Wist u dat Wallonië geen werklozen telt? Hoe anders verklaren dat Vlaanderen in India en Mexico mensen moet rekruteren, eerder dan in het zuiden van het land? Waarom zouden slechts 52 mensen hebben gereageerd op de 117.000 Vlaamse vacatures die aan Wallonië werden voorgelegd? Waarom zou Wallonië het makkelijker maken om buitenlandse werknemers aan te nemen door de toegangscriteria uit te breiden? Hoe kan het dat de Waalse openbare vervoersmaatschappij TEC tegen het einde van het jaar nog op zoek is naar 294 buschauffeurs?
Het nieuws is vaak moeilijk te vatten. Want zoals u waarschijnlijk al vermoedde, blijft de volledige werkgelegenheid in Wallonië een fata morgana. In juni 2023 telde Wallonië 121.393 werklozen, een werkloosheidspercentage van ongeveer 9%. In sommige provincies ligt dit percentage zelfs rond de 15%, en in sommige gemeenten in Luik en Henegouwen zelfs boven de 20%. Meer dan de helft van deze gemeenten telt werklozen die al meer dan 2 jaar zonder job zitten.
Schaduw van werkloosheid zweeft al veel te lang boven Wallonië
Een taalprobleem? Vraag dat maar aan de Indiërs of Mexicanen. Een competentieprobleem? Zeker wel. Het aantal vacatures in België blijft gestaag groeien, maar werkgevers vinden niet de gezochte vaardigheden. De ogen zijn natuurlijk gericht op de autoriteiten om deze vermeende werkzoekenden te activeren, ongeacht de aanpak of politieke voorkeur. Toch kunnen we met enige zekerheid stellen dat de methodes uit het verleden niet hebben gewerkt en dat de schaduw van werkloosheid al veel te lang boven Wallonië zweeft.
Nog verontrustender is dat we er niet in geslaagd zijn hier iets aan te veranderen. Dat terwijl overal om ons heen de arbeidsmarkt het steeds moeilijker krijgt. In de Verenigde Staten lijken de renteverhogingen amper impact te hebben op de arbeidsmarkt. Dichterbij is het werkloosheidspercentage in de eurozone gedaald tot een historisch dieptepunt van 6,4%. In Nederland bedraagt het werkloosheidspercentage ondanks de recessie slechts 3,5%. Niemand weet er hoe om te gaan met het latente tekort aan arbeidskrachten. In Vlaanderen bedraagt de werkloosheid 3,4%. Ook daar is een groot tekort aan arbeidskrachten. Is het dan normaal dat in sommige Waalse gemeenten dit percentage nog steeds boven de 20% ligt? Het excuus dat de sluiting van de steenkoolmijnen en staalfabrieken aan de basis van het probleem ligt, is ondertussen al lang opgebruikt.
Slechts het topje van de ijsberg
Werkloosheid is slechts het topje van de ijsberg. Vorige maart schatte de minister van Werk, Pierre-Yves Dermagne (PS), dat een werkgelegenheidspercentage van 80%, het doel van de Vivaldi, “binnen handbereik” was. In het vierde kwartaal van 2022 bedroeg het werkgelegenheidspercentage in België amper 72,3%, onder het Europese gemiddelde (74,9%) en de buurlanden (79,6%). Ook de cijfers per regio zijn niet vleiend voor het zuiden van het land: de activiteitsgraad was 77,2% in Vlaanderen, maar slechts 65,8% in Wallonië en 65,1% in Brussel.
U begrijpt dat het verminderen van de werkloosheid onvoldoende zal zijn om het gestelde doel te bereiken. Want de arbeidsmarkt kent een nog groter probleem, dat van de inactiviteit. In België zijn 1.267.000 mensen tussen 25 en 64 jaar inactief. Dit zijn mensen die een ziekteverzekering ontvangen, vervroegd met pensioen zijn gegaan of sociale integratie-inkomsten (OCMW / CPAS) ontvangen. Dat is zeker een Belgisch probleem, maar ook daar kroont Wallonië zich tot koning. Het inactiviteitspercentage in Vlaanderen ibedraagt 18,3%, in Brussel 21,8%, tegenover 25,3% in Wallonië.
Wallonië is allesbehalve een economisch mirakel. (ddw)
De auteur Baptiste Lambert is hoofdredacteur van de Franstalige versie van Business AM.
