Weg met Rammstein

Er zijn weinig dingen die ik de wereld zo intens toewens als het einde van Rammstein. Maar onkruid is hardnekkig, en zelfs ondanks een handvol beschuldigingen van seksueel misbruik of wangedrag stond frontman Till Lindemann met zijn band deze week drie keer in een volgepakt Koning Boudewijnstadion.

Peter Mulders, bassist van de Belgische rockgroep Brutus, vroeg zich enkele dagen terug af hoe het in godsnaam mogelijk is. Een zestigjarige man die door een medewerker jonge vrouwen laat rekruteren om op ‘rij nul’ plaats te nemen? “Het is pervers dat zo’n systeem van rij nul gewoonweg al bestaat!” foeterde hij bij de openbare omroep.

Misschien trokken de fans het zich wel aan, maar alleszins niet genoeg om thuis te blijven. Hoe komt dat? Heeft het te maken met de vaststelling dat Rammstein altijd al koketteerde met seks en machismo – getuige een niet erg fijnbesnaarde songtitel als ‘Dicke Titten’? Is Rammstein een band waarvan het publiek nu eenmaal dat soort gedrag de pret niet laat vergallen?

Nee, met de muziek heeft het weinig te maken. Krek hetzelfde deed zich voor bij het Canadese Arcade Fire, zeg maar de knuffelband voor een generatie progressieve jongeren, in niks te vergelijken met de Duitse beroepsprovocateurs. Arcade Fire-frontman Win Butler kwam vorig jaar eveneens in opspraak door getuigenissen van seksueel misbruik, na een onderzoek door de toonaangevende muziekwebsite Pitchfork. Niet veel later stroomde het Antwerpse Sportpaleis zoetjes vol.

In beide gevallen had een en ander te maken met de ticketverkoop. Fans hadden al voor de onthullingen veel geld neergeteld om hun idolen aan het werk te zien. Toch is er meer aan de hand dan mensen die geen zin hebben om hun ticket te verkopen. Voor veel mensen is muziek een deel van hun leven. Ze hebben hun hart verpand aan een plaat of ze zijn volwassen geworden met de muziek van een bepaalde band.

Is het misschien des mensen dat die dingen voor veel fans zwaarder doorwegen dan beschuldigingen door mensen met wie ze niets te maken hebben? Iedereen weet dat Michael Jackson onaanvaardbare dingen deed met minderjarigen, toch dansen mensen zich nog steeds een kniefractuur op ‘Thriller’.

Telkens duikt dezelfde vraag op: kunnen of mogen we nog wel naar een artiest gaan kijken die zich aan seksueel wangedrag schuldig heeft gemaakt? Zes jaar na de start van de MeToo-beweging heeft die vraag nog steeds geen passend antwoord gekregen.

Nochtans is dat essentieel voor de nalatenschap van die beweging. MeToo ging nooit om het beschuldigen alleen, maar ook om verandering en bewustwording. En een deel van die verandering gaat hierom: hoe gaan we om met mensen die in de fout zijn gegaan? Cancelen? Of volstaat het om van die mensen te vragen dat ze een vorm van rekenschap afleggen en het boetekleed aantrekken? Misschien heeft het weinig zin om elke keer verbaasd te zijn dat fans ook willen luisteren naar de muziek van artiesten die nogal wat op hun kerfstok hebben.

Dat gezegd zijnde blijft Rammstein een misdaad tegen de menselijkheid. Dus: weg met Rammstein!