Alles komt terug, en toch: het doet iets met mij nu het de beurt is aan de Uggs uit mijn tienerjaren, de gefriseerde synthetische topjes met volkomen onpraktische, puur decoratieve riemen die Beyoncé en co. droegen toen Destiny’s Child een eerste hit uitbracht (maar TLC nog dé meidengroep was), de low rise baggy jeans waar mijn eerste crush ook in rondliep. Allereerst is er dat besef: holy fuck, ik ben dus zo oud dat een generatie inspiratie vindt in een stijl die voor mij nog niet zo lang in de categorie ‘nostalgie’ valt. Ik ben de dertig gepasseerd. Niet zozeer die drie in het getal voelt raar, wel een 16-jarige zien rondlopen in de top die ik twintig jaar geleden droeg en tien jaar geleden uit mijn kleerkast keilde wegens ‘te gedateerd’. De cirkel is rond: ik droeg het, ik bracht het naar de kringwinkel, een nieuwe generatie heeft het daar voor enkele euro’s uit de rekken geplukt.

‘Heb ik dan zoveel moeite met ouder worden?’, vraag ik mezelf af. Toegegeven, dat speelt. Maar het is meer dan dat. Het oprakelen van de trends waar ik als millennial bij was, voelt vreemd. Misschien net omdat we eruit waren gegroeid. Niks mag dan zoveel nostalgie oproepen als de mode uit je jeugd, er hangen ook zoveel associaties aan vast, goede én slechte. Ik kan bewonderend kijken naar de zilveren broeken, de bh’s met spiegels in de videoclip No scrubs van TLC, de lagen parels van de Olsen-tweeling. Tegelijk is die mode soms ook samen met de idolen van haar voetstuk gevallen. Hoe meer mijn teleurstelling groeide over hoe Paris Hilton of zelfs Britney Spears een hypergeseksualiseerd beeld van meisjes en vrouwen vertegenwoordigden, hoe sneller mijn bewondering daalde voor de gebleekte, laag uitgesneden jeans met rijgveters.

Mode zegt iets over de tijdgeest, en die lijken the new kids on the block zich nu toe te eigenen, te verhaspelen zelfs. Blijf eraf, wou ik zeggen, dat is mijn jeugd. Die hoef je niet satirisch te recupereren. Mijn mening lijkt er niet toe te doen. Die kuitbroeken bijvoorbeeld, ik ben er nog steeds niet uit wat ik daarvan vind. De kans bestaat hoe dan ook dat ze terugkomen. Ik ben niet de jonge vrouw die mee het modebeeld bepaalt, ik ben een mevrouw geworden. Terwijl ik bij die broek nog steeds een klein beetje in elkaar krimp.

Het keerpunt kwam er op Dour, deze zomer. Het liep er vol Y2K, jongeren in millenniumstijl. Misschien was het door de overdaad, misschien was het doordat er wat alcohol in de vrouw zat, maar het deed me deugd. Het plezier dat ze hadden met dat stukje modegeschiedenis, was een lust voor het oog. Ik zag niet alleen de satire, maar ook de bewondering, de herinterpretatie die tot iets grandiozers leidt: de Globe-schoenen waar ik destijds enkele parels en het lipje van een colablikje aan reeg, werden deze zomer overladen met parels en ander ongein. Wat ik eerst als een gratuite interpretatie van mijn jeugd zag, zie ik nu als een terechte claim. Die lage jeansbroeken met korte topjes bijvoorbeeld, op school waren ze alleen weggelegd voor de graatmagere meisjes. Ik vind het bijna ontroerend hoe een iets gezetter meisje voluit haar blote buik durft te tonen. Niet het middenrif, maar net de navel. Dat stuk waar elke rimpel, elke imperfectie vroeger genadeloos werd becommentarieerd. Kortom, ze doet maar, die jongere generatie. Wie weet overtuigt ze me ooit nog van die kuitbroek.

Lees ook

 Uit het hart | Als beroemdheden halve heiligen worden: hoe een stijlicoon iets met je kleerkast doet (en met je ziel) 

In beeld | Op de catwalk met een jaartje meer