In het centrum van Amsterdam hebben ze ondertussen niet minder dan vijf winkels die uitsluitend badeendjes verkopen. Vooral toeristen lopen storm voor de plastic speeltjes. Ze kosten een habbekrats, iedereen vindt ze schattig en je hebt ze in de meest uiteenlopende kleuren en vermommingen: beroepsgroepen, beroemdheden, sportlui, superhelden…

In Antwerpen loopt het nog zo’n vaart niet. Al hadden we hier eind juni ook al wel de Pink Duck Race, een gesponsorde snelheidswedstrijd waarin 20.000 identieke roze badeendjes het tegen elkaar opnamen in het Bonapartedok aan het MAS. De opbrengst ging naar de strijd tegen borstkanker. Maar verder is onze stad voorlopig nog niet gevallen voor de badeendhype.

Toch vinden we hier en daar een badeendoase. Onlangs viel ons oog op een bijzondere vensterbank in een van de schilderachtigste wijken van de stad; aan de Van Eycklei, op de hoek met de Antoon Van Dyckstraat, recht tegenover het Stadspark. Het kabinet van kinderartsen Maes en Van Damme, zo blijkt. De vensterbank staat vol vrolijke vogels, de ene al uitbundiger versierd dan de andere. We zien een verpleegstereend met een mondmasker, een doktereend, een chassidische eend, een Batman-eend…

“Ik doe het voor mijn patiëntjes”, zegt dokter Annemieke Van Damme, lichtjes verbaasd dat we haar erover aanspreken. “Een bezoek aan de dokter is niet altijd leuk voor hen, de eendjes zijn een welgekomen afleiding. Bijna iedereen vindt ze sympathiek.”

Een jaar of tien geleden kocht de dokter haar eerste eend, omdat ze die schattig vond. En sindsdien is de verzameling spontaan gegroeid. “Als ik er een zie die ik leuk vind, koop ik hem. Soms ook online”, zegt ze. “En regelmatig krijg ik er een cadeau. Mijn collega in de praktijk, dokter Maes, brengt er af en toe eentje mee. Of ouders van patiëntjes. Hun kinderen worden ouder, ze ruimen het speelgoed op en de eendjes komen bij mij te staan.” Ze lacht.

In de voormiddagen houdt de dokter spreekuur in het Kinderziekenhuis Paola. Daar heeft ze geen badeendjes om de kinderen op te vrolijken. “Maar mijn privépraktijk kan ik natuurlijk wél zelf inrichten. Ik heb ook een tutterboom, waar de peuters hun fopspenen kunnen aanhangen zodra ze die niet meer nodig hebben. Vinden ze ook leuk.”

De opvallendste eend in de verzameling van dokter Van Damme is de chassidische, inclusief zwarte jas, zwarte hoed, pijpenkrullen en een lange baard. “In onze wijk wonen veel chassidische mannen. Die eend past hier dan ook perfect”, zegt ze.

Enkele maanden geleden wijdde de Amsterdamse krant Het Parool een grote reportage aan het fenomeen. We leren eruit dat de eerste rubberen eendjes dateren van het eind van de negentiende eeuw, toen nog vooral om in te knijpen en bijten. Ze dreven niet. De eerste badeend is van 1931, en het model dat we vandaag nog altijd kennen van 1947. Al werd het speeltje pas echt populair in de jaren 70, met dank aan Ernie van Sesamstraat die in zijn bad een ode zong aan zijn piepende badeend. De Amerikaanse Charlotte Lee is wereldrecordhoudster. In haar huis heeft ze een aparte kamer voor haar 5631 eenden.

Zo ver is Annemieke Van Damme nog niet. Ze blijft haar collecties sporadisch uitbreiden. En af en toe moet ze daarvoor streng optreden. “Soms is er een kindje dat er een mee naar huis wil nemen”, zegt ze. “Maar dat laat ik niet toe. De eendjes zijn er voor iedereen.”