubs het geval zijn. Dat besef ik maar al te goed.”

Tot slot: wat mogen we je toewensen dit seizoen?

“Een goed seizoen met Südtirol. En dat ik gespaard mag blijven van blessures, want mentaal is dat erg zwaar. Tot voor mijn ziekte heb ik nooit iets ernstigs meegemaakt. Een beetje last van de knie door groeipijnen, dat was het. Tot ik plots meer dan een jaar aan de kant stond door die mysterieuze ziekte.”