“Zot, hé. Zo zie je maar”: hogedruktechnieker Timothy Herman als eerste Belg ooit in WK-finale speerwerpen

Timothy Herman keek gespannen naar de tribune. Tot hij Rutger Smith, topsportcoördinator van de Vlaamse atletiekliga (VAL), z'n duim zag opsteken. De buit was binnen. Herman moest zelfs geen derde poging meer doen. Zijn tweede worp van 80m11 volstond. Met een elfde plek in de kwalificaties had hij z’n ticket voor de WK-finale beet. Als eerste Belg ooit in het speerwerpen. “Zot, hé. Zo zie je maar dat je nooit te snel moet opgeven. Vorig jaar stond ik in mijn eerste EK-finale (waar hij tiende werd, red.), nu in mijn eerste WK-finale en wie weet over een jaar in mijn eerste olympische finale.”

Herman lijkt zo een laatbloeier te zijn. “Ik had pech. Tot bij de beloften zat ik op schema voor de wereldtop maar ik raakte dan geblesseerd aan mijn rechterschouder. Ik werd geopereerd maar de pijn bleef. Ik bleef wel hard trainen maar het knaagde aan de motivatie dat de resultaten uitbleven. Pas toen ik weer ver begon te gooien, voelde ik me weer beter en kijk - nu zijn alle pijntjes verdwenen.”

En of hij ineens ver gooide. In mei landde zijn speer op een meeting in Nairobi pas na 87m35. Hij stelde zo het Belgische record van zijn trainer Johan Kloeck uit 1999 scherper, dat op 83m65 stond. “Dat was ongelooflijk,” glundert Herman. “Johan zei me wel dat ik in staat moest zijn om met mijn techniek rond 83 à 85 meter te smijten maar over de 87m... Dat had hij niet verwacht. En ik ook niet (lacht).”

Herman nam twee maanden zonder wedde om zich klaar te stomen voor het WK. Hij werkt vier vijfde als onderhoudstechnieker bij de hogedrukgieterij Pedeo in Oudenaarde. Als hij in de finale een topacht kan halen, dan maakt de 32-jarige atleet kans op een contract als elitesporter bij Sport Vlaanderen. “Daar hoop ik wel op, maar of ik ze krijg? Ik ben niet meer van de jongste maar ze moeten maar één jaar in mij investeren, tot aan de Spelen. Als ik goed genoeg ben voor een finale op het WK, dan moet ik ook goed genoeg zijn voor een olympische finale. Of ik dan een jaar loopbaanonderbreking neem? Dat moet ik bespreken met mijn baas, want mijn job is nogal gegeerd. En we zijn ook maar met twee in het bedrijf. Maar hij steunt me wel. Gisteren stuurde me hij nog een berichtje om me aan te moedigen en mijn collega’s mochten vandaag tijdens de werkuren mijn competitie op tv volgen.”

Als hij de Spelen haalt, zou dat een droom zijn die uitkomt, zei Timothy Herman nog. In Boedapest valt een ticket te rapen, als hij zondag in de finale het minimum van 85m50 gooit. Moeilijk maar niet onmogelijk. “Mijn eerste doel was om de finale te halen. En nu mik ik op topacht. Een medaille? Je weet nooit. Als alles samenvalt...” Aan supporters ontbreekt het hem niet. Zijn ouders reisden mee naar Boedapest, net als zijn vrouw en dochters van acht en vijf. “Ook zij steunen me honderd procent. Terwijl het toch niet altijd makkelijk samenleven is met een sporter. Ik ga de deur uit om 6u30 ‘s ochtends en ben pas terug om 19u30 's avonds. Alles daar tussenin - de kinderen brengen en ophalen, koken en inkopen doen - is voor haar.”