“Hij heeft meer psychopate kenmerken dan Kim De Gelder en in de tijd van Hitler zou hij het probleemloos tot Kampführer schoppen.” Dat zei advocaat Jef Vermassen over ­Tarik E. tijdens de behandeling van de zaak in 2014. De door het gerecht aangestelde psychiater schreef dat als ­Tarik E. niet wordt opgesloten, hij zo goed als zeker nieuwe gewelddadige feiten zal plegen.

Toch is de kans reëel dat ­Tarik E. heel binnenkort weer op straat loopt, met een enkelband aan weliswaar. Hij werd op 21 januari 2015 veroordeeld tot acht jaar cel voor de dodelijk afpersing van Sander Van Yper, die uit pure schrik negen verdiepingen naar beneden sprong, en kan al sinds februari 2016 wettelijk zijn vervroegde invrijheidstelling aanvragen.

Dat laatste gebeurde al een paar keer, maar steeds weigerde de strafuitvoeringsrechtbank van Hasselt, waar E. nu in de cel zit, die aanvraag. Gisteren deed de afperser een nieuwe poging. Omdat hij eind dit jaar al vier jaar opgesloten zit (jeugdinstelling, voorhechtenis en celstraf bij elkaar) is de kans volgens specialisten reëel dat hij deze keer wel vrijkomt onder voorwaarden. Vandaag krijgen de nabestaanden van Sander Van Yper te horen wat de rechtbank heeft beslist.

Gelaten

Als Tarik E. vrijkomt, zal ­Samia Ferket, de moeder van Sander, gelaten reageren. “Voor ons verandert toch niets”, zegt ze. “Sander komt er niet mee terug en zolang Tarik niet voor onze voeten loopt, is het goed. Hij mag hier van de rechter niet komen en als hij in het Gentse toch iemand van ons tegenkomt, gaat hij wat meemaken. Ik mag dat eigenlijk niet zeggen, maar dat zijn toch normale gevoelens. Nietwaar?”

Nicole Pynckens, de grootmoeder van Sander, heeft een dubbel gevoel. “Tarik mag best nog wat langer vastzitten. Zo kan hij nadenken over het leed dat hij heeft veroorzaakt. Maar als hij vrijkomt, kan hij gaan werken, eindelijk zijn schulden afbetalen en zijn eigen ouders van hun miserie verlossen”.

Vorig jaar al bezocht Nicole Pynckens Tarik E. op eigen initiatief in de gevangenis. Ze hoopte dat hij de gruwelijke feiten zou toegeven en uitleggen. “Op weg naar de gevangenis was ik doodzenuwachtig, maar eens aan tafel met hem werd ik heel kalm. Hij was zijn nonchalante zelve. Hij is daar toch verschoten. Hij dacht dat ik hem zou uitkafferen”, zegt Pynckens. “Ik wilde dat hij me recht in de ogen keek. Hij heeft de feiten helaas niet toegegeven. Uit ons gesprek leid ik af dat hij spijt heeft. Niet over wat hij heeft gedaan, maar over het feit hij vastzit.”