Een heel WK lang keek iedereen naar haar, de grote favoriete uit België. Even leek ze in de tang van de Nederlanders – Demi Vollering en Annemiek van Vleuten – te zitten, maar met een perfect getimede demarrage in de slotronde reed Kopecky iedereen uit het wiel.

“Ik weet niet wat ik dacht toen ik over de finishlijn kwam”, snikte Kopecky in tranen. “Het is een fantastisch jaar geweest tot nu toe (met onder anderen de Ronde van Vlaanderen en Omloop Het Nieuwsblad, red.), maar ook een heel zwaar (het verlies van haar broer en breuk met haar vriend/trainer, red.). Ik weet niet wat mij blijft pushen, maar dit betekent heel veel voor mij. Het is een droom die uitkomt. Niet dat ik hiervan droomde als klein meisje. Toen wilde ik gewoon competitief worden op een fiets, deze droom kwam pas later. Maar nooit gedacht ik zo goed zou worden (lacht).”

“Op zulke momenten van grote tegenslagen kan je twee zaken doen: thuis in je sofa gaan liggen of blijven werken”, legde ze uit op de persconferentie. “Ik werk al jaren heel hard. En ik ben het blijven doen. Dat is heel belangrijk geweest, ook vandaag. Ik ben iemand die goed luistert naar haar lichaam. Ik weet welke trainingen ik nodig heb. Vroeger lag de nadruk nog meer op de fiets, maar de laatste twee jaar zorg ik ook dat ik voldoende plezier maak. De balans zit heel goed.”

Het was wel een zeer nerveuze koers. De samenwerking in de groep der favorieten was niet meteen om over naar huis te schrijven. “Ik was niet zenuwachtig voor de koers, maar Elise Chabbey reed anderhalve minuut voor ons. En we hadden gezien dat het op dit parcours niet eenvoudig is om iemand terug te halen.” Nadat Chabbey uiteindelijk toch ingerekend was, plaatste Kopecky op 7 kilometer van de finish een snedige aanval om vervolgens niet meer om te kijken. “Het was op instinct op dat moment zelf, maar ik had ervoor al het gevoel dat die heuvel me wel lag. Je kon er niet op reserve oprijden. Als ik doortrok, voelde ik de rest kraken.”

Kopecky was vol lof voor haar ploeggenotes. “Ik moet Sanne Cant bedanken voor haar inspanningen in het begin van de plaatselijke rondes. En ook Justine Ghekiere deed het goed, ik vroeg haar om de snelheid hoog te houden. Julie Van de Velde heeft me terug bij het peloton geholpen nadat ik van fiets moest wisselen.”

“België is een groot wielerland, maar de vrouwenploeg hinkte wat achterop. Ik ben trots dat we getoond hebben dat we ook de grootste wedstrijden kunnen winnen als team”, vervolgde Kopecky, die een fantastisch super-WK achter de rug heeft met drie wereldtitels. “Ik dacht na die twee op de baan dat het bijna onmogelijk zou zijn om er vandaag nog eentje bij te doen. Drie keer wereldkampioen op zeven dagen tijd… Te gek voor woorden.”

Kopecky hoopt nu een weekje rust te vinden. Begin september hervat ze.

“Voor zo’n kopvrouw rijden is geweldig”

Justine Ghekiere kon zondag als laatste Belgische bij latere wereldkampioene Lotte Kopecky blijven. De 27-jarige West-Vlaamse bracht de groep der favorieten verschillende keren terug. “Ik had een heel goede dag. Ik ben blij dat ik Lotte heb kunnen helpen”, zei ze aan de finish.

“Het is echt ongelofelijk”, pufte Ghekiere na afloop. “We hadden honderd procent vertrouwen in Lotte en ze maakt het dan nog af. Dat is fantastisch. Ik heb alles gegeven, ik ben een paar keer kunnen terugkomen, zodat ze niet alleen kwam te zitten. Ik heb geprobeerd te voorkomen dat ze in een moeilijke situatie terechtkwam. Ze werd geviseerd. Dat was heel duidelijk. Vanaf het moment dat rensters zagen dat Lotte erbij was, werd er niet meer gereden. Sommige ploegen deden heel weinig werk.”

Op zulke momenten in de finale moest Ghekiere in actie komen. “Ik ben blij dat ik verschillende gaten heb kunnen dichtrijden”, knikte ze. “Ik had een heel goede dag. Op de klim in de aanloop (Crow Road, red.) voelde ik al dat het goed zat. Bij het ingaan van de lokale ronde was de groep al wat uitgedund. Dat is voor mij qua positionering ook een voordeel. Zo kon ik makkelijker voorin blijven.”

Kopecky klaarde het in de laatste twee rondes vervolgens op haar eentje. “Het is super dat ze het kon afmaken. Mijn werk wordt zo beloond. Dat maakt het heel mooi. Ik rij heel graag in dienst van Lotte. Ik hoop dat ik getoond heb dat ik alles wil doen voor haar. Het is geweldig voor zo’n kopvrouw te rijden. Het is pas het derde jaar dat ik fiets en al mijn tweede WK. Het toont dat de federatie vertrouwen in mij heeft. Dan wil ik ook tonen dat ik er sta op zo’n WK.”

“Hier heb ik 19 jaar op gewacht”

Weinigen die zo blij waren met de gouden medaille van Kopecky als bondscoach Ludwig Willems.

“Eigenlijk wacht ik hier al negentien jaar op”, legde hij uit. “Ik doe deze job sinds 2004. Het is een lange weg geweest. En, zeker in het begin, een struggle. Al die tijd heb ik gehoopt dat er ooit iemand een keertje zou meedoen voor de zege. Met Jolien D”Hoore hadden we in 2015 en 2016 al een favoriete. Dat lukte toen niet. Nu was die favorietenrol met Lotte nog zoveel meer uitgesproken. Als dat dan lukt is dat des te mooier.”

Toch komt dit niet als een verrassing na de voorbije jaren, weet Willems. “Omdat Lotte er al een paar keer dichtbij was geweest. In Tokio viel ze als vierde net naast het podium, vorig jaar was er al dat zilver op het WK. Toen vreesde ik even dat dat wel eens een unieke kans zou kunnen geweest zijn. Zo vaak komen die kansen namelijk niet in je carrière. Vorm, parcours: het moet allemaal een beetje meezitten. Maar dat is Lotte. Ze kan als geen ander naar een wedstrijd toeleven. Haar plan klopt altijd. Ook nu weer: die combinatie weg-piste, zelfs met een Tour daar nog voor, bij haar lukt dat altijd. Dat is haar grote sterkte. Ze kent zichzelf zo goed. Ze weet perfect wat ze moet doen en vooral niet moet doen. Daarom geloof ik ook heel sterk in haar op de Spelen volgend jaar. Ook daar is het parcours van de wegrit haar op het lijf geschreven.”

“Dit is heel mooi om mee te maken”

Sanne Cant was zondag in de WK-wegrit bij de vrouwen een van de Belgische rijdsters in dienst van kopvrouw Lotte Kopecky. Ze stak onderweg geregeld haar neus aan het venster en deed kopwerk in het peloton in dienst van de latere wereldkampioene. Na afloop was Cant erg gelukkig met de Belgische overwinning. “Dit is heel mooi om mee te maken”, liet ze noteren.

De Belgische rensters in de achtergrond waren niet op de hoogte van het wedstrijdverloop. “We wisten van niets”, legde Cant uit. “Pas aan de aankomst kregen we te horen dat Lotte gewonnen had en de wereldtitel mee naar België ging. Het was heel emotioneel. Het is heel mooi om dit mee te maken.”

Sanne Cant en de rest van de Belgische ploeg verzetten onderweg veel werk voor Kopecky. Dat stemde de 32-jarige Antwerpse erg tevreden. “Van tevoren werd de vraag gesteld of we Lotte als team wel zouden kunnen helpen. We hebben vandaag bewezen dat dat wel het geval was. Ze kon redelijk lang op ons rekenen. De andere landen keken onderweg heel erg naar ons. Wij hadden de topfavoriete in onze rangen. We hebben de afgelopen dagen gezien hoe moeilijk het hier is om situaties recht te zetten. Dan is het leuk dat je als team de kopvrouw kan helpen.”

Cant veroverde zelf drie wereldtitels in het veld. “Ik kan me een klein beetje inbeelden wat ze meemaakt”, lachte ze. “Ze verdient dit echt. Ik hoop voor Lotte dat ze hier van kan genieten nu. Deze avond in haar bed zal het misschien pas echt binnenkomen. Ze heeft het al een lange periode heel druk. Dan geniet je soms te weinig. Dat weet ik uit ervaring. Je beseft soms pas hoe mooi het is als je je eerste wedstrijd rijdt in die regenboogtrui.”