'Atlas Fallen' biedt levendige wereld met oubollige fantasyclichés en uitdagende gevechten, maar sukkelt een beetje met zijn eigen ambitie

Toen Atlas Fallen een jaar geleden voor het eerst werd voorgesteld, ging iedereen ervan uit dat de makers van onder andere ‘The Surge’ en ‘Lords of the Fallen’ weer uit hetzelfde Soulslike vaatje gingen tappen. Edoch, zo verzekerde het marketingteam, dat zou geenszins het geval zijn. ‘Atlas Fallen’ zou meer gemeen hebben met snellere actiegames genre ‘God of War’, ‘Horizon’ en aanverwanten. Maar tegelijkertijd zou het spel toch ook niet volledig vrij zijn van de bekende gameplayelementen uit de ‘Souls’-games. Niet meteen verhelderend dus.

Ook wanneer je het spel voor het eerst opstart, krijg je een minder dan fantastische eerste indruk te verwerken. In een obligate tutorialmissie leer je een (klein deel van) de moves van je personage, maar wat vooral opvalt is hoe bruin en zielloos alles eruit ziet. Na een paar basisgevechten die inderdaad meer aan ‘God of War’ dan ‘Dark’ of andere ‘Souls’ doen denken, kies je uiterlijk voor je protagonist uit een beperkt aantal opties en word je in het eigenlijke spel gegooid. Of toch bijna, want eerst moet je natuurlijk in goede RPG-traditie nog wat bijleren over je miserabele lot in de fantasiewereld waar ‘Atlas Fallen’ zich afspeelt.

Veel origineels valt er niet rapen: de wereld, Atlas, is een woestenij waar de aanhangers van de god Thelos de plak zwaaien onder de leiding van hun koningin die iedereen tiranniek onder knoet houdt enzovoort enzoverder. Ook hier is de eerste indruk weer niet meteen overweldigend. Het kleurenpalet bestaat uit vijftig tinten bruin, de personages zien eruit alsof je PlayStation stiekem twee generaties terug in de tijd is gegaan en de dialogen zijn één grote expositiedump vol nietszeggend jargon.

Dus. Slechte game? Vreemd genoeg, eigenlijk toch niet. Want eens je door die afstotelijke introductie bent geploeterd, opent er zich een spelwereld die plots veel dynamischer en uitgestrekter is dan wat het eerste halfuur deed vermoeden. Al gauw kom je in het bezit van een magische handschoen (videogames, we weten het) die je in staat stelt om jezelf met acrobatische moves doorheen een weidse (semi-)open wereld te slingeren. Even gauw blijkt dat die handschoen bezeten is door de chaosgod Nyaal, de tegenhanger van Thelos en zeg maar de emo-versie van Navi uit ‘Ocarina of Time’. Nyaal helpt je met navigeren naar je volgende quest, geeft (al dan niet nuttige of gevraagde) gameplaytips en laat je weten wanneer er op te graven schatkisten dichtbij zijn.

Dat opgraven is een belangrijk onderdeel van ‘Atlas Fallen’, want alles in deze wereld draait om zand. Niet alleen in het verhaal is zand een prominent element, ook in de gameplay is zand belangrijk. Een van je belangrijkste vaardigheden bestaat erin dat je door de krachten van Nyaal niet enkel schatkisten, maar ook savepunten en hele decorelementen uit het zand kan doen verrijzen. Vooral die laatste heb je nodig om op schijnbaar onbereikbare plaatsen te geraken. Dit op zich vrij simpele mechanisme nodigt meteen uit om de wereld grondig te ontdekken, want achter, op of onder elk obstakel kan misschien wel eens een waardevol item op je liggen te wachten. Jammer genoeg is toch niet elke plek die je kan zien ook te bereiken, en het is dan ook jammer dat het spel af en toe beslist om je tegen een onzichtbare muur te laten opbotsen.

Daarnaast zorgt het zand er ook voor dat je je vlotter van punt A naar B kan verplaatsen. Je personage kan immers ‘surfen’ over zand, wat je een aardige snelheidsboost bezorgt om bijvoorbeeld grotere sprongen te halen of vijanden te ontlopen. Het spel biedt ook de mogelijkheid snel van het ene naar het andere savepunt te springen en dat is bij sommige quests zeker handig, maar het zandsurfen is een relaxte manier om de spelwereld te verkennen en toch snel op je bestemming te raken.

Al heb ook dit voordeel z’n nadeel, want soms is het voor het spel niet altijd even duidelijk wat nu eigenlijk wel en niet zand is. Zo kan je het ene moment vlotjes over wat duidelijk een stenen weg is zoeven, terwijl je daarna abrupt tot stilstand wordt gebracht omdat je een sprietje gras hebt aangeraakt.

Ook de vijanden duiken graag op het zand, en dat brengt ons bij het vechtsysteem van ‘Atlas Fallen’. Een mengeling van ‘Souls’-games en ‘God of War’ dus volgens de makers. Dat klopt grotendeels, al merk je ook wel meteen dat die inspiratiebronnen het beter deden dan wat je hier voorgeschoteld krijgt. De gevechten zijn snelle aangelegenheden, waarbij je in theorie vlot van de ene naar de andere vijand zou moeten kunnen flitsen. In de praktijk loopt het vaak iets minder soepel, omdat je personage soms op eigen houtje lijkt te beslissen welke monsters hij wel of toch liever niet zou aanvallen.

Wat wel goed is uitgewerkt, zijn de speciale aanvallen waarvan je er heel wat ter beschikking hebt. Je verzamelt immers op je queeste zogenaamde ‘essence stones’, waarmee je nieuwe aanvallen kan unlocken. Sommige stenen geven je een nieuwe move, andere versterken dan weer tijdelijk je verdediging, … er zijn er tientallen die je naar hartenlust kan combineren om zo je favoriete speelstijl samen te stellen. Die heb je ook broodnodig, want zelfs op laagste moeilijkheidsgraad zijn de grotere vijanden absoluut niet van de poes.

‘Atlas Fallen’ sukkelt een beetje met z’n eigen ambitie. De makers hadden duidelijk grootse plannen met dit spel, maar er past nu eenmaal maar zo veel hooi op een vork en voor elk pluspunt valt er ook wel een negatief aspect aan te duiden. De wereld is goed uitgewerkt en voelt levendig aan, maar het verhaal is niet meer dan een cocktail van oubollige fantasyclichés. Het verkennen van de verschillende gebieden is een genot, maar tegelijkertijd word je af en toe zonder aanwijsbare reden tegengehouden.

Het vechten gaat snel en er zijn tal van speciale aanvallen, maar de camera en besturing werken daar vaak niet mee. Met de nodige patches en updates zullen sommige van deze problemen wel verholpen kunnen worden, maar tot het zover is: een middelmatig spel dat de volle prijs niet meteen waard is, maar op termijn een prima budgettitel kan worden.

De game verschijnt op 10 augustus