MATCHVERSLAG. “Anfield zou wel leuk zijn”: Union staat voor tweede keer op rij in Europa League

Hij kondigde het vooraf zelf aan. Dat er een deel van het stadion speciaal voor hem zou supporteren, in zijn geboorteland. Met een man of 70 zaten ze bij elkaar, makkelijk herkenbaar in het quasi lege Stade de Genève - de helft had een truitje met rugnummer 23 aan. Familie en vrienden van Cameron Puertas konden al snel juichen.

Wat was de Spanjaard met Zwitserse roots goed. Na zeven minuten al duwde hij met een sublieme baltoets Eckert de diepte in, en die stiftte de 0-1 binnen. Eigenlijk was toen al duidelijk dat dit Lugano Union niet meer in de problemen zou brengen, na de 2-0 uit de heenwedstrijd. Een uitslag die toen ook gerechtvaardigd was, al hadden de Zwitsers daar wel nog in de pap te brokken. ‘Thuis’ niet. Arm Lugano. Op 370 kilometer van hun eigen stadion moeten gaan voetballen, voor een supporter of 500. Als de fans van Union geen lawaai maakte, was het akelig stil. Als je dan nog zo machteloos staat te voetballen...

Puertas maakte van Genève z’n speeltuin. Hij eiste elke bal op. Liep zich twee keer goed vrij, maar trapte telkens te centraal op de doelman. Lapoussin dolde er ook wat mee. Flair heeft hij met overschot, op zo’n momenten spat het voetbalplezier er vanaf. Eckert mikte nog uit een scherpe hoek op de paal, en ook Terho - moederziel alleen gelaten - vergat de 0-2 voorbij Lugano’s tweede doelman Deana te trappen. Het had voor rust al een afstraffing kunnen zijn, met alle ruimtes dat Lugano liet. De enige grote kans voor Lugano spatte uiteen op de deklat, maar werd tegelijk ook afgevlagd voor buitenspel. Op wat afstandsschoten na had het miezerige hoopje Zwitserse fans niks om zich aan op te warmen. Lugano had aan de rust al drie goals nodig voor verlengingen. Mission impossible.

De drie wissels bij de rust - en nog eentje vijf minuten later - brachten weinig zoden aan de dijk. Na twee minuten stond Puertas alweer alleen voor doel. Op de doelman... Je gunde hem haast z’n doelpuntje. Blessin deed daar niet aan mee. Dat z’n aanvallende middenvelder even stond te trekkebenen zal daar wel in meespelen. Hij haalde hem op het uur naar de kant. Een dikke knuffel kreeg hij wel. En een staande ovatie van zijn eretribune vlak achter de bank. Union werd wel wat nonchalanter. Overkomt hen nog iets te vaak. Ook zij hadden heus wel door dat het soms te simpel ging. Celar trapte uit de draai over en Moris moest een harde kopbal uit z’n winkelhaak ranselen. Er kwam weinig van. Union speelde op automatische piloot verder.

“We mogen dit niet normaal vinden”, benadrukte CEO Philippe Bormans nog een dag voor de wedstrijd. Een Belgische club met de middelen van Union - zelfs na de vele transferinkomsten - dat het voor het tweede jaar op rij tot de groepsfase van de Europa League schopt. Vorig jaar bleef het sprookje duren tot de kwartfinales. Hoe ver schoppen ze het dit jaar? Met Union weet je het écht nooit.