‘Je bent de liefde aan het bedrijven terwijl een regisseur in je oor roept: ‘Kijk eens naar rechts! En bijt op je lip!’’: Willem De Schryver uit ‘Knokke off’

Knokke off gaat, voor de late inpikkers, over een kliekje stinkend rijke Knokse jongeren, over hun wispelturige romances (Pommelien Thijs kijkt niet alleen in de ogen van Willem maar ook in die van de Nederlandse acteur Eliyha Altena), hun losbandige zomer én hun ijskoude gezinsleven. En de wet van Tsjechov wordt gerespecteerd: het pistool dat in de eerste aflevering geïntroduceerd wordt, gaat in de laatste aflevering wel degelijk met een luide knal af.

Willem De Schryver acteert in Knokke off zo goed dat hij in het echt – meer bepaald: in een tussen het groen verstopte Antwerpse koffiebar – amper nog op zijn personage Alex lijkt.

De Schryver: “Gelukkig! (lacht) Dat komt omdat ik zit te glimlachen, en met een positieve, open blik naar de wereld kijk. Terwijl Alex voortdurend om zich heen gluurt als een soldaat die net in vijandelijk gebied is gedropt. Ik heb me zijn gedragingen langzaam eigen gemaakt: zijn loopje, zijn frons, zijn explosiviteit. Het hielp daarbij om zijn outfits aan te trekken. Als je zo’n polo met over de schouders gedrapeerde trui aantrekt, dan gaat je kin automatisch omhoog en je borst vooruit.”

Ik weet dat een acteur zijn personage altijd een béétje graag moet zien, maar hoe doe je dat met iemand die rondrijdt met een gepersonaliseerde nummerplaat?

De Schryver: “Dan wordt het moeilijk (lacht). Er is veel aan Alex dat volstrekt niet oké is. Maar op den duur begin je ook een andere kant van hem te zien. Langzaam wordt duidelijk dat er een voedingsbodem is voor zijn gedrag, dat je de oorsprong van zijn grote bek en zijn agressiviteit moet gaan zoeken in zijn toxische gezinssituatie. En dan zie je dat hij ook maar een breekbaar, wankelend ventje is, hoe hard hij ook zijn best doet om een onwrikbaar, soeverein karakter te projecteren. Dat staat allemaal ver van mij af, Alex wil veel robuuster zijn dan ik. Maar dan is het mijn plicht om die robuustheid uit te ademen.

“Iemand als Alex heeft macht. Die wandelt ergens binnen en wéét: ik ben hier de man. Dat is moeilijk voor mij, want als ik ergens binnenwandel, dan ben ik net superonzeker. (Met klein stemmetje) ‘Hallo, ik ben Willem, aangenaam.’ De regisseur heeft het me vaak moeten inpeperen: ‘Die keet is hier van ú, hè man!’”

Zit er dan niks van Willem in Alex?

De Schryver: “In élke rol die ik tot nu toe gespeeld heb, zit wel een stukje Willem. Dat zeggen vrienden me ook wanneer ze naar Knokke off kijken. Ze herkennen me niet in de klootzak die Alex is, maar wél in de manier waarop hij bijvoorbeeld in tranen uitbarst. Over zo'n huilscène zei één van mijn beste maten: ‘Als ik mijn ogen toedeed, zat ik weer naast jou wanneer je heimwee had op scoutskamp.’ (lachje)”

Heb je een golfabonnement, ambieer je een kast vol polo’s, overwinter je weleens aan de Côte d’Azur? Zit er, met andere woorden, een stukje Knokke in je?

De Schryver: (blaast) “Eigenlijk niet. Weet je, toen we de reeks aan het filmen waren, dacht ik weleens: jongens, zijn we hier nu niet te hard in stereotypen aan het vervallen? Overdrijven we niet met die Knokse decadentie? Maar toen Knokke off uitkwam, zag ik artikels verschijnen van Knokse jongeren die ronduit blij waren met het beeld dat de reeks van hen schetste. Ik las een kop: ‘Dat we fils à papa genoemd worden? We zijn er fier op!’ Tóén pas begreep ik: het is gewoon de realiteit!”

Wat is de meest tot de verbeelding sprekende reactie die je hebt gekregen?

De Schryver: “Op de première waren veel Knokse notabelen aanwezig, waaronder enkele schepenen van de stad. Eén ervan drukte me de hand en zei: ‘Zo accuraat! Het is alsof ik mijn eigen jeugd zag op het scherm!’ Ik viel achterover: heb je dan niet gekéken naar wat daar allemaal gebeurt? Het lustige leven, de drugs, de verstikkendheid van dat hele milieu: het is natuurlijk fictie, maar het blijkt voor een groot deel te kloppen. Gezinnen waar ’s ochtends 400 euro klaarligt voor de kinderen, om die dag iets leuks te doen. En de volgende dag ligt dat er wéér.

“De producent, Anthony Van Biervliet, heeft zelf veel zomers in Knokke doorgebracht. Daar is hij in dat milieutje terechtgekomen. De eigenaar van de auto waarmee ik in de reeks rondrijd – een Mercedes G Wagon van een slordige 200.000 euro – is een vriend van Anthony. Het is daar echt een andere wereld. De straten zien er piekfijn uit, de perkjes biljartglad, de struiken gesnoeid. Maar in een omgeving waar alles er perfect uitziet, is er natuurlijk ook van alles dat wankelt.”

INCOGNITO

Dreig jij, met alle aandacht en bewondering die je nu te beurt valt, ooit zo arrogant als Alex te worden?

De Schryver: “Pff, ik hoop van niet.”

Nochtans noemde Luk Wyns jou onlangs in Humo dé grote revelatie uit de reeks: ‘Ik zie die jongen nog in Hollywood eindigen.’

De Schryver: “Alle liefde voor Luk! (lacht) Ik apprecieer dat uit de grond van mijn hart. Maar ik weet niet goed wat ik er precies mee moet. (Denkt na) Ik ben nu veel zelfverzekerder dan vroeger. Maar er is nog een hemelsbreed verschil tussen zelfverzekerdheid en arrogantie. Te veel lof brengt me nog altijd... in de war.”

Valt het misschien te vergelijken met een schilder die nog maar halverwege zijn schets is wanneer een passant hem komt feliciteren? Terwijl die schilder zelf denkt: maar ik heb nog zoveel werk voor de boeg!

De Schryver: “Dat is het helemaal! (lacht) Ik ben een work in progress. En daarin zit misschien wél een stuk arrogantie. Omdat ik ervan overtuigd ben: er schuilt nog zoveel meer in mij! Ik moet nog zoveel groeien, zelfs mijn hersenen zijn nog niet af. Ik ben 21, wat weet ik in hemelsnaam? Laat mij vooral nog maar wat vallen en opstaan, vrolijk met mijn gezicht tegen de muur lopen, mijn eigen weg zoeken – in mijn vak én in het leven.

“Mensen kloppen me weleens op de schouder: ‘Zo goed bezig, jong! Kijk waar je staat!’ Maar ik voel mij helemaal niet on top of the world. ‘Zie je wel dat ik het kan’: dat gevoel kén ik niet. Ik probeer te genieten van een compliment of een goeie recensie, trots te zijn in de mate van het mogelijke. Maar ik spartel nog! Ik ben écht niet specialer dan een ander, en ik worstel ermee dat ik dat in de ogen van anderen nu soms wel ben.

“Een paar weken geleden ging ik naar het Paradise City-festival. Al op de parking kwamen er meisjes een foto vragen. Op weg naar de camping gebeurde dat nog een keer of zes. Ik kan dat helemaal nog niet plaatsen, hoe hard ik de liefheid van die mensen ook apprecieer. Ik heb toen maar een hoedje en zonnebril opgezet. Waardoor ik me meteen nog lulliger voelde: alsof ik mezelf zo hoog inschatte dat ik per se ‘incognito’ moest zijn (lacht).”

Vroeger was je pas echt onzeker.

De Schryver: “Ja, dat is een lang verhaal... Mijn ouders zijn gescheiden toen ik 5 jaar was, en ik ben pas later beginnen te beseffen in hoeverre dat een effect op me heeft gehad. Ik voelde me altijd ongeliefd, bleef altijd het gevoel hebben dat het míjn schuld was dat ze uit elkaar waren gegaan. Ik durfde héél lang mijn gedacht niet te zeggen, hield me op de achtergrond, cijferde me weg. Docenten hebben me vaak gezegd: ‘We voelen dat hier ergens een Willem verstopt zit, maar de deur is op slot!’”

Als je niet naar school wilde, dan stak je zelfs je vinger in je keel en vertelde je aan je ouders dat je ziek was.

De Schryver: “Tja. Ik ben sowieso niet gemaakt voor een schoolse leeromgeving. Toetsen, taken, examens... Ik ging écht niet graag naar school.

“Dat had ook met mijn uiterlijk te maken. Ik was héél klein en tenger. De meisjes vonden mij ‘een schattige jongen’, maar daar bleef het bij. Dat deed pijn: als ik al eens verliefd werd op een meisje, dan werd ik gegarandeerd afgewezen.”

Ik gok dat er een paar zullen vloeken nu.

De Schryver: “Nu is dat, euh, anders (lachje).”

Een paar maanden geleden zei je dat je per dag meerdere berichten van meisjes krijgt.

De Schryver: “De ene dag zijn het er vijf, de andere nul. Dat zijn niet altijd de meest denderende epistels, hoor. ‘Hey, mag ik uw nummer?’ Ik heb daar een dubbel gevoel bij. Ik blijf ingetogen en introvert. Ergens ben ik nog altijd die schriele jongen van vroeger, die zich verward afvraagt: waarom zie je mij nu opeens wél staan? Ben je geïnteresseerd in mij of vind je het gewoon cool dat ik ‘bekend’ ben? Een tijdlang was ik single en dan had ik hetzelfde gevoel als ik op date ging. Wil ze nu gewoon met mij afspreken zodat ze tegen haar vriendinnen kan zéggen dat ze met mij heeft afgesproken?

“Onlangs zei een meisje tegen een vriend van mij: ‘Amai, jij kent die knappe gast van Knokke off! Maar in het echt is die wel heel alternatief, hè? Dat vind ik minder aantrekkelijk.’ Dat gebeurt vaker, dan merk ik dat ze niet zot zijn van míj maar van Alex. Sommige meisjes vinden dat blijkbaar heel aantrekkelijk, zo’n arrogante klootzak. Dan lijken ze te denken: ‘Als ik díé kan temmen...’ Raar, hè? (lacht)”

Wat vindt je vriendin van al die aandacht?

De Schryver: (duidelijk verliefd) “Ik kan haar niet genoeg lof toewerpen. In Knokke off zitten veel intieme scènes, vooral met Pommelien Thijs, en toen ik de rol aannam, had ik drie dagen zenuwen omdat ik niet goed wist hoe ik dat aan haar moest vertellen. Ik vond dat écht niet fijn voor haar, ook al is zo’n intieme scène een zuiver technisch proces waar nu eens echt geen grámmetje romantiek aan hangt. Dan ben je zogezegd de liefde aan het bedrijven terwijl achter je rug twintig crewleden staan, met een regisseur die in je oor roept: ‘Nu een beetje sneller! Kijk eens naar rechts! En bijt op je lip!’

“Afijn, ik had een hele monoloog voorbereid, maar na twee zinnen onderbrak ze me al: ‘Willem, stop! Dat is toch gewoon je job? Ik ben blij dat je het zegt, maar meer hoef je echt niet te doen.’ Ik ben toen alleen maar verliefder geworden. Zeker omdat ik het er – als ik heel eerlijk ben – zelf iets moeilijker mee zou hebben. Dat is zelfs één van de redenen waarom ik niet graag met een actrice samen zou zijn.”

Is jaloezie dan toch iets wat je met Alex gemeen hebt?

De Schryver: “No way! Alex ontdekt op een bepaald moment dat Louise vreemdgaat. Als ik dat van mijn vriendin te weten zou komen, dan zou ik in mijn schulp kruipen, me wegstoppen, van de wereld wegkruipen. En dus vooral níét op die gast afstappen om hem met een hockeystick in elkaar te slaan (lacht).”

VINGER OP DE WONDE

Iets anders: voor Knokke off onderbrak je je acteeropleiding aan het Gentse KASK.

De Schryver: “Deels ook omdat ik mezelf te jong vond. De leerkrachten raadden iedereen aan om eerst een andere richting te volgen, of op een andere manier levenservaring op te doen. De meeste studenten hadden dat advies gevolgd, ik was zowat de jongste van mijn jaar. Vers van het middelbaar, zonder enig idee waar ik naartoe wilde. Dat was intens. Op zo’n acteerschool word je heel persoonlijk beoordeeld, hè.

“Ook fysiek was het veeleisend. Voor de lessen van opleidingshoofd Jan Steen moest je een volledige monoloog van Shakespeare vanbuiten leren. Maar éérst moest je jezelf een halfuur lang afmatten, tot je bij wijze van spreken op de grond lag. Pas als je vollédig kapot was, mocht je je tekst opzeggen. Alsof het letterlijk je laatste woorden waren, de enige woorden die er nog toe deden.

“KASK is een heel mooie, veilige omgeving om te zoeken naar wie je bent. En ik was er mijn eigen weg aan het vinden. Maar ik was tegelijkertijd ook mijn weg heel hard aan het verliezen.”

Dat moet je toch even uitleggen.

De Schryver: “Welja, na mijn bachelorproef zat ik in een soort van crisis. Ik wist niet wat ik wilde doen, ik wist zelfs niet of ik nog wel wilde acteren. Was dat nu hoe ik de rest van mijn leven wilde doorbrengen?

“Omdat er met zo’n kritische blik naar me werd gekeken, kwamen ook mijn onzekerheden opnieuw dubbel en dik naar boven. Bij het KASK zijn ze er meesters in om de vinger op de wonde te leggen, om te verwoorden waar precies de blokkade in je persoonlijkheid zit.”

De leerkrachten schrijven er waarderingsverslagen waarin ze uit de doeken doen wat ze van je denken.

De Schrijver: “Elk semester kregen we zo zes volgeschreven A4’s. Over wie je bent als persoon, over hoe je evolueert.“

Dat is toch enorm hard, zeker op die leeftijd?

De Schryver: “Dat is héél confronterend. Na zes maanden kreeg ik voor het eerst zo’n verslag. Er stond: ‘We hebben het gevoel dat er meer zit in Willem, maar dat hij te timide is – hij durft zichzelf niet te smijten, omdat hij bang is voor de reactie van een ander.’ Ik dacht: hoe weten jullie dat nú al? (lacht) Mijn mama las het en begreep niet hoe ze haar zoon zó goed konden kennen. Mooi, maar ja, zo word je natuurlijk wel met je neus op de feiten gedrukt.

“Er is minder ruimte voor positieve feedback. Je zit er maar drie jaar en in die tijd willen ze je alle mogelijke tools aanreiken. ‘Ik weet dat je dit kunt, maar daarom wil ik net dat je het ánders probeert!’ Bij Jan Steen moest ik me altijd smijten, luid zijn, schreeuwen... Zwáárte leggen in het tengere, timide mannetje dat ik ben.”

En dat werd na verloop van tijd té zwaar?

De Schryver: “Ja, toch voor mijn jeugdige, onvolgroeide brein, dat dat allemaal maar moeilijk kon plaatsen (lachje).

“En toch wil ik terug in die poel springen! Na de zomer wil ik mijn master halen. Vooral omdat ik het voor mezelf op een goeie manier wil afsluiten. En omdat ik zekerheid wil. Mensen zeggen: ‘Je werkt nu toch, waarom nog studeren?’ Maar misschien is het morgen alweer afgelopen met de mooie kansen. Ik ben aan het klimmen, maar ik wil ervoor zorgen dat ik gewapend ben met een mooie parachute voor het geval dat ik ooit naar beneden donder.”

Zijn er ook momenten dat je je niet onzeker voelt?

De Schryver: “De eerste keer dat me dat overkwam, was vorig jaar, op reis met mijn broer. In mei had ik mijn bachelorproef afgerond, de week erna waren we met de opnames van Knokke off begonnen. En één dag na de wrap vertrokken mijn broer en ik voor twee maanden naar Indonesië. Ik had het gevoel dat het allemaal te veel werd. Ik moest even weg. Cliché, hè? Ging ik mezelf even terugvinden op een trektocht in Azië, haha.”

Héb je jezelf teruggevonden?

De Schryver: “Dat niet, maar ik ben wel als een veel rustigere mens teruggekomen. En door weg te zijn van alles, begon ik het te missen. Ik wilde wél blijven acteren, wél op de planken staan. Ik voelde zelfs heel stellig dat niets of niemand me daarin zou kunnen tegenhouden. Ik dacht: als ik niet oplet, dan blijft alles in mijn leven altijd half-en-half. Nee! Ik wilde grote, zelfzekere stappen zetten, in plaats van de halve pasjes waarmee ik me tot dan toe altijd had voortbewogen. Het moest maar eens gedaan zijn met dat weifelende, twijfelende.

“Als tijdens de opleiding iemand vroeg wat ik ervan vond, dan haalde ik mijn schouders op en wees ik naar iemand anders. Maar néé, Willem! Uw mening doet er ook toe! En als mensen het daar niet mee eens zijn: fuck it.”

Je bent, zoals wel meer acteurs, een pleaser, hè?

De Schryver: “Een enorme pleaser! Ik wil altijd alles goed doen voor iedereen, er voor iedereen zijn en door iedereen leuk worden bevonden. De rust die ik heb gevonden, is het besef: dat gáát gewoon niet – en dat is oké. Niet iedereen kan je fijn vinden als mens, want dan heb je geen eigen smoel.

“Ik maak me minder druk in connecties die mislukken, terwijl ik me dat vroeger héél erg aantrok. Vriendschappen of relaties die voorbij waaiden. Ruzies. Verschrikkelijk! Als een relatie mislukte, dan voelde ik me een loser. Nu laat ik het mij niet meer veranderen als persoon. Of dat probeer ik toch.”

Sta je stevig in je schoenen als je nu op de set staat, bijvoorbeeld bij het op til staande tweede seizoen van Assisen?

De Schryver: “Steviger dan vroeger. Het enige dat ik écht nodig heb, is een schouderklopje. Géén speech ter meerdere eer en glorie van mezelf, gewoon ‘goeie take!’ En als het niet goed genoeg was, wil ik dat óók horen. Zolang ik maar vooruit kan blijven gaan.”

GAY PERSONAGE

KASK is een ruimdenkende, progressieve school, maar daarom nog niet representatief voor de hele maatschappij.

De Schryver: “Dat is waar. In KASK is iedereen één grote familie. Niemand wordt raar aangekeken of beoordeeld. Ieder zijn vreugde, ieder zijn liefde! Dat is in de buitenwereld inderdaad wel anders: in dit mooie, democratische land van ons voel ik me vrij, maar tegelijk ook opgesloten. Ik ben van de coronageneratie, die belangrijke jaren binnen heeft doorgebracht, misschien heeft dat ermee te maken... Tóén is me opgevallen hoe bekrompen de maatschappij kan zijn. Ik ben doodsbang van eenzaamheid, ben voortdurend op zoek naar een gevoel van verbondenheid. Maar ik merk wel dat dat moeilijker en moeilijker wordt.”

Knokke off werd geschreven door de 30-jarige Nele Vandael, samen met de iets minder wokegezinde Luk Wyns. Hebben jullie met de jonge cast veel gepraat over wat jullie wel en niet oké vonden?

De Schryver: “Er stonden uitspraken in het scenario waarover we met de cast en de regisseur hebben samengezeten: ‘Gaan we dat wel zéggen?’ Maar we speelden nu eenmaal personages in een omgeving waarin wél nog dingen worden gezegd die wij niet meer over onze lippen krijgen. Dingen zoals: ‘Die Afrikaan zit achter uw lief!’ Daar mag je kritisch over nadenken.

“Het wordt wel steeds moeilijker om rollen te spelen die ver van je af liggen. Omdat er dan wordt gezegd: ‘Jij hebt geen affiniteit met dat personage.’ Als ik bijvoorbeeld een rol zou krijgen met een mentale handicap, dan zou ik die volgens sommigen niet mogen aannemen omdat ik nooit kan weten hoe zo iemand zich voelt – en omdat ik die rol zou afpakken van iemand die dat wél kan.”

In wtFOCK speel je een gay personage.

De Schryver: “Ja.”

Zelf ben je helemaal niet gay?

De Schryver: “Nee, ik heb een vriendin en ik val op vrouwen. Wie weet verandert dat nog, maar tot nu toe heb ik me nog nooit aangetrokken gevoeld tot een jongen.

“Binnenkort speel ik opnieuw een personage dat homoseksueel is. Ik heb zwaar getwijfeld of ik die rol wel mocht aannemen. Ik wil niet bekendstaan als degene die alle rollen voor homoseksuele acteurs afpakt. Maar uiteindelijk ben ik blij dat ze me overtuigd hebben: het is toch een rol? Als acteur moet je je toch inleven in mensen die niet één op één bij je aansluiten? Anders kon ik Alex toch ook nooit spelen?

“Het mooiste compliment is wanneer mensen naar me toe komen om te zeggen: ‘Amai, merci, met je rol in wtFOCK heb je me echt geholpen om uit de kast te komen.’ Dát is toch de essentie van wat je met kunst wilt bereiken? Een boodschap meegeven die mensen in beweging zet, doet nadenken, doet praten over onderwerpen die anders misschien niet zouden worden aangesneden? Ik vind het goed dat het gesprek wordt aangegaan.”

WEGLOPER

Zomaar even: ben je gelukkig nu?

De Schryver: “Heel gelukkig! Op dit moment leef ik op een roze wolk. Terwijl ik net een heel lange periode achter de rug heb waarin ik erg ongelukkig was. Het heeft ook héél lang geduurd voor ik dat tegen mezelf durfde toe te geven: ‘Eigenlijk zit ik niet zo goed in mijn vel, hè?’”

Heb je therapie gevolgd om erbovenop te komen?

De Schryver: (denkt na) “Weet je wat? Eigenlijk ben ik een wegloper. Ik loop weg van ruzies, ik loop weg als ik onzeker ben, ik loop weg als ik het even allemaal niet meer weet. Letterlijk! Bij een felle discussie met mijn vriendin gebeurt het dat ik mij midden in een zin omdraai en de kamer uit stap. Ik denk dat dat ook weer komt door de scheiding van mijn ouders, en de ruzies die ik vroeger thuis heb meegemaakt. Ik kan écht niet om met conflict. Terwijl er altijd een oplossing is, altijd een manier om eruit te geraken. Dat heb ik geleerd bij een therapeut. Ik heb eens drie sessies gevolgd, om daarna nooit meer iets van me te laten weten – omdat ik het té confronterend vond, ben ik ook daar weggelopen.”

Kan acteren ook een vorm van weglopen zijn?

De Schryver: “Het kan heel aangenaam zijn om even in een andere rol te kruipen, hè? In een ander hoofd. Al die onzekerheden, al die confronterende gedachten, kun je dan éven uitschakelen. Ik besef het pas nu ik erover praat, maar ik denk dat ik door Alex te spelen – dat haantje dat schijt heeft aan alles en iedereen – een deel van mijn eigen onzekerheid van me heb kunnen afschudden.

“Ik heb nog altijd soms de neiging om weg te lopen. Dat vertaalt zich bijvoorbeeld in mijn uitstelgedrag. Ik ben ook al meerdere keren weggelopen van huis.”

Ah?

De Schryver: “Dat klinkt heftiger dan het is (lacht). Als ik een discussie heb met mijn vader, gebeurt het dat ik mijn zak pak en de bus neem richting mama. Ik kan daar dan effe niet meer zijn. Wat er ook mee te maken heeft: mijn papa is advocaat en heeft zodoende altijd een antwoord klaar.”

Om je af te troeven?

De Schryver: “Nee, dat niet. Maar net als ik probeert hij zijn standpunt zo sterk mogelijk te verdedigen. Van mijn vader heb ik mijn koppigheid geërfd: ons ongelijk toegeven, dat doen we niet graag. Waardoor we na zo’n discussie vaak – en dat vind ik wel jammer – vijf dagen niet tegen elkaar spreken. Zoveel tijd moet erover gaan voor één van ons z’n hand uitsteekt.

“Soms vind ik dat ik al heel snel volwassen ben moeten worden. Ik sta al jaren op de werkvloer, terwijl de meeste van mijn vrienden nu bezig zijn met een vakantiejob, om vervolgens al hun geld op te doen aan festivals en feestjes. Ik ben met andere dingen bezig, en daardoor voel ik me soms iets ouder. Dat speelt mee als ik ruzie heb met mijn ouders. Dan geven ze me het gevoel dat ik nog een kind ben, terwijl ik het idee heb dat ik óók al groot ben (lachje). Ik denk dat zij vinden dat ik een beetje te vroeg kantel, dat ik te snel zeg: ‘Er moet hier ook naar mij worden geluisterd!’

“‘Vroeger was je veel zachter,’ zeggen mijn ouders weleens, ‘Toen wilde je alleen maar bij ons zijn.’ Nu ga ik met opzet de andere kant uit. Eens goed overdrijven, mijn slinger helemaal de andere kant uit gooien, om dan automatisch een mooi evenwicht te vinden in het midden. Niet dat ik het zó bont maak, hoor, maar in de ogen van mijn ouders misschien wel: in mijn felheid, in de manier waarop ik zeg waar het op staat. Ik heb mezelf te lang weggecijferd. Voor hen is dat schrikken: opeens hebben zij een heel andere Willem voor zich.”

Misschien zit je gewoon nu pas in je puberteit.

De Schryver: “Soms denk ik dat echt! (lacht) Ik heb mijn groeispurt pas gehad toen ik 17 was, daarvoor was ik maar zó groot. Toen pas kreeg ik de baard in de keel. Ik ben een laatbloeier die nu verloren tijd probeert in te halen. Ik wil stappen zetten, beginnen aan wat ik maar het Serieuze Leven zal noemen. Ik ben klaar met de speeltijd. Ik wil niet meer onnozel doen en hele dagen festivals afschuimen, elke donderdagavond met studenten gaan feesten. Dat doe ik allemaal niet meer.”

Alex neemt zoveel molly dat hij denkt dat hij met de auto rijdt terwijl het voertuig gewoon stilstaat. Dat soort uitgaan is dus niet aan jou besteed?

De Schryver: “Alleen al omdat ik dat nooit heb kunnen betalen (lacht). Ik ben wel altijd graag op stap gegaan. Maar nu – en ik voel me veel te oud als ik dit zeg – doe ik dat niet meer zo graag. Ik ben snel moe. Dan sta ik om elf uur ’s avonds op een festival en voel ik mijn benen niet meer (lacht).

“Fysiek gezien is mijn leven helemaal niet zo zwaar, maar ik ben wel een denker. Ik pieker veel en dat slorpt een groot stuk van mijn energie op. Ik slaap slecht, lig meestal tot drie uur wakker. Op dit moment hangt er een voortdurende vermoeidheid rond mij.”

Als je dan toch in slaap valt, waar droom je dan van?

De Schryver: “Mijn vrienden vragen het vaak: ‘Willem, waar hoop je binnen tien jaar te staan?’ Maar ik probeer vooral niet te ver vooruit te kijken. Het Hollywood dat Luk Wyns me toewenst, is nog ver, ver, vér weg. Mijn droom op dit moment is simpel: (stellig) ik wil ooit een nominatie voor een Ensor.”

Knap dat je dat zomaar durft uit te spreken.

De Schryver: “Zo’n prijs lijkt me een mooie erkenning van mensen naar wie ik opkijk. ‘Zie je wel dat ik het kan’: zelf kan ik het nog áltijd niet met volle overtuiging zeggen, dus hoop ik ergens dat zij het doen. Dat eeuwige schouderklopje waar ik naar hunker.

“Toen Matthew McConaughey zijn Oscar won, vroeg iemand wie zijn held was. Hij antwoordde: ‘Ikzelf over vijf jaar.’ Vijf jaar later herinnerden ze hem eraan. Waarop hij grinnikte: ‘Mijn held is nog áltijd ikzelf over vijf jaar, hoor.’ Dat vind ik een mooie manier om ernaar te kijken. Ikzelf binnen vijf jaar: díé mens zou ik heel graag worden.”

© Humo