De dorcasgazellen, de wilde Somalische ezels en bergbongo’s zijn volop op ontdekkingstocht in hun nieuw perken. Sinds enkele weken is hun verblijf klaar. Het gaat om twee grote gemengde perken. Zo delen de wilde Somalische ezels en de dorcasgazellen een erg grote ruimte tegenover de berberapen.

Naast het gemeenschappelijke deel, kan elk dier ook een plekje kiezen weg van de andere soort. De dorcas hebben een kraaltje waar ze zich graag schuilhouden, maar ze zijn ook heel nieuwsgierig en trekken er graag op uit. “Zo graag dat ze zelfs tussen de lavastenen door springen. Nochtans hadden we die daar gelegd om een barrière te vormen tussen de dieren”, lacht verzorger Florijn. “Daar moeten we misschien nog iets op vinden. Bij een nieuw perk moeten we altijd na een tijdje evalueren of er nog wijzigingen nodig zijn. Bijvoorbeeld de stenen dichter bij elkaar leggen, of het voedsel op een andere manier of op een andere plek aanbieden.”

Kwestie van elke diersoort op haar wenken te bedienen. Hoe dan ook lijken de twee soorten het wel met elkaar te kunnen vinden. Het gaat om drie wilde Somalische ezels, drie vrouwtjes. Het is een speciale en heel bedreigde soort. Ze zijn veel groter en sterker dan de ezels die wij hier kennen. “Ze vallen ook op door hun gestreepte poten”, wijst de verzorger.

Bij de groep dorcasgazellen zijn in het voorjaar twee jongen geboren, mama’s Wanaki en Wahari kregen elk een kleintje. Papa van de jongen is Carles. De kleintjes eten intussen zelf mee van de bladeren, bloemen en peulen die ook hun ouders krijgen. “De dorcasgazellen zijn behoorlijk schuchter naar mensen toe, maar onder elkaar spelen de jongen wel graag”, lacht Florijn. “We zijn uiteraard supertrots op de twee kleintjes. Niet alleen omdat het geweldig is om ze samen te zien rondhuppelen, ook omdat de dorcasgazelle een kwetsbare diersoort is. Hun habitat in Noord-Afrika en West-Azië wordt bedreigd door droogtes en door boeren die de gronden voor landbouw willen gebruiken. Jagers hebben het dan weer gemunt op hun vlees, pels en hun hoorns.”

Bergbongo’s

Het tweede nieuwe verblijf wordt voorlopig alleen bewoond door de groep bergbongo’s. Zij krijgen na verloop van tijd normaal gezien nog het gezelschap van dikdiks. In de groep van zes bergbongo’s dartelen ook twee kleintjes, Yafar en Yuna, rond.

“Het zijn super brave dieren”, zegt Florijn. “Als ze geboren worden, lijken het wel puppies. Het zijn de liefste dieren die ik ken, super rustig en heel tam. Hun soortgenoten in de natuur zijn sterk bedreigd, dus zijn we ook bij hen erg blij met de jongen om zo een reservepopulatie op te bouwen. Het nieuwe verblijf hebben we heel glooiend gemaakt met heuvels en struiken omdat ze in bosrijke gebieden leven op de Mount Kenya. Ze kunnen tot vierduizend meter hoog leven, aan de rand van het woud. Hun leefgebied is in gevaar door boskap en ook olifanten in musth (een toestand waarin de mannetjes seksueel zeer actief zijn en ook zeer agressief, red.) verwoesten geregeld de bossen waar bongo’s leven. Er leven nog kleine geïsoleerde groepen.”

Kuifmakaken

Helemaal aan de andere kant van het park, in het Aziatische continent, is er ook een nieuw perk in gebruik genomen. Al is dat nog niet helemaal klaar. Tegen het najaar zou het in volle glorie te bewonderen zijn, maar de kuifmakaken mogen het toch al even uittesten. Vroeger woonden ze daar al een hele tijd, daarna kon je er even Chinese muntjaks zien, maar nu slingeren er weer kuifmakaken op een van de buiteneilanden van het Orang-Oetan Kingdom.

Op de rand van het eiland is intussen een nieuw binnenverblijf geplaatst en daar zijn de kuifmakaken ingetrokken. Zij kunnen zowel in het binnenperk als op het eiland. Ze zien daar hun buren, de orang-oetans, gibbons en dwergotters wel, maar kunnen er niet naartoe.