Conner Rousseau moet lang over de vraag nadenken. Heel lang. “Is deze editie van de Pride voor u nu anders dan vorig jaar?” Want er is veel gebeurd de afgelopen maanden.

De Vooruit-voorzitter was uiteindelijk zelf met het nieuws naar buiten gekomen: hij worstelt met zijn geaardheid. “Op zijn minst val ik op de twee, op mannen en vrouwen.” De angel zat hem in waarom hij zijn coming-out deed: geruchtenmolen draaide op volle toeren. Geruchten die gingen over grensoverschrijdend gedrag. Twee keer werd een melding gemaakt bij het gerecht, die intussen geseponeerd zijn. Na de coming-out kwam er nog een officiële klacht. Die zaak wordt nog onderzocht.

Rousseau dook daarna een maand of twee niet veel meer in het publiek op. Sinds de Gentse Feesten komt hij weer meer buiten. En in de Antwerpse Pridestoet kan hij niet ontbreken. “Ik heb altijd geprobeerd mijn privé gescheiden te houden van mijn werk. Hier komt het nu samen”, antwoordt hij op de vraag of het nu anders voelt. “Het is nooit mijn bedoeling geweest om het zo te doen, maar ik ben wel blij met de steun die ik krijg. Zeker honderd mensen hebben mij de afgelopen week alleen al gecontacteerd. Om te zeggen dat ze uit de kast zijn gekomen dankzij mij. Dat doet wel deugd.”

Hij kon zich geen betere editie wensen. 140.000 bezoekers komen zich vergapen aan de 74 delegaties die meelopen in de Antwerpse straten. Een absoluut record. Veertig praalwagens rijden mee. Van Proximus en De Lijn over politieke partijen en vakbonden tot een gezamenlijke wagen van de mediagroepen onder de noemer Media United.

Nu het grote publiek op de hoogte is, is de aandacht nog net dat wat nadrukkelijker. “Conner is echt wel wat zenuwachtig”, zeggen verschillende socialisten die meestappen. “Het is spannend voor hem, hé. Hoe gaat iedereen reageren?”

Zelf geeft Rousseau geen kik. “Zenuwachtig? Waarom? Ik was hier vorig jaar toch ook?” Hij heeft zich voor de gelegenheid in een hip ensemble van hemd en short gehesen. “Iets wat ik op een festival ook zou dragen, hoor. Welk merk? Dat zou je toch niet kennen. Maar het is geen brol, dat wil ik wel zeggen.” Veel zorgen moet hij zich niet maken over de reacties. Vanaf het moment dat hij opdaagt is het een komen en gaan van passanten. Allemaal willen ze een selfie.

Rousseau tovert dan onmiddellijk een glimlach op zijn gezicht en gaat graag op de vragen in. Hij zwaait naar de toeschouwers die zijn naam roepen. Om de haverklap klampen mensen hem aan. “Als iedereen die mij komt zeggen dat ze op ons gaan stemmen, dat effectief ook doen, dan heb ik een absolute meerderheid”, zegt hij. “Maar goed, of ze het ook echt gaan doen...”

“Minstens voor de twee”

Qua marketing moet je de socialisten alleszins niet veel meer leren. Ze delen condooms uit met opschrift “Minstens voor de twee”, een niet zo subtiele knipoog naar de woorden waarmee Rousseau zijn coming-out deed. Vlaams Parlementslid Thijs Verbeurgt steekt zijn voorzitter al lachend een handvol van die condooms in de handen. “Ik ga wel braaf zijn hé”, antwoordt Rousseau.

Als het publiek hem even met rust laat, merk je toch een tikkeltje ongemak. De fotogenieke glimlach is even snel weer weg als ze gekomen is en Rousseau toont wat ongeduld omdat de stoet zo langzaam vooruit kruipt.

Lang duurt dat niet. Binnen de kortste keren moet hij weer aan de bak.