“Ik heb het gewoon gedaan hé man!”, waren de eerste woorden van Vicky toen ze het centrum van Bornem binnenstapte. “Ik ben totaal niet moe en stijf, maar mijn twee voetzolen zijn één blaar. Dat komt door het rotweer van vannacht. Ik heb wel droge kousen aangetrokken, maar toen was het al te laat. Ik heb veertig kilometer met blaren gelopen, maar ik heb nooit gedacht aan opgeven. Ik dacht: ‘no way’. Ik heb dit gedaan voor mezelf, maar ook voor de Jolle. Ik had gisteren van zijn broer de badge gekregen toen hij voor het laatst medewerker was van de Dodentocht. Ik heb die een paar keer stevig vastgepakt. Of ik dit nog een tweede keer ga doen? Wil je me dat binnen een paar weken nog eens vragen alstublieft?”

Vicky werd de laatste meters door veel mensen toegejuicht. Ze is gekend in Bornem en iedereen weet dat ze een jaar moest revalideren en zelfs opnieuw moest leren stappen. Op een bepaald moment dachten de dokters dat ze het niet zou halen. “Ik ben nu eenmaal iemand die graag leeft”, zei Vicky eerder deze week in een interview met deze krant. Ze draagt haar deelname aan de Dodentocht helemaal op aan de ondertussen overleden Jolle Pauwels. Hij was medewerker van het eerste uur aan de Dodentocht en ook brandweerman. Uitgerekend Jolle bevrijdde Vicky uit haar auto bij het verkeersongeval. “Ik ben er zeker van dat er eentje hierboven zal knipogen en zeggen: ‘dat heb je goed gedaan, Vicky’.”