Juliette Armanet is in Frankrijk behoorlijk populair. De afgelopen weken stond ze ook op Belgische podia, en ging ze langs bij Tipik, een online zender van de RTBf. In de rubriek Unpopular opinion vertellen bekende mensen over hun verrassende voor- en afkeuren. Op de vraag “welke drie songs doen u meteen een feest verlaten?” antwoordde ze: “Drie keer ‘Les lacs du Connemara’ van Michel Sardou.” “Het is dat scouts-kantje, dat bekrompene”, zei ze. “De muziek is immonde.” Dat woord betekent “weerzinwekkend”, maar wordt vaak gebruikt in de samenstelling ‘la bête immonde’, om het fascisme aan te duiden. Armanet dacht aan die laatste connotatie, zo bleek toen ze afrondde: “Het is gewoon rechts.”

Toen Franse media het interviewtje oppikten, werd ‘Juliette Armanet’ in recordtijd de meest gegoogelde term in Frankrijk. Sommige Fransen vonden dat Armanet haar bek moest houden. Anderen wezen erop dat uiterst rechtse groeperingen zich weliswaar Keltische kruisen en doedelzakken hebben toegeëigend, maar daarom geen intrinsieke politieke kleur hadden. Een deel snapte het niet: die song over een Ierse bruiloft is toch een van de verbindende liedjes van Sardou?

De (centrumrechtse) krant Le Figaro liet haar oordeel over ‘Les lacs du Connemara’ in het midden, maar vond wel meteen een paar “liedjes van Sardou die écht rechts zijn”. ‘Je suis pour’ uit 1976 bijvoorbeeld, waarin de zanger pleitte voor de doodstraf. Of ‘6 milliards, 900 millions, 980 mille’ uit 1978, waarin hij betreurde dat er in het jaar 2000 een miljard Chinezen zou zijn, 100 miljoen Zaïrezen, en ‘maar 50 miljoen Galliërs’, en opriep om veel Franse baby’s te maken. In 1984 gaf Sardou twee keer kritiek op de socialistische regering. In ‘Les deux écoles’ kapittelde hij minister van onderwijs Alain Savary, die privéscholen wilde afschaffen, en in ‘La débandade’ vergeleek hij de socialisten met ratten die een zinkend schip verlieten. President Mitterand liet het niet aan zijn hart komen en sloeg Sardou in 1985 tot chevalier de l’ordre des Arts et des Lettres.

 (isg)