Marc (62) en Karin (59) dartelen als verliefde veulens in pensioenparadijs Portugal: “Nooit gedacht dat we zo zouden wonen”

LEES OOK. Dit is het nieuwe pensioenparadijs: “Wij leven hier als koning en koningin”

Ze klinken en kijken elkaar indringend in de ogen. Bij elke fles wijn die opengaat, bij elk glas dat wordt volgeschonken in hun ­Casa do Karma – van Karin en Marc, jawel. “We doen dat altijd”, zegt Karin. “Maar bon, we zijn nog geen 40 jaar samen, hé. ­Achttien jaar, ondertussen.”

Toen ze elkaar leerden kennen, hadden ze elk al een rugzak. “Zoals alle Hollywoodsterren ben ik vier keer getrouwd geweest”, zegt Marc met een grijns. Niet dat hij zo fier is op hoe het is gelopen. “Maar het gaat zoals het gaat. Toen ik jong was, had ik in het weekend een discotheek. Als je dan iets te veel naar de mooie meisjes kijkt, dan is dat niet goed voor de relatie. Mijn tweede ­huwelijk heeft ook niet lang ­geduurd. En tijdens mijn derde huwelijk heb ik Karin leren kennen.” Karin: “Ik was op zijn twee laatste huwelijken aanwezig.” Ze zegt het met een lachje en vertelt over hoe het geen liefde op het eerste gezicht was. Hoe ze eerst vrienden waren, elkaar graag plaagden en hoe dan toch de vonken waren overgeslagen. Het vierde huwelijk is zijn laatste, zegt Marc, want zo heeft hij het aan zijn inmiddels overleden moeder beloofd. Het moet ook, want zij heeft zijn naam als tattoo op haar hand; hij een getatoeëerde trouwring. Dan lonkt de eeuwigheid.

LEES OOK. Deze Vlamingen hebben een huis in Portugal: “Ik heb één concrete tip zodat je niet meer betaalt dan de Portugezen zelf”

Nochtans is het een koppel van contrasten. Zij noemt zichzelf een gezelschapsdier, hij noemt zichzelf asociaal. Zij houdt van bakken in de zon, hij van klussen in de schaduw. “Maar in ons huis hebben we helemaal gevonden wat we nodig hadden”, zegt Karin. De steile kronkelweg maakt het niet ál te bereikbaar, maar het dorp is toch vlakbij. Lissabon ligt op een half uur, net als het strand. “Ik wilde minstens drie kamers en twee badkamers, en omdat de vorige eigenaars – ook Belgen – er een B&B van hadden gemaakt, hebben we nu zelfs drie volwaardige badkamers. Ik wilde geen bomen in de buurt, uit schrik voor bosbranden, en ook daaraan voldoet het huis. En dan hebben we nog ons zwembad en onze jacuzzi.” Die laatste hebben ze zelf geïnstalleerd. Om er te genieten van het indrukwekkende uitzicht – alleen staat net daar een van hun weinige bomen voor. “We zeggen het dikwijls tegen elkaar”, zegt Marc. “Dat we nooit hadden gedacht dat we ooit zo zouden wonen. Een villa met zwembad. Zie ons hier zitten. Als koningen.”

Vroeger hadden ze veel verre reizen gemaakt. Naar de Malediven, waar Marc haar ook ten huwelijk had gevraagd, naar Azië. Maar Marc droomde van een zuiders leven, na zijn pensioen. “Ik heb in België mijn plicht gedaan”, zegt Marc. “Ik heb 45 jaar continu gewerkt. Ik heb gewerkt als arbeider bij Sidmar, ik heb mazout en kolen uitgevoerd en als chauffeur gewerkt. Ik heb veel geld verdiend en veel belastingen betaald. Nu is het tijd om te genieten.” Karin is medisch gepensioneerd. Ze heeft een kleine invaliditeitsuitkering omdat ze lijdt aan een zenuwziekte. “Ik kan mijn handen moeilijk gebruiken. In België werkte ik de laatste jaren van thuis uit, in de marketing. Ik analyseerde te­vredenheidsonderzoeken. Maar ­typen gaat nu niet meer goed. Al heb ik hier in Portugal minder pijn, dankzij het weer.”

LEES OOK. Patrick en Christa genieten van een jonge oude dag in Chamusca: “Iedereen kent ons hier en zegt goeiendag”

En toch was het niet eens zo logisch dat ze net daar zijn terechtgekomen. Terwijl ze de hele wereld rondreisden, waren ze nooit in Portugal geweest. Karin: “Voor mij mochten we evengoed naar Thailand of Bali verhuizen. Maar Marc wilde binnen Europa blijven. Nu geef ik hem wel gelijk, we hebben hier alle comfort en gemak van thuis in een aangenaam klimaat en op maar 2,5 uur vliegen. Hij keek eerst naar Frankrijk, omdat dat gemakkelijk is en ik perfect tweetalig ben. Maar ik verhuis niet naar het buitenland voor het gemak. Frankrijk lijkt te veel op thuis. En zo kwam Portugal in het vizier. We vonden ons huis op tweedehands.be, gingen er een paar dagen logeren, deden een bod en regelden in volle ­coronaperiode de verhuis.”

Marc maakte de woonst helemaal klaar voor hondjes Charlie en Dhartayan. “Dat zijn onze ­kadees”, zegt Karin. Andere kinderen zijn er niet. “Ik had er wel graag gewild”, zegt ze. “Maar mijn machine werkt niet. Ik heb zes miskramen gehad. Daar heb ik me een gedacht van moeten maken. Nu, elf jaar geleden hebben we in Thailand een tof koppel leren kennen. Met de vrouw daarvan heb ik nog altijd een heel goed contact. Had ik een dochter gehad, dan was het iemand zoals zij geweest, denk ik. Zij noemt me ook haar plusmama.”

LEES OOK. Philippe (65) en Annick (62) genieten van hun pensioen aan de Portugese Zilverkust: “Het enige nadeel? Je kan hier blijven aperitieven en eten”

Liever koffie van Colruyt

Karin moest haar mama achterlaten. “Ze heeft niet geweten dat we verhuisd zijn. Ze was dementerend. Ik dacht: ik kan nog gemakkelijk heen en weer vliegen om haar te bezoeken; dus heeft het geen zin om haar ongerust te maken. Tien dagen na ons ­vertrek is ze zachtjes overleden. Alsof ze het toch ergens voelde. Ze is nu hier bij ons uitgestrooid.” Maar haar broer hoort ze nog erg vaak. Marc doet het anders. “Op al die tijd dat we hier zijn, heb ik misschien met vijf mensen gebeld”, zegt hij. Hij heeft meer dan genoeg aan het gezelschap van Karin, zegt hij. “Al heeft ze ook haar mankementen, hoor. Weet je: Portugal, dat is het land van de koffie, dankzij de goede band met ­Brazilië. Maar Karin laat koffiebonen meebrengen uit België van het huismerk van de Colruyt, Grain d’Or.” (lacht) “Die smaak is veel voller”, zegt ze.

Marc schenkt de glazen nog eens vol en haalt er een koude schotel bij. Het koppel laaft zich aan het leven, dat is duidelijk. “We gaan hier veel op restaurant”, zegt Marc. “Dat is een beetje onze hobby. Het is hier niet duur, maar we durven ook wel eens naar de betere restaurants te gaan. Een Michelinster is ons niet onbekend”, zegt Karin. “Twee sterren ook niet”, zegt Marc. Karin: “We leven hier luxueuzer dan thuis. We hebben twee barbecues in plaats van één – ik wilde gas en Marc kolen. We kopen filet pur in plaats van entrecôte. We nemen al eens wat kaviaar bij het aperitief. Maar hoe zalig is dat, dat dat hier gewoon kan.”

LEES OOK. Nieuw pensioenakkoord moet de vergrijzingskosten drukken: wat verandert er voor jou?

Portugal prático

Marc Dhooghe en Karin Vandevelde wonen sinds februari 2021 in Aldeia Gavinha, deelgemeente van Alenquer.

Wat kost het?

Het huis kostte hen 305.000 euro. “In België kreeg ik als pensioen 2.300 euro bruto, en 1.750 euro netto”, zegt Marc. “Hier ­betaal ik maar 10 procent belastingen.” Toch geven ze meer geld uit dan vooraf gedacht. “Vooral omdat we hier een hogere levensstijl hebben”, zegt Karin. De openbare gezondheidszorg is gratis, maar in een privékliniek moet Karin binnenkort mogelijk 6.550 euro betalen voor een knie­operatie. “Dat is toch wat veel, dus wil ik eerst een tweede opinie.”

Heen en weer?

Voor een begrafenis of een vrolijker gelegenheid vliegen ze al eens op en af. Maar in het algemeen is er elk jaar één langer bezoek gepland: in december. “We vieren oudjaar met mijn broer”, zegt Karin. “Daarna rijden we het land rond naar andere vrienden”, zegt Marc. “Tien dagen. Dat is ook genoeg, want iedereen doet zo zijn best om iets lekkers klaar te maken. Tien dagen Kerstmis vieren, dat is niet te doen.” (lacht)

Você fala português (*)?

“De taal valt nogal tegen. ­Lezen, dat valt mee. Maar spreken? Neen, het is een dieventaal”, zegt Karin. Marc: “Iedereen spreekt hier ook Engels. Ik doe er eigenlijk niks voor om Portugees te ­leren.”

Een tip voor wie het ook wil doen?

“Neem een goede advocaat in de arm als je een huis koopt. Dat hebben wij ook gedaan. Sommige huizen zijn niet gebouwd waar ze mogen staan. Wil je voorkomen dat je je huis moet afbreken, dan laat je dat het best nakijken.”

Contact met het thuisfront?

“Omdat ik thuis werkte, dacht ik dat ik goed alleen kon zijn”, zegt Karin. “Dat is toch minder, want als ik daar de deur uitstapte, kwam ik mensen tegen. Hier niet. Gelukkig kan ik heel veel bellen en Facetimen met de mensen in België.

Grootste meevaller?

“Het is hier zo’n mooie streek. We wonen hier enorm graag”, zegt Marc. “Ik voelde me heel snel thuis”, zegt Karin. “En die zon is zalig. Tijdens onze eerste winter kon ik tot half december buiten boeken ­lezen. De tweede winter ­regende het meer. Maar goed, daarom is het hier ook zo mooi.”

Keer je ooit nog terug?

“Mijn mama was dement, zijn mama was dement. Het zit een beetje in de familie”, zegt Karin. “Als het op een bepaald moment te moeilijk wordt, keren we terug naar België. Mijn broer heeft er het huisje naast het zijne ­gekocht, zodat we altijd een plek hebben.”

(*) Spreek je Portugees?