Blink-182 in het Sportpaleis: legendarische hits, zwevende drums en een trommel vol ‘je moeder’-grappen ★★★★☆
‘Verdomme, ik zou zweren dat het hier nog ergens moet liggen!’ Het moet wat geweest zijn in de huishoudens van gewezen poppunkers, nu statige dertigers en veertigers. Maar kijk, de zoektocht wierp zijn vruchten af: het Antwerpse Sportpaleis stond tjokvol met verschoten Blink-182-T-shirts.
Sommige nog als gegoten, anderen bleken mysterieus gekrompen onderin die kleerkast, maar één ding hadden al die plunjes gemeen: de lichamen die ze omarmden werden zonder uitzondering terug in de tijd getorpedeerd. Mark Hoppus, Tom DeLonge en Travis Barker, doctors in de nostalgie, wisten dus wat er van hen verwacht werd op de reünie-tour en serveerden een gedroomde punkrock-show, cuvée 2004.
Snel even terugspoelen, want bijna was er geen sprake van een Blink-182-concert in Antwerpen. De punkrock-pioniers cancelden de voorgaande drie shows in het Verenigd Koninkrijk nadat drummer Travis Barker haastig terugkeerde naar The States voor een ‘familiaal noodgeval’, en beloofden dra te communiceren over de toekomst van hun Europese tour. Een week lang bleef het angstaanjagend stil.
Totdat de drummer zelf - amper 48 uur op voorhand - aankondigde: ‘God is geweldig. Ik vloog naar huis voor een levensbedreigende spoedoperatie voor onze baby, die Godzijdank goed is verlopen. Ik wil jullie bedanken voor alle steun. De tour wordt hervat!’ En dat was dat. Zeven dagen onzekerheid werden collectief uitgebruld bij de eerste drumroffel van ‘Anthem Part Two’, weinig bands kunnen hun show inzetten met een intro van dat kaliber.
Maar dat spoed-tripje deed ook nadenken, want wat blijkt: de jongens die ooit poedelnaakt rondholden in een videoclip werden ouder en kregen zelfs kinderen. Zijn ze - slik - volwassen? Ach, wie dacht dat we niet meer met diezelfde belhamels van weleer te maken hadden, kreeg al meteen lik op stuk. ‘Family Reunion’ wordt niet voor niets helemaal vooraan in de set gepland. En nu uit twintigduizend volle borsten: ‘Shit, piss, fuck, cunt, cocksucker, motherfucker, tits, fart, turd and twat. I fucked your mom!’ Volwassenen, vroeg u?
Puberale humor werd de rode draad doorheen de show. Net voor het strakke ‘Man overboard’: ‘Toms moeder proeft even lekker als Belgische chocolade’, *luchthoorn* ‘zo klinkt Marks moeder als we neuken!’, of - om de oude besjes, nu toch de zeventig al voorbij, even rust te gunnen: ‘Weten jullie waar wij elkaar ontmoet hebben? Tijdens een trio!’ Je ziet het Nick Cave en Warren Ellis elkaar niet toeroepen op het podium.
Nog eentje voor de oplettende toeschouwer: Travis Barker - of Baker, volgens het bordje van de ‘superfan’ op de eerste rij - werd met drumstel en al de lucht in gehesen, terwijl Hoppus zijn refrein dramde: ‘Down down down down’. Je moet er maar opkomen.
Goed gelachen, daar in Antwerpen, maar er was gelukkig ook muziek. Uitstekende muziek zelfs. Blink tapt uit een impressionant vat topsongs: 25 songs rammen ze erdoor, zonder dieptepunt. Ondanks al het grappen en grollen speelt het trio een verstikkend strakke show. Van oude nummers als ‘Dumpweed’ en ‘Adam’s Song’ - ‘van depressie en kanker: jullie hebben mijn leven twéé keer gered’ - wisten we al dat ze live aanslaan, maar ook het jongere ‘Bored To Death’ - nog geschreven door frontman ad interim Matt Skiba - en zelfs nieuwste single ‘Edging’ mixten perfect in de show. Stuk voor stuk deden ze een uitzinnig publiek springen voor hun leven.
En dan is er natuurlijk dat potje vol wereldhits: ‘First Date’, ‘What’s My Age Again’ en ‘All The Small Things’ werden op tinnitus-level meegekweeld, ‘I Miss You’ blijft zowat het beste dat de poppunk ooit heeft voortgebracht, en persoonlijke favoriet ‘Stay Together For The Kids’ kwam live binnen als een clusterbom. ‘Go home and yell: ‘it wasn’t a phase, mom!’’.
Officieel is dit een reünie-tour - gitarist en co-frontman DeLonge speelt na negen jaar speuren naar UFO’s opnieuw mee - maar daar was geen zier van te merken. De chemie tussen Hoppus en DeLonge nam nooit een pauze. En achter de twee kemphanen zit één van de beste drummers ter wereld: Barker - zo cool dat hij een muts draagt tijdens een hittegolf - speelt zelfs met een handdoek voor de ogen één van de beste solo’s van deze festivalzomer. Al uw verwachtingen werden ruimschoots ingelost.
Tom, Mark en Travis waren al te oud voor hun puberale gedrag op hun - welke leeftijd weer? - 23ste. Vandaag, meer dan dubbel zo oud, gedragen ze zich nog steeds als dezelfde tieners, zonder enige schaamte om dat toe te geven. Wie anders gooit na zo’n krachtige punkrock-show in afsluitende superhit ‘Dammit’ een vleugje TLC’s ‘No Scrubs’? Lak aan de conventies!
‘Well, I guess this is growing up!’ zongen Hoppus en DeLonge ons huiswaarts. Maar even heel eerlijk? Ik denk het niet. Godzijdank.
Lees ook
Geselecteerd door de redactie
