Het is de eerste keer dat “den Dup” de aankomst niet bereikt. “We kwamen aan in Bornem en meteen kwamen er heel wat mensen naar mij toe. Blijkbaar wisten zij allemaal dat ik de oudste deelnemer was. Nu kan ik onmogelijk nee zeggen en moest dus vaak stilstaan. Daardoor heb ik veel tijd verloren. Mijn tempo lag te laag. Ik zou te laat zijn binnengekomen”, zegt Hendrik.

Ook de regen speelde de Brasschatenaar parten. “Op sommige plaatsen was het zeer slijkerig, vooral aan de controleposten. Daar zijn veel deelnemers gevallen. Ik heb daar ook wel wat tijd verloren.”

Hendrik wil nu zijn lichaam eerst even laten uitrusten. Hij ondervond bij wijze van spreken meer last van de autorit van Bornem naar Brasschaat dan van de 60 kilometer die hij stapte. “Mijn lichaam reageert altijd goed op die 100 kilometer. Vorig jaar heb ik deelgenomen aan de 101 km van Brasschaat, maar daar heb ik moeten stoppen omdat het toch te koud was. De Dodentocht wandel ik altijd aan mijn eigen tempo. Ik probeer nooit anderen te volgen. 4,8 kilometer per uur is mijn tempo. Maar nu, met al dat oponthoud was ik gezakt naar 3 kilometer per uur en dat was te weinig om nog tijdig te kunnen binnenkomen.”

“Op mijn leeftijd moet je natuurlijk geen plannen meer maken voor de komende jaren. Ik weet nu nog niet of ik ooit nog eens zal deelnemen. Wandelen blijf ik alvast wel doen. Ik had me voorgenomen te blijven deelnemen zo lang ik de finish bereik. We zullen dus wel zien”, zegt Hendrik die vroeger al naar Fatima in Portugal, Santiago de Compostella en Lourdes stapte. Naar Scherpenheuvel wandelde Den Dup al 90 keer. “Ik heb zelden last van bleinen. Mijn vrouw zegt dat ik een olifantenvel heb. Ik doe gemiddeld 1500 kilometer met een paar schoenen. Op vrijdag stap ik meestal een 35 kilometer, samen met een makker. Maar de Dodentocht deed ik toch liefst helemaal alleen”, zegt Rik die enkele jaren in zijn gemeente Brasschaat werd uitgeroepen tot “Sportman van het Jaar”. (janbrys)