Doodrijder carnavalsdrama mag gevangenis verlaten: “Dat hij het lef eens heeft om mijn zoontje te komen uitleggen waarom zijn vader op een kerkhof ligt”

Zes dagen coma, zes delicate operaties en (vooralsnog) anderhalf jaar revalidatie. Het is een klein wonder dat verpleegster Salandra Pasqualina zonder rolstoel, looprek of krukken de deur van haar huis in Maurage, deelgemeente van La Louvière, kan openen. “Een kleine overwinning”, zegt ze. Op haar verbrijzelde been kan ze sinds kort weer een beetje steunen. Dat er af en toe weer een glimlach op haar gezicht verschijnt, is omdat er wat verder een kleine jongen van vier, Livio, door het huis dartelt.

“Hij praat nog elke dag over zijn papa”, vertelt ze op fluistertoon. “Hij wil vaak foto’s en filmpjes van Fred zien. Zijn papa, onderdirecteur op een school en technisch voetbaldirecteur, was zijn alles. Hij is nog zo jong. Ik vrees dat de impact van dit alles pas bij hem pas later zichtbaar wordt.”

Ongezien verkeersdrama

Fred Cicero (43) is een van de zes carnavalisten die het drama van Strépy-Bracquegnies, op een boogscheut van ’s lands bekendste scheepslift, vorig jaar niet overleefde. Carnaval is heilig in de streek en dus waren ook Fred en Pasqualina die dramatische ochtend van 20 maart aanwezig om gezamenlijk alle “Gilles” te gaan uithalen. Met meer dan honderd vrienden waren ze al om halfvijf ’s ochtends op pad.

LEES OOK.Hij reed moedwillig over zesde slachtoffer heen

Meer dan 170 km/u

Dat was ook Paolo Falzone, een straatracer die uit een lokale nachtclub kwam, en samen met een vriend in zijn getunede BMW huiswaarts trok. Hij had gedronken, had een joint gerookt en filmde zichzelf achter het stuur terwijl hij met meer dan 170 km/u door de dorpskern raasde. De aanrijding valt amper te beschrijven, de cijfers spreken voor zich: zes carnavalisten lieten daar en dan het leven, veertig anderen werden gewond afgevoerd. De dag nadien trok ons koningspaar samen met een rist ministers naar de plek des onheils.

Uit het onderzoek zou later blijken dat Paolo Falzone een slachtoffer op zijn motorkap zag liggen, waarna hij ook nog eens over het slachtoffer reed en wegstoof. Vijf maal onvrijwillige doodslag, maar ook eenmaal moord, luidt de voorlopige juridische kwalificatie.

LEES OOK.Bestuurder reed 170 kilometer per uur voor en filmde zichzelf tijdens carnavalsdrama in Strépy

Alles gebroken, nul herinnering

“Zelf herinner ik mij niets van de aanrijding”, vertelt Pasqualina. Ze liep een hersenoedeem op, naast een gebroken nekwervel, een gebroken kaak en een zeer complexe beenbreuk. Ze omschrijft het ontwaken na zes dagen uit coma het meest onwerkelijke moment uit haar leven. “Ik werd vastgebonden wakker, wist van niets, droeg een korset, had overal pijn en vroeg meteen naar Fred en Livio. Later die dag vertelde mijn familie dat Fred eerder die ochtend begraven was op het kerkhof van Maurage, pal achter onze hoek. Ik was boos, verdrietig, fysiek kapot, mentaal in de war.”

Zes operaties, ontelbare kinésessies

Vijf maanden lang bracht ze in het ziekenhuis door. De arme Livio moest intussen door familieleden opgevangen worden. “Pas sinds kort heb ik het gevoel dat ik opnieuw voor hem kan zorgen”, zegt ze. “Ik kampte aanvankelijk met suïcidale gedachten, wilde na het ongeval niet meer leven. Hoewel de weg naar herstel nog lang is, neem ik geen medicatie meer. Mijn job ben ik kwijt, enkel de zorg voor mijn kinderen – ik heb nog twee oudere zonen – telt momenteel nog.”

Onherstelbare schade

Anderhalf jaar heeft ze gezwegen. Al die tijd bracht de chauffeur in voorhechtenis door, nooit kwam er een spijtbetuiging. Tijdens de reconstructie van de feiten gaf hij toe dat hij veel te snel reed en dat hij zichzelf niet voor het eerst aan het filmen was. “Het was de eerste keer in mijn leven dat ik hem zag en het liet me volledig koud. Alsof ik mezelf had verboden om emotioneel te reageren. Ik kende hem niet, alleen heeft hij mijn leven, dat van mijn zoontje en dat van zoveel anderen verwoest. Tal van carnavalisten zijn er psychologisch helemaal onderdoor gegaan. Sommigen hebben geen blijvende kwetsuren, maar hebben alles van het drama van kortbij meegemaakt. Zoiets valt haast niet te verwerken.”

Uit de gevangenis

Eind vorige week volgde een nieuwe klap. Hoewel het Henegouwse parket zich altijd met succes heeft verzet tegen diens vrijlating, besliste de onderzoeksrechter dat de doodrijder in afwachting van zijn proces – allicht volgend jaar – alsnog uit de gevangenis mag. Juridisch heet dat handlichting. Met een enkelband zit hij nu thuis. De reden: de onderzoeksrechter pikt het niet langer dat de verkeersdeskundige maar blijft talmen met zijn rapport.”

“Onbegrijpelijk”, vindt Pasqualina. Ze werpt zich noodgedwongen op als spreekbuis van de slachtoffers. “Hij krijgt de kans om zijn leven min of meer opnieuw op te bouwen. Hij kan opnieuw zijn ouders thuis ontvangen. Dat hij het lef eens heeft om aan mijn zoontje te komen uitleggen waarom zijn vader op een kerkhof ligt en zijn moeder al anderhalf jaar pijn lijdt. Ik kan enkel hopen dat justitie haar werk doet en een gepaste straf oplegt. Voor mij is hij een zesvoudig moordenaar. Niemand van ons kijkt uit naar een proces, als het maar snel volgt. Want zonder vonnis moeten wij intussen nog een andere strijd blijven voeren: die met de verzekeringen.”

Wie met vragen zit over zelfdoding, kan contact opnemen met de zelfmoordlijn op het nummer 1813 of surfen naar www.zelfmoord1813.be.