Bardet overleefde anderhalve Pyreneeëncol in het wiel van Evenepoel, maar vier kilometer voor de top van de laatste moest hij zonder tempoversnelling genadeloos uit het wiel. Na de streep trok hij naar Evenepoel voor een omhelzing, en nadien had hij alleen maar lovende woorden voor zijn metgezel.

“Je rijdt niet alle dagen met een legende op kop van een koers”, blies Bardet van bewondering. “Ik ken Remco: ik wist dat hij niet gewoon de etappe zou willen winnen, maar dat ook ‘à la Merckx’ zou willen doen. Ik wist dat hij van ver zou vertrekken. Hij heeft tachtig procent van het kopwerk gedaan, toen we weg waren. Maar zelfs in zijn wiel was het verschrikkelijk. Alsof ik tegen de wind in reed. In zijn wiel moest ik evenveel watts trappen als op kop. Ik vertraagde Remco alleen maar.”

“Na iedere bocht moest ik een sprint doen. Zo aerodynamisch is hij. Zijn tempo was zo hoog dat ik er helemaal door begon te zitten. Ik vocht tegen de krampen. Het was gek. Echt gek. Ik voelde me heel goed, reed de perfecte koers, maar kan mezelf niets verwijten tegen deze Remco. Ik heb afgezien, met pijn en krampen. Ik was volledig leeg. Remco was gewoon veel beter dan mij.”

Toevallig zaten Evenepoel en Bardet vrijdag ook samen in de groep, toen onze landgenoot een inzinking kende. “Ik waardeer hem enorm”, aldus de Fransman. We hebben veel gepraat en spraken af om gewoon te rijden tot aan de aankomst. Er valt verder weinig te zeggen, hij was gewoon de beste. Ik zat op de limiet, na iedere bocht moest ik sprinten naar zijn wiel. Hij zit zo aerodynamisch op de fiets dat ik de wind voelde bij hem in het wiel. Dat is Remco. Ik heb alles gegeven en ben trots op mezelf.”

In de stand wipt Bardet tien plekken naar boven, van 33 naar 23. Hij volgt nu op 46’16” van leider Sepp Kuss. Evenepoel springt van 19 naar 15 op 19’12” van het rood.

“Wat hij heeft gedaan is zeer indrukwekkend”, aldus de Amerikaan van Jumbo-Visma over de exploot van Evenepoel. “Ik ben blij voor hem dat hij heeft gewonnen na zijn teleurstellende dag vrijdag. Een mooiere manier om jezelf terug te vechten is er bijna niet. We wisten dat hij gemotiveerd was om aan te aanvallen, maar maakten ons er niet echt zorgen over.”