Traditioneel komen de eerste deelnemers iets voor zeven toe in Bornem. “Maar ze moeten wel wachten tot de klok van de kerk zeven keer heeft geslagen. De laatste controlepost in de tent opent immers pas om exact zeven uur”, zegt Ilse Robyn van de Dodentocht. “De Dodentocht is geen wedstrijd. Of je nu als eerste of als laatste arriveert, iedereen is voor ons een held.”

Bij de eersten zat onder meer Chris Vansteenbeeck uit Beringen. “Het is mijn vijfde Dodentocht. Drie ervan heb ik gewoon uitgewandeld en de ingekorte versie van vorig jaar heb ik uitgelopen. Dat was eigenlijk niet het plan, maar ik heb het wel gedaan. En nu dus de 100 kilometer uitgelopen”, glundert Chris. “Ik moet eerlijk zijn dat ik enkele malen moest lossen, maar omdat er telkens moest gewacht worden op het openen van de controleposten, kon ik terug aansluiten. En tussen Branst en Bornem zijn we in groep naar hier gelopen.”

“De regen? Eigenlijk hebben we daar weinig last van gehad. We zaten in de volle flow, gefocust op dat ene doel: Bornem halen. Wat ik nog ga doen? Straks een terrasje en iets drinken en in de namiddag andere wandelaars aanmoedigen.”

Ook Tommy Van Weverberg arriveerde met de eersten. “En dat voor mijn eerste Dodentocht”, lacht hij. “Ja, dit smaakt naar meer. Ik vrees dat ik de Dodentochtmicrobe al meteen te pakken heb. Volgend jaar sta ik hier terug. Waarom ik mij ingeschreven heb? Omdat mijn schoonouders helemaal weg zijn van de Dodentocht.”

“De regen voelde niet echt hinderlijk aan. Maar voor de volgers op de fiets was die regen wel zwaar. Alles lag er natuurlijk nat en drassig bij.” tdk