De man van Kim (36) werd opgepakt voor kindermisbruikbeelden: "Je bent zodanig in shock dat je geen vragen kan stellen"

"Rond zes uur ging de deurbel, een paar keer na elkaar. Er werd heel hard aangeklopt", vertelt Kim, een schuilnaam. Kim, haar toenmalige partner en haar dochter liggen nog in bed wanneer de politie voor hun deur staat in het kader van een onderzoek naar beelden van kindermisbruik. "Hij keek via het badkamerraam naar buiten. Zijn enige reactie was: ja. Hij ging de deur opendoen, maar ik had nog steeds geen besef van wat er aan de hand was."

"Beneden zag ik hem aan de ene kant van de woonkamer staan. Aan de andere kant stonden zeven politieagenten rond mijn eettafel. "Mevrouw, ik denk dat u best even gaat zitten", zei een van hen tegen me."

En dan volgt de uitleg. De agenten vertellen Kim dat er een huiszoeking zal plaatsvinden. Er loopt een onderzoek naar haar toenmalige echtgenoot die wordt verdacht van het bezit en verspreiden van beelden van kindermisbruik. "Ik zag hem staan met zijn blik naar de grond gericht. Achteraf is me verteld dat hij de deur heeft opengedaan en onmiddellijk zei: ik weet waarom jullie hier zijn", zegt Kim.  

Het nieuws komt hard binnen bij Kim. "Alle laptops, telefoons, schuiven... Ik wist op dat moment niet wat ze zochten. Daar kan je brein niet bij. Het enige dat je kan opbrengen is een "hè?" en voor de rest heel weinig. Je hebt bijna een flatliner in je hoofd."

De shock en het ongeloof zijn overweldigend. Het is onvoorstelbaar, getuigt Kim. "Je bent zodanig in shock dat je geen vragen kan stellen. Enkel mijn lichaam kon nog bewegen, maar zelfs dat was beperkt. In mijn hoofd werkte geen enkele verbinding meer. Er is gewoon niets, werkelijk niets."

"En dan wordt er op een gegeven moment gezegd: we gaan meneer nu meenemen voor verhoor, daarna zal hij voor de onderzoeksrechter moeten verschijnen." Kim vraagt nog wanneer ze hem terug kan verwachten. "Het is absurd hoe je op dat moment gewoon terugvalt op de praktische dingen. Ik herinner me dat ik dacht: moet ik avondeten voorzien, of niet?"

Haar toenmalige partner ging vrij rustig mee met de politie, herinnert Kim zich. Niet geboeid, maar wel geflankeerd door twee agenten. Een half uur later stond slachtofferonthaal voor de deur. "Verstijfd en alleen. Mijn dochter sliep nog. Eigenlijk moest ze naar de opvang gebracht worden, maar op dat moment sta je daar totaal niet bij stil."

Diezelfde avond krijgt Kim telefoon dat haar partner naar huis gebracht wordt. Hij mag niet blijven, maar komt enkel een tas met spullen ophalen. En dan komen de vragen wel. "Wat is er nu eigenlijk net gebeurd? Wat moet ik nu doen? Moet ik me zorgen maken over onze dochter?" Ergens had ze de beschuldigingen al aangenomen, geeft Kim toe. "Tijdens de huiszoeking ontkende hij niets. Op dat moment dringt dat niet door. Maar in de uren erna, komt dat ergens wel binnen."

Tegen haar omgeving zwijgt Kim lang over wat er met haar ex-partner is gebeurd. Schaamte en angst om van hetzelfde gedrag beticht te worden spelen daar sterk in mee. "Ik durfde bijvoorbeeld niet naar een winkel in mijn eigen gemeente gaan. Ik kon de vraag krijgen hoe het met hem was. Ik wist simpelweg niet hoe ik daarop zou moeten antwoorden. Daar komt ook nog bij dat ik schrik had om de vraag te krijgen of ik ook zo iemand ben."

"Er zijn tot op de dag van vandaag nog steeds mensen die ervan overtuigd blijven dat het niet kan dat ik het niet gemerkt heb. Of dat ik liever de andere kant op keek, maar dat ik het tot op zekere hoogte wel wist. Dat blijft het moeilijkste. Het is voor mezelf al erg genoeg dat ik het niet heb gezien. Dus mensen die vragen of ik echt nooit iets gemerkt heb, beseffen niet wat zo’n vraag doet met mij."

Ook haar vertrouwen in anderen is stevig geschaad. "In het begin vertrouwde ik niemand meer. De mensen die al in mijn leven waren, trok ik zelf in twijfel. Je moet weten, hem vertrouwde ik ook." Ondertussen heeft Kim wel de juiste balans gevonden, maar mensen volledig toelaten, zeker als het gaat om nieuwe vriendschappen en relaties, dat zal moeilijk blijven.

"Het wordt helaas ook een groot deel van je identiteit." Met haar verhaal te delen hoopt Kim mensen die in dezelfde situatie zitten te helpen. "Ik wil iets constructiefs doen met mijn verhaal. Ik wil er anderen en mezelf mee helpen. Ik wil dat mensen die ook iets in die aard hebben meegemaakt, weten dat ze niet alleen zijn. Hele families en vrienden worden daardoor aangetast. Dat wordt veel te vaak vergeten."

Het verhaal van een lotgenoot zou haar hard hebben geholpen, zegt Kim. "Ik denk dat ik er veel aan gehad zou hebben. Weten dat de schaamte die je voelt menselijk is, maar niet nodig."