Recordaantal buitenlandse artsen actief in ons land: "Goeie zaak, maar ze spreken vaak de taal niet"

De meeste buitenlandse artsen in ons land komen uit Nederland, Frankrijk en Roemenië, maar ook uit andere Zuid- en Oost-Europese landen neemt het aantal toe. Veertien procent van het korps zou al uit buitenlandse artsen bestaan. Als je de artsen die nog nauwelijks actief zijn zou weglaten, ligt het aandeel zelfs nog hoger. 

"In onze ziekenhuizen zijn er lange wachttijden bij allerhande specialisten, en steeds meer Belgische huisartsen hebben een patiëntenstop. Dat maakt het aantrekkelijk voor buitenlandse artsen om in ons land te komen werken", verklaart professor huisartsgeneeskunde Dirk Devroey de evolutie in "De ochtend" op Radio 1.

"Vanuit bevolkingsstandpunt ben ik dan ook heel blij dat die mensen hier willen komen werken", benadrukt Devroey. Maar langs de andere kant heeft de professor er toch een wrang gevoel bij. "Wie een Europees artsendiploma heeft, mag zich in ons land zonder voorwaarden vestigen als huisarts. Daardoor is de kennis van ons zorgsysteem, maar ook de kennis van onze landstalen, niet altijd gegarandeerd."

Vooral de taalbarrière tussen patiënt en arts vormt een groot probleem, stelt Devroey. "Ik heb heel wat buitenlandse collega's die zich hier gevestigd hebben en de taal ook geleerd hebben en ik ben hen daar heel dankbaar voor, maar er zijn ook mensen die dat niet doen en meer onder de radar werken. Zij kennen vaak geen Nederlands en hebben in het beste geval een beperkte kennis van het Frans of Engels. Vooral in Brussel en de Brusselse rand is het vaak problematisch."

Langs de andere kant ziet Devroey met lede ogen aan dat Belgische jongeren die arts willen worden niet altijd aan een opleiding kunnen starten. Zelfs niet wanneer ze geslaagd zijn voor het toelatingsexamen. De overheid legt artsenquota op en daarom kunnen enkel de studenten die het hoogst scoren op het toelatingsexamen een plaatsje veroveren aan onze universiteiten. 

"Dat is niet eerlijk, maar vooral niet gunstig voor ons gezondheidszorgsysteem. Die jongeren kennen de taal wel, maar mogen niet beginnen aan een geneeskundeopleiding, omdat ze niet gunstig genoeg gerangschikt waren bij het toelatingsexamen. Ik heb daar een dubbel gevoel bij, als ouder én als arts: aan de voorzijde zetten we de deur open voor buitenlandse artsen, maar voor de Belgen en Vlamingen doen we de achterdeur toe."