Bazart op Pukkelpop: een lust voor het oog en een buitengewoon feestgebeuren ★★★★☆

Tiens, dikte Mathieu Terryn zijn klinkers nu niet een beetje té geaffecteerd aan in ‘Geef mij alles’? Wat zou onze favoriete logopediste Mevrouw B. Timmermans – die ons ooit als student de regels van de mooipraterij leerde kennen – vinden van zijn “Mijijijijjjjj”? Un peu trop, quoi?

Ach, het zou de jongedames om ons heen worst wezen. Zij kregen Terryns smachtende oogopslag, z’n aerodynamische kapsel en een confettiregen te slikken. Elk z’n opium. Goeie song anders wel, met de flair van een Frank Boeijen Groep-klassieker.

‘Fuck yeah. Vijf jaar gelden stonden we hier op dezelfde plaats en het was fucking legendarisch. Iets zegt me dat het nóg beter wordt.’ Aan on-Vlaamse bindteksten geen gebrek bij Terryn en da’s maar goed. Vlaanderen heeft al genoeg shoegazende excuustruusjes in z’n popwereldje.

Geinig: in ‘Onder ons’ zong Simon Nuytten falsetgewijs de tweede stem die op plaat wordt vertolkt door Eefje De Visser. ’t Had onverwacht iets ontregelends, een beetje zoals toen Blixa Bargeld ooit Kylie Minogues partij overnam in ‘Where the Wild Roses Grow’, lichtjaren geleden, toen Nick Cave & The Bad Seeds dezelfde Kiewitse weide verschroeiden.

‘Dát zijn de vibes!’ riep Terryn toen de grootste klodder wei dolenthousiast ‘Grip (omarm me)’ meebrulde. ‘Pakt ze mee! Pakt ze mee!’ Zulks deed u gedwee. Springend. Zwaaiend. Joelend. Kijk, voor dat soort festivalmomentjes komen we toch naar Pukkelpop, niet?

Dat doen wíj dan weer iets minder voor ‘Blijf nog even hier’, de onvermijdelijk Ultratop-hit waarvoor Bazart zich ook op Pukkelpop liet bijstaan door de Hollandse bard Guusje: balk mee zoveel uw hartje ’t voorschrijft, alleen vinden wij dat nummer een te doorzichtige poging om in de gratie te vallen bij het ‘Liefde voor muziek’-publiek.

Dan liever Monza’s ‘Van God los’ dat Terryn zong met onvervalste Stijn Meuris-frasering – mevrouw Timmermans haalt er wellicht vermoeid de schouders bij op. In de coulissen zag de échte Meuris dat het goed was. Mooie gelegenheid trouwens voor bassist Tom Coghe (van GOOSE) en drumgod Mario Goossens om de groove ’ns lekker strak te trekken.

Het semi-akoestische ‘Telkens als je gaat’ werd opgedragen aan de betreurde Tom Pintens. ‘Chaos’ kreeg een fraaie, etherische intro mee, met Nuyttens’ engelengezang als aandachtstrekker. In ‘Denk maar niet aan morgen’ zong Pommelien Thijs mee, met alle extatische, al dan niet ironische kreetjes uit het publiek van dien. ‘Goud’, waarvoor wij tot in het midden van de wei gingen staan om de opgeklopte euforie tot diep in onze maagzweer gewaar te worden, voelde aan als de hymne van een generatie. Eentje die heel eigenzinnige opvattingen heeft over hemel en hel. Terryn voelde intussen hoe Pukkelpop uit z’n hand at.

‘Het is zómer!’, schreeuwde hij uitzinnig. ‘We zien elkaar graag! Let’s fucking gó!’ Nope, daar was geen cynisme tegen opgewassen.

Conclusie? Bazart is geen voer voor Nick Cave-adepten. Het gras is groen, de lucht blauw. Máááár – idioot tromgeroffel – wát een festivalband. Wat een feest. Wat een fuck you aan sikkeneurige zageventen en kleingeschapen trollen. Gouwe jongens.