Vrouw overleeft inferno op Hawaï aan rotswand in zee, waar ze urenlang moet wachten op hulp: “Nog nooit zo dicht bij de dood”

Cochran woont in Lahaina, het kuststadje op Maui in Hawaï dat eerder deze week van de kaart is geveegd door de bosbranden, waarbij al zeker 89 doden zijn gevallen. Op de ochtend van het inferno dat haar stad later volledig in de as zou leggen, had de vrouw wel enkele berichten gelezen over bosbranden in de buurt van Lahaina, maar dat was geen abnormaal nieuws voor de Amerikaanse uit Maryland, die al zeven jaar in de kustplaats woont. Eenmaal buiten merkte Cochran wel dat de rook steeds dikker werd, maar pas toen ze ‘s middags rond vier uur plots een parkeerplaats dicht bij haar huis in vlammen zag opgaan en brandalarmen hoorde afgaan in naburige gebouwen, besloot ze - zonder dat ze daartoe een oproep had gekregen van de overheid - te evacueren.

Het vuur was inmiddels al zo dichtbij dat ze enkel nog de tijd had om enkele essentiële spullen bij elkaar te grissen en in haar auto te springen. De vrouw reed in de richting van het water en hoopte zo het stadje te kunnen verlaten, maar de weg werd al snel geblokkeerd door achtergelaten auto’s. Onderweg pikte ze nog een toerist op, die later haar auto weer verliet omdat hij een andere kant op wilde. Ze weet niet of hij nog leeft.

Toen een gebouw naast haar auto in brand vloog, besloot ook Cochran zelf haar voertuig te verlaten en te voet naar het water te gaan. Daar trof ze twee van haar buren aan: Edna, een vrouw van middelbare leeftijd, en Freeman, een 86-jarige man die moeilijk ter been was. Gedrieën klommen ze over de barrière die de zee tegen moet houden en kropen ze naar de zwarte rotsen beneden om aan de vlammen te ontsnappen.

Urenlang bracht het drietal samen met enkele andere mensen op die plek door, beurtelings in het koude zeewater en op de rotsen, terwijl ze probeerden warm te blijven en tegelijkertijd de rondvliegende sintels probeerden te vermijden. “Sommige mensen kozen ervoor om op brokstukken weg te drijven, de oceaan op”, vertelt Cochran, die door haar werk als marinebioloog op zee het gevaar van onderkoeling kent en ook weet hoe verraderlijk de stromingen van de oceaan kunnen zijn. “Ik vreesde voor hun leven.”

Het moeilijkste moment was volgens de vrouw toen de auto’s langs de kustlijn begonnen te exploderen en daarbij giftige dampen en een enorme hitte vrijkwamen. “Ik weet niet of het de kou, de rook of de vrijkomende dampen waren”, zegt ze. “Maar ik heb me nog nooit zo dicht bij de dood gevoeld.” Edna en Cochran hielden elkaar vast, terwijl ze voelden dat ze bijna bezweken. Ze probeerden elkaar bij bewustzijn te houden door over hun families te praten en elkaar te beloven dat ze het zouden redden. Freeman zat iets verderop op de rotsen en toen Cochran hem riep om te vragen hoe het met hem ging, maakte hij enkel een handgebaar en glimlachte hij om aan te geven dat hij ‘oké’ was. Later zag Cochran hem onderuitgezakt tegen de muur liggen. Ze denkt dat hij bezweken is aan de giftige dampen. “Ik vind het zo vreselijk voor zijn familie.”

Zelf werd Cochran na meer dan vijf bange uren rond middernacht door brandweermannen uit het water gered. De afgelopen dagen heeft ze in opvangcentra doorgebracht. Haar voeten en gezicht zijn verbrand en over haar hele lichaam heeft ze blauwe plekken en snijwonden. “Maar ik voel me gezegend dat ik nog leef.”