Op Pukkelpop kon Angèle al zo goed als boven de wolken uitkijken ★★★★☆
Angèle zit in de lift, op weg naar de hoogste verdieping van de fierste wolkenkrabber van de showbizz – naar boven, naar boven, naar boven. Behoudens verbijsterende accidenten of, ik zeg maar iets, een muzikale samenwerking met Marc Coucke, is het onvermijdelijk dat zij ooit aan de absolute top zal staan. Op Pukkelpop kon ze al zo goed als boven de wolken uit kijken.
‘Goeienavond, Pukkelpop! Hoe gaat het met jullie? Ik ben zo blij om hier te zijn!’ Na een zin of vijf werd het Frans wel weer de voertaal, maar ze wilde het zó graag: de hand uitsteken en haar fans over de taalgrens dicht tegen zich aandrukken. Voor een popshow kan je véél instuderen – de pasjes, de belichting, als je een beetje pech hebt zelfs de momenten waarop de playback begint – maar níét het ongeveinsde, aanstekelijke, alle boosheid automatisch neutraliserende gelúk dat Angèle tijdens haar set op de Main Stage aldoor uitstraalde.
Het concert begon (zoals altijd, deze tour) met een beeld van een rollercoaster, vooraleer Angèle in baggy broek met wit korset haar entree maakte. Die rollercoaster was wel zo toepasselijk: ook Angèles concert stond helemaal op de rails, enige ruimte voor improvisatie zou alleen maar héél slecht kunnen aflopen.
En toch oogde alles natuurlijk, relaxed, spontaan. De dansers waren minstens even goed als die van Years & Years of Jessie Ware. De kostuumwissel (een kortgerokt spacepakje) werd perfect gemaskeerd door een precíés lang genoeg durend intermezzo. De pasjes waren tot op de millimeter afgemeten; er zijn hersenchirurgen die minder nauwkeurig zijn met hun scalpel, maar goed, Viktor Verhulst ziet er tenminste nog altijd gelukkig uit.
En de nummers? Ideaal om 70 minuten mee te vullen. ‘Perdus’, gezongen vanop een verhoogd podium, ging over die keer – en dit heeft ze nog niet aan veel mensen toevertrouwd – dat ze haar sleutels kwijt was. Het bedrieglijk springerige ‘Je veux tes yeux’ verklankte de zoektocht naar een ander perspectief op de wereld óf een heel rare, Hannibal Lecter-achtige hobby van ‘r. Tijdens ‘Ta reine’, haar lesbische liefdeslied, glinsterde Angèle nog harder dan de duizenden aanstekers die de lucht in gingen. Ik moet meer moeite doen om m’n boterhammen te smeren dan Angèle om te dansen, te zingen, te betoveren én te veroveren. Kwestie van talent.
Hoogtepunt? Het met een welgemeend ‘Fuck the patriarchy!’ ingeleid ‘Balance ton quoi’: tong uit de mond, schuddende kont, middelvingers in het verzet! Mag ze meer doen.
Want toch één puntje van kritiek: de rebelse kant van Angèle, die ze op haar sociale media vaker laat zien en die in ‘Ta reine’ en ‘Balance ton quoi’ wél naar boven komt, moffelt ze live nogal graag weg onder een dekentje van kinderlijke onschuld. Een doorbraak in Amerika verdraagt geen controverse. Eén kleine wens voor haar volgende tour? Méér gevaar! Méér venijn! Méér van wat er écht speelt bij Angèle. Maar nooit ofte nimmer ten koste van die glimlach, want wat moet je zonder?
Hoort u dat?
Píng! De lift is er, Angèle est arrivée.
Lees ook
Geselecteerd door de redactie
