‘Cyclocrossers’ Van der Poel en Van Aert die op één en twee eindigden bij de profs: hoe blij was jij met wat je afgelopen zondag zag?

“Ik ga niet ontkennen dat ik dit graag zag gebeuren. Het was misschien niet het allermooiste parcours, maar je zag wel een mooie wedstrijd. En ik vond het wel iets hebben, dat parcours. Het is een rondje waar ik zeker mijn ding kan doen. Het leent zich tot een lastige wedstrijd voor explosieve types, waar grote motoren automatisch komen bovendrijven. Het gaat niet evident zijn, maar ik hoop ver te geraken.”

We mogen je bij de topfavorieten rekenen?

“Om eerlijk te zijn: omdat ik dit jaar bij de profs heb gereden, heb ik niet zo veel ervaring in die beloftencategorie. Ik ken de concurrentie niet zoals ik ze zou moeten kennen. Er is een vrij sterke Nederlandse ploeg, dat weet ik, verder een paar goede Italianen. En dan nog een paar namen die ik al ken van bij de profs: de Nederlander Casper van Uden, de winnaar van de tijdrit woensdag Milesi, de Amerikaan Lamperti… Wellicht vergeet ik er nog een heleboel.”

Al voor het seizoen had je deze wedstrijd met stip aangeduid. Dat is niet veranderd?

“Niet echt. Al kan ik niet ontkennen dat het belang ervan toch een beetje afgenomen is sinds ik mijn eerste zeges bij de profs heb geboekt. Maar het blijft wel een groot doel. Ik ben blij dat ik hier ben en kan niet wachten om te starten.”

Die zeges in Noorwegen en Zwitserland hebben bewezen dat je profwaardig bent. Dan zou je zaterdag een streepje moeten voor hebben.

“Misschien wel. Hoewel: een beloftenwedstrijd op dit niveau, van dit belang, met dit deelnemersveld: het gaat sowieso een nerveuze wedstrijd worden. Anders dan bij de profs ook. Daar verlopen de wedstrijd vaak iets meer gecontroleerd. Terwijl we zaterdag oorlog gaan krijgen, met veel onderlinge niveauverschillen. Dat is iets wat ik al even niet meer gekend heb. Je gaat continu alert moeten zijn om in koers te blijven. Niet simpel.”

Voor een goed begrip: jij bent de uitgesproken kopman?“Niet per se. Wij zijn hier met vijf sterke beloften. Veel gaat ook afhangen van het wedstrijdverloop. Evengoed hol je op dit parcours al achter de feiten aan bij het opdraaien van het lokale parcours. Of stel dat ik bij het opdraaien van Montrose Street in de laatste ronde twintigste zit, terwijl een andere Belg helemaal vooraan zit, logisch dat ze mijn kaart dan niet zullen trekken. Het wordt vooral zelf overleven en je plan trekken.”

Je bent snel. Geloof je dat bij de beloften wel tot een sprint kan komen op dit parcours?

“Dat geloof ik zeker. Ook omdat de beloften relatief het makkelijkste parcours te krijgen. De profs kregen een wedstrijd van 270 kilometer, met een lange aanloop en tien lokale rondjes. De junioren kregen alleen die tien lokale rondes. Terwijl wij een aanloop krijgen met slechts zeven lokale rondjes. Daardoor is de afstand beperkt en krijgen we in verhouding minder hoogtemeters. Nu: dan nog gaat het lastig genoeg zijn om een schifting te maken. Een massasprint met lead-outs of een hoop volk om je heen om de boel tot de laatste honderden meters te controleren, krijg je hier nooit. Maar een spurt met een beperkte groep, waarom niet?”

Akkoord dat dit parcours op maat van de betere veldrijder is?

“Ik weet dat niet. Die vergelijking wordt snel gemaakt, maar wij gaan echt niet sneller door de bocht dan elke gemiddelde wegrenner. Als we al een voordeel hebben, zit dat in die vele korte inspanningen op dit parcours. Dat leunt wel dichter aan bij onze capaciteiten.”

Niettemin: bij de profs kregen we met Van der Poel dezelfde wereldkampioen op de weg als eerder dit jaar in het veld. Dat kan ook bij de beloften?

(lacht) “Ik hoop het. Waarom niet? Ja, dat kan.”