The Chemical Brothers scoren met ‘For that Beautiful Feeling’: de opwinding van een overdosis geurstift ★★★★☆
For That Beautiful Feeling zet niet zwaar in op grootse verrassingen of radicale vernieuwing. Maar The Bros have worked it out, once again.
Al twintig jaar lang doorstaan The Chemical Brothers ontelbare populaire trends, vluchtige hypes en voorbij zwiepende modegrillen. Ook op deze tiende langspeler blijven ze trouw aan hun eigenzinnige visie, en richten ze de blik nog liever strak op een uitzinnige festivalwei dan op de vorsende blik van hipsters in een underground boîte.
Maar tegelijk slagen ze er met een frisse productie in om voorzichtig nieuwe horizonten te verkennen, zonder dat je één moment het idee krijgt dat The Chemical Brothers gemakzuchtig verzaken aan hun signatuursound om het jonge grut op TikTok en Snapchat te behagen.
Grenzen worden niet drastisch verlegd, nergens wordt een baan gebroken of nieuwe paden brutaal ingeslagen. Niettemin slagen The Chemical Brothers er andermaal in om her en der een steen te verleggen, door hun sound te revitaliseren met spitsvondige details en subtiele nuances.
“The Chemical Brothers hadden altijd een grote voorliefde voor onderzoek,” merkte Beck eerder al op na zijn samenwerking met het elektronicaduo. Dit keer drapeert de zelfverklaarde ‘Loser’ met een ‘Devil’s Haircut’ dromerige, haast door hallucinogeen spul geïnspireerde songregels over ‘Skipping Like A Stone’. Daarin lijkt ook een flard uit de generiek van The White Lotus binnengesmokkeld, over wazige en wankelende analoge geluiden.
De rave lonkt, maar net zo goed blijft u achter met een uitstekende popsong. Beck is trouwens geen onbekende voor Tom Rowlands en Ed Simons. Acht jaar eerder was hij ook al te gast in ‘Wide Open’. De zovéélste indie-held die ooit een Chemical cameo kreeg: deze eer vielen ook al Q-Tip, Noel Gallagher, St. Vincent, Flaming Lips of Richard Ashcroft van The Verve te beurt.
Een aantal van hen wordt binnenkort overigens opgevoerd in het boek Paused In Cosmic Reflection, waar de unieke positie van The Chemical Brothers in de geschiedenis van de elektronische muziek wordt geschetst. Of zoals Beck het stelt: “The Chemical Brothers hebben zich op een ongewone plek genesteld tussen verschillende tijdperken van elektronische muziek en dj-cultuur. Het is alsof ze in meerdere decennia tegelijk met één been staan, waarmee ze zich onderscheiden van hun leeftijdsgenoten.”
Daar valt zeker iets voor te zeggen: ook op For That Beautiful Feeling blijft de groep weg van ouwejongenskrentenbrood. Toch wijken ze niet ver af van hun geluid uit de jaren negentig. Daarmee valt nu pas goed op hoe vooruitstrevend dan wel tijdloos die sound altijd was.
‘The Weight’ harkt terug naar de beats uit het ‘Leave Home’-tijdperk, maar het duo klinkt geen spatje belegen. De geriatrische generatie die zich in de jaren negentig al suf danste op hun block rockin’ beats, kan zich op zijn beurt net zo makkelijk vinden in de songs waarmee de Bros nieuwe fans proberen te lijmen.
De spannendste samenwerking op For That Beautiful Feeling is bijvoorbeeld weggelegd voor de Franse psych pop-artiest Halo Maud, die ‘Live Again’ tot een zinderend hoogtepunt opvoert. Elders zoekt hun tiende langspeler For That Beautiful Feeling ook onbeschroomd, zelfs lichtjes spottend toenadering tot jonge party trashers met de festivalknaller ‘Feels Like I’m Dreaming’: in de hoofdrol hoor je zo’n feestbeest de songtitel met grootogige euforie slaken.
Ze klinkt alsof mdma het finaal heeft overgenomen van de rede. Fijn voor haar, maar ook voor u. Want de opzwepende soundtrack die de Bros bedachten, doet een mens effectief zweven.
Het sounddesign van deze Chemical Brothers lijkt zelfs vaak bedoeld om de luisteraar het gevoel te geven dat die aan het raampje van een ruimteveer zit dat met een razende rotvaart richting dampkring dendert. De vlammen schieten uit een draagraket bij ‘Magic Wand’ en de beukende bassen in de elektrofunk van ‘No Reason’.
Of dit album verse wereldhits als ‘Galvanize’, ‘Hey boy hey girl’ of ‘Block Rockin’ Beats’ herbergt, valt te betwijfelen. Maar wat muzikale hoogtepunten betreft: we zijn gestopt met tellen toen onze vingers op waren. En er staan slechts elf songs op de plaat.
For That Beautiful Feeling is het equivalent van de opwinding bij een overdosis geurstift op de schoolbanken. Voor de één is dat heerlijke nostalgie, voor de ander tijdloos geluk en voor de jongsten onder ons vers vermaak. Iederéén wint!
For that Beautiful Feeling is verschenen bij Universal
Ook nieuw deze week
Sparklehorse - Bird Machine ★★★
Veertien jaar geleden maakte Mark Linkous een einde aan zijn leven. Een geweerschot in eigen hart. Dit postuum bij elkaar geharkte Bird Machine schiet maar iets minder recht in de roos: daarvoor is alle kluisschraapsel net te onevenwichtig in kwaliteit. Maar ook voorbij het graf weet hij je nog vaak genoeg te raken, zoals op zijn briljante debuut uit 1995. De fragiele berceuse ‘O Child’ en faux Neil Young van ‘Chaos of the Universe’ behoren zelfs carrément tot Sparklehorse’s beste werk. “I’m running out of living”, verzucht hij onheilspellend boven een schurende gitaar. De woorden snijden diep. Zelfs wanneer Linkous u aan het eind van de plaat sust met “Oh it’s gonna get brighter”, klinkt het eerder wrang dan geruststellend.
Tirzah - trip9love…??? ★★★★
Het is lef hebben en het suggereert een enorm vertrouwen in het eigen kunnen: haast elke track van Tirzah’s derde album kiest voor identiek dezelfde beat - een log, ongepolijst trapritme - en hangt precies dezelfde klanken aan. Die monochrome, tergend weemoedige piano, gedrenkt in galm. De broze, hese zangstem van de Britse zangeres. Producer Mica Levi’s industriële, claustrofobische minimalisme. Ze staan garant voor een ongemakkelijke trip waarin Tirzah’s hunkering naar liefde diep snijdt, ook wanneer ze alleen holle ambient als ondergrond vindt, zoals in ‘their love’: “Their love, only a dream, you know / They love, they lose”. Ongehoord. (GVA/SVS)
Lees ook
Geselecteerd door de redactie
