“Medailles uit het verleden helpen je niet in het heden”: Cheetahs en Tornados beginnen als outsiders aan 4x400m

Het ene Belgische aflossingsteam is het andere niet. De Belgian Tornados zijn tot nader order nog altijd de referentie. In vijftien jaar tijd, sinds Peking 2008, snelden ze met 18 verschillende atleten naar 17 medailles op EK’s en WK’s. Elke keer, zonder uitzondering, stonden ze in de finale. Zeven keer wonnen ze goud.

En dan zijn er de Belgian Cheetahs. Een project dat intussen vijf jaar loopt maar nog niets aan prijzen opbracht. Finales genoeg - ook zij waren altijd op de afspraak - maar het dichtst dat ze een mondiaal podium kwamen, was een vijfde plek op het WK van 2019. “We zijn performant maar het enige dat nog ontbreekt, is eremetaal,” beseft coach Carole Bam.

In Boedapest wacht hen een nieuwe kans - een waterkansje weliswaar. Op papier zijn er acht landen sneller dan de Cheetahs. Dat zegt wel iets maar niet alles, zo merkt Jonathan Borlée terecht op. “Als je de individuele chrono’s in 2019 en 2022 bij elkaar optelde, dan maakten wij zogezegd geen aanspraak op een medaille. We stonden wel twee keer op het podium.”

Wat in hun voordeel pleit, is dat Cynthia Bolingo on fire is: ze werd woensdag vijfde in de WK-finale op 400m. De Cheetahs zijn op hun snelst met de Brusselse erbij, zo bleek vorig jaar al op het EK. De Belgen spurtten naar een nieuw Belgisch record (3:22.12), terwijl Bolingo nog geen honderd procent was.

“Het is inspirerend om Cynthia zo te zien presteren,” zegt kapitein Camille Laus. “We weten al langer dat ze een killer is en ons ver kan brengen. Tot bij de besten van de wereld. Zij toonde dat het mogelijk is.”

Het effect van de aflossingen is onmiskenbaar. Hoe meer ze samen trainen, hoe beter ze worden - ook afzonderlijk. Hun persoonlijke records sinds de oprichting van de Cheetahs zijn daar het beste bewijs van. Laus: 3,2 seconden winst op de 400m. Hanne Claes: 3,5 seconden op de 400m horden. Bolingo: 2,6 seconden.

Helena Ponette, de welp van de bende, werd in twee jaar tijd 2,6 seconden sneller. “Ik was aan het twijfelen tussen de 800m en 400m toen ik de Cheetahs zag. Cool, dacht ik, daar wil ik deel van uitmaken. Het is zot hoeveel sterker en zelfzekerder het team je maakt: ‘Ja, je kàn het’. Zoiets (lacht). Je leert zoveel van elkaar.”

Als één team al bewees dat aflossingen meer zijn dan de som der delen, dan wel de Belgian Tornados. Ooit, zo zegt trainer Jacques Borlée, zal hij z’n geheime succesrecept onthullen maar wat er zéker in zit, is de bereidheid om er “200 procent voor te gaan,” aldus zijn zoon Jonathan. “En om voor elkaar tot het uiterste te gaan.” Een ingrediënt dat bij toplanden zoals de VS wel eens durft ontbreken. Daar heerst het ego.

In Boedapest zijn de Tornados outsiders, zo geven ze zelf ook aan, zeker na het uitvallen van kapitein Kevin Borlée, die met de achillespezen sukkelt. Dat betekent niet dat ze zich bij voorbaat gewonnen geven. Ze zijn ervaren dertigers maar nog altijd even gedreven.

Jonathan Borlée: “We beginnen aan elke competitie met een blanco blad. Rien n’est acquis. Niets is verworven. Medailles uit het verleden helpen je niet in het heden. Ook al wonnen we brons op de twee vorige WK’s, dit is een ander WK, met nieuwe namen en nieuwe landen. Elke race is anders. Eerst de finale halen, dan pas kunnen we aan een medaille denken.”