REVIEW. ‘Starfield’: ambitieuze ruimtegame voelt soms te vertrouwd aan

Dat we nog geen klein beetje zaten te wachten op deze ‘Starfield’. Ten eerste omdat het van Bethesda komt, dat met ‘Skyrim’ en ‘Fallout’ vroeger al voor twee titels tekende die tot onze absolute favorieten behoren. En ten tweede omdat zowat elke sciencefiction-fan uitkijkt naar wat een moderne game kan bijbrengen aan het klassieke ‘space opera’-genre.

Bovendien zetten de makers hoog in. Ruimte-avonturen, dat hebben we wel al gezien. Denk maar aan de heerlijke ‘Mass Effect’-reeks, waarvan het eerste deel ook alweer ruim 15 jaar oud is, of ‘Star Wars, Knights of the Old Republic’, een legendarische RPG uit het begin van dit millennium.

‘Starfield’ speelt leentjebuur bij die bekende voorbeelden, maar anno 2023 kan er natuurlijk meer. Veel meer. Te beginnen met de omvang van de game: in ‘Starfield’ kan je naar meer dan 1.000 (duizend!) planeten reizen, die allemaal hun eigen atmosfeer, leefbaarheid, resources en vaak fauna en flora krijgen. Verder luidt het dat de scenaristen ruim 300 jaar geschiedenis in de achtergrond van de game hebben gestopt. Om maar te zeggen: je begint een béétje te snappen waarom het zo’n kwarteeuw duurde vooraleer het basisidee tot een echte game leidde, en waarom er zo’n acht jaar over de ontwikkeling werd gedaan.

Omdat we ‘Starfield’ al een poos mochten uitproberen, konden we al een fractie van dat enorme universum in duiken. En de game schreeuwt inderdaad de ambitie uit: hier wil iemand een nieuwe standaard zetten.

Het begin van de game dropt je middenin de actie. Er wordt geen tijd verspild aan ellenlange tutorial-missies waarbij je van het ene saaie taakje naar het andere moet rennen. We geven geen spoilers, maar het duurt echt niet lang vooraleer je een ruimteschip onder je kont geschoven krijgt en richting de sterren kunt. En dan ligt meteen het hele universum voor je open.

Het is van meet af aan duidelijk dat ‘Starfield’ een titel is die zich niet tot de hardcore gamers beperkt. Als je de moeilijkheidsgraad een beetje binnen de perken houdt, ben je er heel snel mee weg - zelfs als je het een beetje lastiger voor jezelf maakt, blijft het toch vooral fun. Wie al eens een andere Bethesda-titel speelde, komt in een vertrouwde wereld terecht. De controls, het wisselen van wapens of uitrusting, de dialoogopties, een dutje doen om op krachten te komen, werkbanken om je materiaal beter te maken, ‘skill trees’ om je personage uit te bouwen...: het voelt allemaal erg vertrouwd aan.

Een beetje té vertrouwd, zelfs. De plaatsen waar je op zoek gaat naar rare artefacten, verloren gelopen nevenpersonages of zeldzaam materiaal lijken best hard op die van ‘Fallout 76’ - een game die bij de release niet bepaald op champagne onthaald werd. Nog meer herinneringen aan de ‘Fallout’-wereld krijgt je bij de outposts die je op tal van planeten kunt bouwen. Dat levert je resources en andere voordelen op, en doet denken aan je ‘camp’ in ‘Fallout’. Denk: veel gedoe en prutswerk om een basis te onderhouden. Denk: wij vinden avonturen-RPG’s leuker zonder al dat bouwen erbij.

Dit is een Bethesda-game pur sang, die ook zijn portie typische Bethesda-problemen heeft. Problemen die herkenbaar zijn voor wie al door de andere werelden van die uitgever struinde. We geven er een paar mee. Een dode tegenstander die ergens af valt en stil in de lucht blijft hangen? Check. Een hoofdpersonage wiens harnas/ruimtepak zichtbaar blijft, ook als je aangeeft dat je dat niet wilt? Check. Companions die in het midden van een vuurgevecht in je weg komen staan en vragen om over iets te praten? O jawel. Onlogische dialogen? Reken maar!

Nu heeft Bethesda de gewoonte om na release nog heel wat problemen te fixen, dus mogelijk is één en ander opgelost eens de echte release er is. Maar het blijft frappant (en frustrerend) dat zelfs een toptitel waaraan zo lang gewerkt is nog met typische kinderziektes geleverd wordt.

Maar genoeg gezeurd: ons gemopper verdwijnt zodra we dat ruimteschip in springen en - al dan niet met gespecialiseerde crew aan boord - koers naar verre planeten zetten. De besturing van zo’n ruimteschip wordt initieel zeer eenvoudig gehouden, een verademing tegenover veel andere ruimtegames die haast een pilotenbrevet vereisen. Als je personage (dat je overigens bijzonder gedetailleerd kunt aanpassen) in de pilotenstoel ploft, het instrumentenpaneel naar zich toe trekt en met een rotvaart de spaceport uit knalt: veel cooler kan een game er niet uitzien. Heel ‘Starfield’ heeft een realistische ‘grittiness’ waardoor de game meer op de klassieke ‘Star Wars’-films lijkt dan op meer afgeborstelde, recentere sciencefictiongames.

Nog meer mooi nieuws is er voor wie ingenieursambities koestert. Waar de handige en fortuinlijke ruimte-avonturier ervoor kiest om een beter schip te kópen, kun je je bestaande ruimtetuig ook gewoon opkalefateren. Nu ja, ‘gewoon’: ook hier is de ambitie van ‘Starfield’ duidelijk to boldly go where no game has gone before. Je opties zijn eerst beperkt tot een beter laserkanon of een performantere motor. Maar naarmate je credits en skills toenemen, krijg je toegang tot ontelbare opties om je schip te verbouwen - ook visueel. Meer kracht, meer firepower, meer laadruimte, meer bemanning, een volledig ander uitzicht: als je het kan bedenken, kan je het maken.

Wel deze tip voor gamers die er al van dromen om hun ruimteschepen te upgraden: zorg éérst dat je pc genoeg power heeft vooraleer je aan je ‘Starfield’-avontuur begint. Met een recente gaming-laptop of -pc zit je wel goed. Maar als je het met bescheidener materiaal moet stellen, check je best eerst even goed de specs van de game. Bethesda geeft zelf aan dat het gigantische ‘Starfield’-universum nu eenmaal rekenkracht nodig heeft: “De enorme schaal en het detailniveau van Starfield zullen zelfs de meest geavanceerde pc-configuraties tot het uiterste belasten.”

Het prachtige, zowat eindeloze universum van ‘Starfield’ heeft dus zijn prijs, en neemt bovendien flink wat ruimte in beslag op je harde schijf: voorzie een heftige 140 GB voor deze game (op Xbox-consoles gaat het om zo’n 125 GB). Die meer-dan-duizend-planeten moeten érgens opgeslagen kunnen worden, tenslotte.

Kortom: ‘Starfield’ is beklijvend maar niet revolutionair. Het is van een ongeziene schaaal maar heeft nog kinderziektes. Het ziet er geweldig uit maar het is niet voor ieders toestel. We blazen inderdaad warm en koud tegelijk. ‘Starfield’ is dan ook niet hét verbluffende, genre-herdefiniërende spel van het jaar geworden. Maar wie zich lange nachten op zolder opsloot met ‘Fallout’ of ‘The Elder Scrolls’, zal dat met deze game ongetwijfeld ook doen.

‘Starfield’ komt uit op 6 september voor Xbox (S en X) en Windows-pc’s. Je kan de game ook spelen via Game Pass.