Als klein meisje was Chloé al in de ban van konijntjes. “In onze tuin liepen er op een bepaald moment wel twintig tegelijk rond”, lacht de Bilzerse. “Toen ik 8 jaar was, kreeg ik van mijn tante twee konijntjes. Twee vrouwtjes volgens de winkel, maar dat bleek dus niet het geval. Zo bleven er maar konijntjes bijkomen. Ik vond dat zalig.” Maar zo’n tien jaar later werd Chloés leven plots omgegooid. “Toen mijn ouders uit elkaar gingen, ben ik met mijn mama naar een appartement verhuisd. Daar hadden we geen tuin en ik miste mijn konijntjes heel erg. Daarom kreeg ik voor mijn 18de verjaardag een konijn. Dat was Maxim. Ik was meteen verliefd.”

Datzelfde jaar ging Chloé ook studeren, taal- en letterkunde in Leuven. In 2020, het coronajaar vol maatregels, bubbels en lockdowns. “Ik voelde me heel eenzaam op kot”, vertelt Chloé. “In december werd de studenten aangeraden om in de weekends niet naar huis te pendelen. Ik bleef dus op kot, maar dat was niet zo makkelijk. Al mijn vriendinnen studeerden in Hasselt, ik zat alleen in Leuven. Toen stelde mijn mama voor om Maximpje mee te nemen naar mijn kot. Ik zou hem bij me houden als steun tijdens de examens, maar hij is nooit meer naar huis gegaan.”

Konijnentoilet

Het konijntje werd Chloés steun en toeverlaat. “De eenzaamheid en de scheiding van mijn ouders waren zwaar, maar Maxim deed me aan thuis denken. Tegelijk was hij ook een reden om op te staan, want hij moest eten en drinken. In de eerste jaren op kot heb ik heel vaak angstaanvallen gehad. Ik zat vaak op de grond omdat ik de kracht niet had om in bed te klimmen. Maxim kroop dan op mijn schoot. Het leek alsof hij me echt begreep. Zo werd mijn kot ook mijn veilige plek, vooral omdat Maxim er was.”

Dat Maxim niet zomaar een konijn is, mag duidelijk zijn. “Hij is heel lief en slim”, lacht Chloé. “Hij kent zijn naam en zodra ik de koelkast open, staat hij klaar. Hij weet dat daar banaan in zit en dat eet hij heel graag. Op mijn kot loopt hij gewoon los. Konijntjes zijn heel snel zindelijk. Zijn behoefte doet hij op zijn toilet, zoals een kat op een kattenbak gaat. Slapen doet hij op een stoel. Ook aan tafel zit Maximpje er altijd bij. Dan springt hij op een vrije stoel of op iemands schoot.”

TikTok

Chloé neemt Maxim ook overal mee naartoe. “Elk weekend pendel ik naar huis en neem ik Maxim mee op de trein. Ik laat hem gewoon los op de zetels, op een dekentje. Conducteurs of andere reizigers reageren altijd positief. Eén keer ging Maxim zelfs mee naar de McDonald’s en ook op terrasjes vergezelt hij me regelmatig. Hij zit daar dan gewoon te chillen. Ik heb ook een riempje, maar heel lang kan hij niet wandelen. Kotbezoekjes bij vriendinnen lukken prima.”

Haar avonturen met Maxim deelt Chloé op haar TikTok-profiel, waar ze bijna 37.000 volgers heeft. Naast konijnenverhalen deelt ze daar ook heel eerlijk hoe ze zich voelt. Zo is het voor haar geen taboe dat ze naar een therapeut gaat voor haar angstaanvallen en mentale gezondheid. “Vorig jaar in mei is een van mijn vrienden gestorven”, vertelt Chloé. “Ik had al wel TikTok, maar maakte filmpjes zonder zware inhoud. Ik had toen zo’n 6.000 volgers en ik dacht: als ik maar tegen één persoon kan zeggen dat het oké is om te worstelen met je gevoelens, examenstress of eenzaamheid, dan is het voor mij al goed. Al snel lieten mensen me weten dat ze er iets aan hadden, dat mijn filmpjes hen geholpen hadden om de stap naar een psycholoog te zetten.”

Pleister

Of Chloé zich ondertussen zelf al wat beter in haar vel voelt? “Honderd miljoen procent”, antwoordt ze meteen. “Door op kot te gaan, wat zelfstandiger te worden. Door een ‘mini-gezinnetje’ met Maxim te vormen. Zo’n konijntje is iets kleins, maar het heeft iets heel groot opgeleverd. Therapie is nodig, maar het is intens en moeilijk. Zo’n konijntje in huis is alsof je een pleister op je wonde plakt. Eentje die niet zo duur is als een zware gips, maar toch minstens zo goed helpt en je beter maakt.”

Je kan de avonturen van Chloé en Maxim volgen op haar Tiktok account.