“Mijn papa voelde zich kerngezond, maar van de ene dag op de andere kreeg hij zijn doodvonnis”, vertelt Thomas in een intiem interview met Story. Wanneer zijn vader de kankerverwekkende asbeststof precies had ingeademd is onduidelijk. “Maar de diagnose was duidelijk. Water op de longen waardoor het hart soms stilstaat.”

Een verschrikkelijke ziekte. “We zagen hem heel snel aftakelen. Op het einde woog hij nog maar veertig kilogram. Ik heb aan zijn bed zijn luiers staan verversen. Dat wil je niet meemaken. Op het einde kreeg hij zoveel morfine dat hij nauwelijks nog bij bewustzijn was.”

“Hij wilde niet dood. Hij hoopte toch nog altijd op een remedie, om zijn leven te redden. Ik keek in zijn ogen en zag zijn paniek en zijn lijden. Heel pijnlijk om te zien hoe hij zich bleef vastklampen aan het leven, terwijl hij zo aftakelde”, vertelt Thomas Vanderveken.

Twee jaar na zijn diagnose overleed Hugo Vanderveken. “Ik heb daar echt mee geworsteld. Plots heb je de tijd voor jezelf terug, want je moet niet meer dag en nacht voor hem zorgen, maar tegelijk ben je een geliefde kwijt. Mijn verdriet was zo groot dat ik het soms niet meer aankon. Ik dacht dat de grote pijn stilaan zou verminderen en verdwijnen, maar tijd heelt niet alle wonden. Het verdriet gaat niet over, maar je moet ermee leren leven.”