Geliefden eren muzikant Tom Pintens (48) met intiem en uitbundig afscheidsconcert: ‘Hij had een groot talent om gelukkig te zijn’

Er zijn dagen die weinig licht verdragen. Wanneer de eerste geliefden van muzikant Tom Pintens donderdagavond het Openluchttheater Rivierenhof binnenlopen, gebeurt dat op kousenvoeten. In de stilte klinken de woorden die niemand wil uitspreken omdat ze tegelijkertijd te hard en te voor de hand liggend zijn.

Hoe onrechtvaardig het is dat darmkanker een 48-jarige virtuoos vol levenslust in minder dan twee jaar tijd voorgoed het zwijgen kan opleggen. Dat zoveel muziek met hem stierf. Iedereen weet het en dus kiest zijn familie ervoor om voor de afscheidsdienst een scenario te volgen dat hij zelf uitstippelde. Een ­bevlogen concert gebracht door zijn dichtste vrienden dat erkent dat rouw niet enkel om verdriet draait en dat het leven ook wil vieren.

“Ik heb nu al fomo”, zei Pintens toen hij zijn naasten over zijn plannen voor de dienst vertelde. Alleen belichten de teksten en nummers zoveel verschillende kanten van de geëngageerde veertiger dat het wel degelijk voelt ­alsof hij erbij is.

Zin in avontuur

Pas wanneer Pintens’ moeder een brief laat voorlezen, wordt de stilte in het publiek doorbroken door gelach. Bij rauw verlies zou het begrijpelijk zijn om vooral het publieke imago van de getalenteerde muzikant die met meer dan veertig verschillende artiesten schreef of speelde, in de verf te zetten. Toch is dat niet wat er gebeurt.

Zijn moeder schetst ook een beeld van een soms nonchalante zoon die als kind zonder veel voorbereiding pianowedstrijden wint en die voortdurend het avontuur opzoekt. Een studie onderbreken om een plaat te maken: het maakte haar weleens onrustig, maar er is weinig dat ze het warhoofd kwalijk neemt. Zelfs wanneer hij haar niets­vermoedend belt om haar te feliciteren voor een verjaardag die eigenlijk zes maanden eerder valt, lacht ze. “Hij had een groot talent om gelukkig te zijn”, klinkt het later.

Het werkte aanstekelijk. Zelfs tijdens zijn ziekte, vertelt zijn partner Laurence Roothooft voor ze een lied zingt, deed hij er daarom alles aan om het leven zo ‘gewoon’ mogelijk te houden.

Terwijl de zon langzaam ondergaat, beklimmen steeds meer muzikanten het podium voor een lofbetuiging. De muzikale nalatenschap van Pintens blijkt dan verder te reiken dan de vele nummers waaraan hij meeschreef of die hij inspeelde. Als coach en producent vormde hij meerdere muzikanten die vandaag gevestigde waarden zijn.

“Toen ik Tom in 2006 leerde kennen, was ik één lange bindtekst”, vertelt singer-songwriter Roos Rebergen van Roosbeef. Na hun ontmoeting leert hij haar beter zingen en brengt hij haar podiumprésence bij. Na haar breek­bare versie van ‘Raak mij aan’ klinkt een soortgelijk geluid bij Tamino, die amper 20 was toen zijn docent aan het Amsterdamse conservatorium hem aanraadde om Pintens te ontmoeten. “Ze herkenden iets in elkaar en het klikte meteen”, zegt Johan Petit voor Tamino het ingetogen ‘Crocodile’ brengt. “Een vriend is toch altijd ­iemand die je zelf wilt zijn of iemand die iets kan dat je ook wilt kunnen.”

Laatste optreden

Tijdens de optredens van Zita Swoon en Pintens’ favoriete groep Goose ­ontstaat een sfeer die voor afscheidsdiensten behoorlijk uniek is. Over de gezichten van de uitbundige dansers rollen tranen naar beneden en kinderen springen op de schouders van hun ouders. Iedereen doet zijn best om de levensvreugde van de geliefde muzikant uit te dragen, maar het is niet ­evident om dat te evenaren.

“Aan het eind kon hij niet meer eten, maar werkte hij nog tien uur per dag aan onze nieuwe plaat. We keken allemaal met grote verbazing naar zijn energie”, zegt Wannes Cappelle van Het Zesde Metaal. Het album laat nog even op zich wachten, maar de groep krijgt het publiek nog één keer stil door voor het eerst een nieuw nummer te spelen.

‘Het langste jaar’ gaat over rouw, los­laten en hoe de tijd de kloof tussen doden en overledenen doet groeien. “We zijn nog niet klaar om het zonder hem te spelen”, klinkt het. En dus staat er een piano op het podium die de muziek afspeelt die Pintens nog zelf inspeelde. Zo treedt hij nog een laatste keer op met zijn vrienden en klinkt de tekst zelfs profetisch.

“Weet je hoeveel tijd / voor zulk ­verdriet verslijt / ben ik u voor altijd kwijt?”