Waarom geen extra straffen voor Abdeslam en Ayari op terreurproces? Dit is de motivatie van het hof

Na de uitspraak over de schuld in juli gingen hof en jury maandagmiddag in beraad over de strafmaat van de acht veroordeelden. Het werd vrijdagavond even na 20 uur muisstil in de zittingszaal, toen voorzitster Laurence Massart begon met de voorlezing van haar arrest, die uiteindelijk ruim anderhalf uur duurde. Iets meer dan een jaar na de inleidende zitting viel daarmee het doek over het proces. Zo oordeelden het hof en de jury.

Salah Abdeslam heeft geen extra straf gekregen. Abdeslam, die op 22 maart 2016 in de cel zat en blijft volhouden dat hij niets te maken heeft met de aanslagen in Brussel en Zaventem, werd in juli schuldig bevonden aan terroristische moord, poging tot moord en lidmaatschap van een terreurgroep.

Dat Abdeslam geen extra straf kreeg, heeft te maken met de eerdere straffen die hij kreeg opgelegd. Voor de aanslagen in Parijs van november 2015 heeft hij al levenslang zonder kans op vervroegde vrijlating gekregen, en voor de schietpartij van 15 maart 2016 in Vorst 20 jaar. Dat vindt het hof genoeg. Abdeslam komt dus nooit meer vrij.

Een eventuele bijkomende straf voor Abdeslam was voer voor technische discussies tijdens het proces. De verdediging van Abdeslam pleitte eerder dat hij geen nieuwe straf kon krijgen vanwege een ‘samenloop van misdaden’, met de aanslagen van 13 november 2015 en de schietpartij in Vorst. ‘Samenloop van misdrijven’ is een begrip uit het strafrecht en doet zich voor wanneer iemand meerdere strafbare feiten pleegt vooraleer hij voor een van de misdaden definitief werd veroordeeld.

Volgens de verdediging van Abdeslam wordt in dat geval enkel de zwaarste straf uitgesproken, en is dat de straf die hij in Parijs kreeg, een ‘onsamendrukbare’ levenslange celstraf, wat betekent dat hij niet vervroegd vrij kan komen.

Het federaal parket kwam dan weer met een ander argument aandraven: volgens hen schrijft het strafwetboek voor dat geen rekening gehouden moet worden met veroordelingen in andere EU-lidstaten als de intentie dezelfde was, een zogenaamde “ideeële samenloop”. Met andere woorden: zij beargumenteerden dat bij de aanslagen in Parijs en Brussel, en bij de schietpartij in Vorst, er dezelfde intentie was. Volgens hen zou dus de straf die hij in Parijs kreeg niet mogen meetellen in dit verdict.

Hof en jury oordeelden dat ze wel degelijk moesten rekening houden met die uitspraken, maar via hun eigen beoordelingsvrijheid bij de strafmaat. Hof en jury achtten dus de straf die hij kreeg voor de schietpartij in Vorst, twintig jaar cel, voldoende voor de feiten, die deel uitmaakten van één golf van aanslagen in Europa. Ook werd de veroordeling tot een ‘onsamendrukbare’ (of niet in te korten) levenslange celstraf in Parijs in rekening gebracht.

Het hof en de jury benadrukten in hun arrest over de schuld de extreme ernst van de feiten en het feit dat de slachtoffers elke dag herinnerd worden aan de mishandelingen waaraan ze ten prooi vielen, las voorzitster Laurence Massart voor uit het arrest. Het hof weerhield ook Abdeslams dodelijke ideologie, zijn vastberadenheid om de criminele plannen van de groep voort te zetten en het feit dat Abdeslam de gevolgen kende van de aanslagen van Parijs, waaraan hij ook deelnam.

KIJK. Advocaat legt uit waarom Abdeslam geen extra straf krijgt

Mohamed Abrini, de ‘man met het hoedje’ die zijn reiszak vol explosieven achterliet in de luchthaven, is veroordeeld tot 30 jaar cel en 5 jaar terbeschikkingstelling van de strafuitvoeringsrechtbank. Hij mag wel zijn Belgische nationaliteit houden.

In juli was Abrini schuldig bevonden aan terroristische moord, poging tot moord en lidmaatschap van een terreurgroep.

De verdediging van Abrini pleitte verschillende verzachtende omstandigheden. Zijn advocate Laura Pinilla benadrukte vooral dat hij zijn reiszak met explosieven niet tot ontploffing bracht en stelde dat dat niet alleen was om zijn eigen leven te redden, maar ook dat van de anderen in de vertrekhal.

Het parket daarentegen zag geen enkele verzachtende omstandigheid en vroeg levenslang en een maximale terbeschikkinstelling van de strafuitvoeringsrechtbank van vijftien jaar.

Ook voor Abrini was er een technische discussie over de ‘samenloop van misdaden’ met de terreuraanslagen in Parijs. Uiteindelijk beslisten hof en jury om wel rekening te houden met die uitspraak bij hun beoordeling van de strafmaat.

Ze hielden in hun beslissing ook rekening met de juridische antecedenten van Abrini, het feit dat hij weinig zelfreflectie vertoont en de ernst van de feiten. Ook had Abrini gezien welke gevolgen de bom kon hebben die hij achterliet op de luchthaven, maar besliste hij toch om te vluchten en zijn bom niet te ontmantelen. Maar hof en jury weerhielden ook zijn beïnvloedbaar karakter, het feit dat hij zijn schuld toegaf, zijn vraag om vergiffenis en zijn medewerking aan het onderzoek.

Ze hielden ook rekening met de celstraf die Abrini kreeg in Parijs en vonden het niet nodig om Abrini’s nationaliteit af te nemen, zelfs al heeft hij aangetoond dat hij vijandig staat tegenover de democratie. Hij is opgegroeid in ons land en zijn familie leeft hier, het afnemen van zijn nationaliteit zou dus disproportioneel zijn.

Abrini raakte bekend als de ‘man met het hoedje’, nadat een opsporingsbericht was verspreid waarop te zien was hoe een man met een hoedje de twee kamikazes van Zaventem vergezelde in de vertrekhal en na het achterlaten van zijn lading explosieven op de vlucht sloeg. Abrini werd uiteindelijk geïdentificeerd als die derde man, nadat hij op 8 april 2016 opgepakt werd in Anderlecht. Hij werd in juli ook veroordeeld omdat hij hielp bij het maken van de explosieven die gebruikt werden in metrostation Maalbeek.

Sofien Ayari, die zich samen met Salah Abdeslam verschool in het safehouse in de Driesstraat in Vorst, heeft geen extra straf gekregen. Het hof verwijst, zoals het openbaar ministerie had gevraagd, naar de straf die Ayari al kreeg voor de schietpartij in de Driesstaat in Vorst.

Sofien Ayari werd enkel schuldig bevonden aan deelname aan de activiteiten van een terreurgroep. Voor terroristische moord en poging tot moord werd hij vrijgesproken. De jury schreef in haar motivering dat er “redelijke twijfel” bestond over de vraag of hij noodzakelijke hulp verschafte voor de aanslagen. Ook geloofde de jury dat Ayari aan het wachten was in de safehouses om terug te keren naar Syrië.

De Tunesiër werd al tot dertig jaar cel veroordeeld door het speciale assisenhof in Parijs en tot twintig jaar cel door de Brusselse correctionele rechtbank voor de schietpartij in de Driesstraat in Vorst. Voor deelname aan de activiteiten van een terreurgroep riskeerde hij nog eens maximaal tien jaar cel.

Het openbaar ministerie had gevraagd om Ayari geen extra straf op te leggen en vast te houden aan de twintig jaar cel die hij al kreeg voor de Driesstraat.

Zijn advocaten vroegen om hem de maximumstraf op te leggen van 10 jaar, waardoor zijn straf van de Driesstraat opgeslorpt zou worden door zijn straf voor de deelname.

Hof en jury volgden in hun motivering het openbaar ministerie en beslisten om te verwijzen naar de twintig jaar die Ayari al kreeg voor de Driesstraat. Ze hielden rekening met het feit dat Ayari besliste om de cel niet te verlaten na de aanslagen in Parijs en zijn radicalisering op het moment van de feiten. Toch zien ze ook verzachtende omstandigheden, zoals zijn blijk van zelfreflectie over zijn verleden en het feit dat hij de slachtoffers meenam in zijn reflectie over wat er is gebeurd. Ook was Ayari erg jong toen hij geradicaliseerd geraakte in moeilijke omstandigheden (Ayari maakte als tiener de Arabische Lente mee in Tunesië, red.). Tot slot weerhielden jury en hof in hun motivatie de oprechtheid waarmee Ayari zich uitdrukte tijdens de zittingen.

Oussama Atar heeft een levenslange gevangenisstraf gekregen en een maximale terbeschikkingstelling van de strafuitvoeringsrechtbank van vijftien jaar. Ook worden enkele burgerrechten afgenomen.

Atar, de Lakenaar met de Marokkaans-Belgische nationaliteit, werd in juli schuldig verklaard aan terroristische moord op 35 slachtoffers en poging tot moord op bijna 700 slachtoffers. Ook verklaarde de assisenjury hem schuldig als leider van een terroristische organisatie. Atar staat bij verstek terecht: hij zou omgekomen zijn bij een droneaanval in de Syrisch-Iraakse regio, maar zijn lichaam werd nooit gevonden. Hij wordt niet vertegenwoordigd door een advocaat.

De jury beschreef Atar in de motivering van het arrest over de schuldvraag als het hoofd van de terreurcel die in Europa moest toeslaan en die de leden van de terreurcel heeft uitgekozen en instructies heeft gegeven.

Het openbaar ministerie vroeg in zijn requisitoir de maximumstraf voor Atar. De procureurs zeiden tijdens hun requisitoir dat er “geen andere rechtvaardige straf” was dan levenslang voor de “verwerpelijke” feiten waarvoor hij veroordeeld werd. Ze zei ook dat hij een “bijzonder gevaarlijke man” is en dat daarom een maximale terbeschikkingstelling aangewezen is van de strafuitvoeringsrechtbank.

Nog volgens het OM plaatste Atar zijn doctrine boven zijn nationaliteit en die van zijn ouders, en verraadde hij zijn land. “Door de aanslagen en zijn toewijding aan de ideeën van IS toont hij dat hij de democratische waarden verwierp. Hij heeft geen enkele band meer met de Belgische waarden”, klonk het.

Het hof en de jury volgden het parket door een levenslange celstraf op te leggen, maar wel met veertien in plaats van vijftien jaar terbeschikkingstelling. In de motivatie staat onder meer dat Atar als leider de aanslagen heeft georganiseerd en ook bleef volharden in zijn dodelijke projecten nadat de effecten van de aanslagen van Parijs al duidelijk waren geworden. Hij heeft veel mensen gemanipuleerd en geradicaliseerd en de dood in gestuurd, onder wie zijn neven Ibrahim en Khalid El Bakraoui. Ondanks zijn vijandigheid tegenover de democratie, mag Atar zijn Belgische nationaliteit behouden.

Het openbaar ministerie vroeg na de voorlezing van het arrest de onmiddellijke arrestatie van Atar, een vraag waarop het hof inging.

Osama Krayem heeft een levenslange celstraf gekregen. Daar komt een terbeschikkingstelling van de strafuitvoeringsrechtbank van 10 jaar bij, en de Zweed verliest ook levenslang een aantal rechten.

Krayem, die op 22 maart 2016 met een rugzak vol explosieven naar de metro vertrok maar besliste rechtsomkeer te maken, werd in juli schuldig bevonden aan terroristische moord en poging tot moord. Het openbaar ministerie had de maximumstraf gevraagd: levenslang en vijftien jaar terbeschikkingstelling van de strafuitvoeringsrechtbank.

De advocaten van Krayem hebben zijn deelname aan de aanslagen nooit ontkend. Ze hameren er wel op dat hun cliënt niet alleen weigerde zelf te sterven, maar ook zijn bom wegkapte in het toilet waardoor die geen schade kon berokkenen. Ze vroegen dan ook om rekening te houden met verzachtende omstandigheden, waardoor Krayem nog maximaal 30 jaar cel zou kunnen krijgen.

Advocaten Gisèle Stuyck en Jane Peissel vroegen de jury bovendien om rekening te houden met de dertig jaar cel die Krayem al kreeg van het speciale assisenhof voor de aanslagen in Parijs.

Het hof en de jury weerhielden uiteindelijk geen enkele verzachtende omstandigheden voor Krayem, zelfs al vermelden ze in hun arrest dat hij goed heeft meegewerkt aan het onderzoek. Ze vermelden wel zijn “lafheid met dramatische gevolgen van dien”, het feit dat hij geholpen heeft bij de aankoop van materiaal voor de bommen en het feit dat hij de bom van Khalid El Bakraoui heeft geactiveerd. Ook vermelden jury en hof in het arrest dat Krayem erg geradicaliseerd is, gevaarlijk is en geen emoties voelt. Krayem was eveneens betrokken bij de aanslagen van Parijs, en kende dus de vreselijke gevolgen van zo’n aanslag.

Hervé Bayingana Muhirwa, die Mohamed Abrini en Osama Krayem zowel voor als na de aanslagen onderdak bood, is veroordeeld tot 10 jaar cel en een boete. Zijn Belgische nationaliteit mag hij wel houden.

Bayingana Muhirwa werd eind juli schuldig bevonden aan deelname aan de activiteiten van een terreurgroep. Hij werd wel vrijgesproken voor terroristische moord en poging tot moord, omdat er twijfel is of hij volledig op de hoogte was van de concrete plannen van de terreurcel.

Het openbaar ministerie had de maximumstraf van tien jaar cel gevraagd en vroeg ook om Bayingana Muhirwa, die geboren is in Rwanda en als vluchteling naar ons land kwam, zijn Belgische nationaliteit af te nemen. Dat laatste gebeurt dus niet.

Zijn advocaten Juliette en Vincent Lurquin hadden een celstraf van maximaal 7,5 jaar of een deels voorwaardelijke straf gevraagd, zodat Bayingana Muhirwa vrij kan komen na zijn proces. Ze verwezen naar zijn blanco strafblad, zijn goed gedrag in de gevangenis en zijn positieve psychiatrische expertise.

Ook stelden ze dat het afnemen van zijn identiteit niet wettelijk zou zijn aangezien Bayingana Muhirwa enkel de Belgische nationaliteit heeft. Toen hij de Belgische nationaliteit kreeg, verviel zijn Rwandese nationaliteit. En de wet verbiedt dat iemand zonder nationaliteit achterblijft. De advocaten noemden de vraag om zijn nationaliteit af te nemen dan ook ook buiten proportie.

Het hof volgde de verdediging daarin, maar gaf wel aan dat Hervé Bayingana Muhirwa wél de Belgische én de Rwandese nationaliteit heeft. Hij had dus zijn Belgische nationaliteit kunnen verliezen, maar dat gebeurt niet.

Voor de strafmaat hielden hof en jury rekening met het feit dat Bayingana Muhirwa al jaren omging met personen als Bilal El Makhoukhi die bezig waren met extreme activiteiten. Zijn opzoekingen op het internet tonen ook aan dat hij geïnteresseerd is in extremistische theorieën. Ook onthouden hof en jury dat hij niet in staat is om zichzelf in vraag te stellen, maar ook dat hij “ondanks alles zijn verontschuldigingen heeft aangeboden”.

Assisenjury en -hof hebben Bilal El Makhoukhi veroordeeld tot een levenslange celstraf en tien jaar terbeschikkingstelling van de strafuitvoeringsrechtbank. Hij is ook zijn burgerrechten kwijt, met kiesrecht, maar zijn Belgische nationaliteit wordt niet afgenomen. El Makhoukhi werd schuldig verklaard aan terroristische moord, moordpoging en lidmaatschap van een terreurgroep.

De advocaten van El Makhoukhi vroegen om hem niet meer dan 29 jaar cel te geven. Vanaf 30 jaar zouden niet drie maar vijf magistraten bij de strafuitvoeringsrechtbank moeten beslissen over zijn lot en zouden ze bovendien unaniem moeten beslissen over zijn lot. Ze riepen ook verzachtende omstandigheden in: zo bood hij zijn excuses aan en werkte hij mee tijdens het proces.

“Ik kon overal gaan zoeken in het dossier maar zou geen verzachtende omstandigheden vinden”, klonk het dan weer bij het federaal parket. Het parket vroeg om hem te veroordelen tot levenslang, met een maximale terbeschikkingstelling van vijftien jaar. Het verweet hem onder meer dat hij nog steeds weigert te zeggen waar de wapens zijn die hij hielp verbergen.

El Makhoukhi kreeg in 2015 al vijf jaar cel, deels met uitstel, op het Sharia4Belgium-proces in Antwerpen. Tot 15 maart 2016 droeg hij een elektronische enkelband, een dag later was hij al te zien op de bewakingsbeelden van een van de onderduikadressen. Hij werd veroordeeld omdat hij leden rekruteerde voor de terreurcel, verplaatsingen van leden tussen onderduikadressen coördineerde en moest instaan voor het voortbestaan van de groep. Om die reden hielp hij wapens verbergen, waarmee de opvolgers van de cel aan de slag zouden kunnen.

Hof en jury hielden rekening met de “zeer beperkte introspectie” van El Makhoukhi en zijn “feilloze loyauteit” tegenover de groep. Zo heeft El Makhoukhi nooit willen zeggen aan wie hij de wapens van de cel heeft gegeven. Ook staat in de motivering dat tijdens het proces gebleken is dat El Makhoukhi impulsief is en dat hij een gevaar is voor de maatschappij. Dat El Makhoukhi eerder al veroordeeld werd voor deelname aan de activiteiten van een terreurgroep toont een risico op recidive, aldus hof en jury, die ook vermelden dat El Makhoukhi slechts enkele dagen voor de aanslagen zijn enkelband kwijt was.

Ondanks de gedeeltelijke bekentenissen en beginselen van een bewustwording tijdens zijn laatste woorden, weerhielden hof en jury geen verzachtende omstandigheden voor El Makhoukhi. Zijn Belgische nationaliteit mag hij wel behouden, ondanks zijn “extreme vijandigheid tegenover de democratie” en het feit dat hij gevochten heeft in Syrië.

Ali El Haddad Asufi veroordeeld tot twintig jaar cel. El Haddad Asufi, die kamikaze Ibrahim El Bakraoui hielp, werd veroordeeld voor terroristische moord, moordpoging en lidmaatschap van een terreurgroep. El Haddad Asufi is ook zijn burgerrechten kwijt, met kiesrecht, maar hij behoudt zijn Belgische nationaliteit.

De verdediging van El Haddad Asufi riep een resem verzachtende omstandigheden in voor hem. Zo blijkt uit zijn psychiatrische expertises dat hij geen sociaal gevaar is, is hij niet geradicaliseerd en de getuigenissen van vrienden, familie, ex-collega’s en vriendin waren zonder uitzondering positief. Bovenal verwezen zijn advocaten naar een zinnetje uit het arrest over de schuldvraag, waarin hem verweten werd dat hij zich op zijn minst meer vragen had moeten stellen. Hij is “geen dolle moordenaar”, klonk het. Het federaal parket vroeg voor El Haddad Asufi daarentegen de maximumstraf, levenslang, met een maximale terbeschikkingstelling van de strafuitvoeringsrechtbank van vijftien jaar. Het parket zag geen verzachtende omstandigheden.

Ook voor El Haddad Asufi was er een technische discussie over de ‘samenloop van misdaden’ met de terreuraanslagen in Parijs. Uiteindelijk beslisten hof en jury om wel rekening te houden met die uitspraak bij hun beoordeling van de strafmaat. In Parijs kreeg El Haddad Asufi tien jaar cel, waarvan hij minstens twee derde moest uitzitten.

Hof en jury waren in hun motivering streng voor El Haddad Asufi, die ze verweten dat hij zichzelf totaal niet in vraag stelde. Hij leed een “perfect geïntegreerd, rustig leven, net zoals de slachtoffers van de barbaarse feiten”, las voorzitster Laurence Massart voor uit het arrest. Hij minimaliseerde ook zijn aandeel in de feiten en bleef toch trouw aan de groep, die hij loyaal bleef helpen terwijl hij wist dat de leden geradicaliseerd waren.

Toch is El Haddad Asufi niet geradicaliseerd en was zijn aandeel bij de aanslagen slechts beperkt: hij kocht geen materiaal voor de bommen en hielp niet mee met de productie van TATP. Ook erkende hij “eindelijk” een deel van zijn verantwoordelijkheid door te stellen dat niet alleen Ibrahim El Bakraoui maar ook El Haddad Asufi zelf zijn leven heeft verpest. En hoewel hij via zijn daden een zekere vijandigheid tegenover de democratie vertoonde, achten hof en jury het niet nodig om zijn Belgische nationaliteit af te nemen. El Haddad Asufi had erg emotioneel gereageerd toen het openbaar ministerie tijdens zijn requisitoir had gevraagd om zijn nationaliteit af te nemen. Bij de bepaling van de straf werd ook rekening gehouden met El Haddad Asufi’s veroordeling in Parijs.

De assisenjury bevond El Haddad Asufi in juli schuldig omdat hij Ibrahim El Bakraoui rondreed terwijl hij ondergedoken zat. Hij hielp zijn jeugdvriend ook aan het onderduikadres in de Kazernenlaan in Etterbeek, hielp hem aan een wapen en was in het bezit van een USB-stick met testamenten van Ibrahim El Bakraoui, die een van de leiders was van de terreurcel en zich zou opblazen in Zaventem.

Salah Abdeslam heeft “erg opgelucht” en “met veel emotie” gereageerd na de beslissing om hem geen extra straf te geven. Dat heeft zijn advocaat Michel Bouchat gezegd.

De jury en het hof hielden rekening met de eerdere veroordelingen van Abdeslam, voor de aanslagen in Parijs en voor de schietpartij in Vorst. Ze oordeelden dat er geen extra straf moest worden opgelegd.

Bouchat wilde niet van een overwinning spreken, maar zei “opgelucht” te zijn en zei dat het arrest “bijzonder goed gemotiveerd” werd. Het is een “erkenning dat wat het parket vroeg, disproportioneel was”, voegde hij eraan toe. Het parket had levenslang gevraagd.

Volgens Bouchat zal het arrest “de Belgische gerechtelijke geschiedenis markeren”. In de eerste plaats omdat het “een uitzonderlijk proces” was, met “uitzonderlijke feiten”. “Maar er is ook het arrest met zijn motivering, de straffen die uitgesproken zijn, de kwestie rond het afnemen van de nationaliteit. Dat ook is uitzonderlijk.”

Paci noemde het afnemen van de Belgische nationaliteit “racistisch”, omdat het een onderscheid zou maken tussen ‘echte’ Belgen en Belgen ‘van tweede rang’. Paci wees erop dat hof en jury de maatregel “disproportioneel” vonden, in het licht van de andere straffen, en hoopte dat de beslissing navolging zou krijgen.

Op de vraag of ze niet bang waren voor reacties van het publiek, omdat Abdeslam als “symbool” geen straf kreeg, antwoordde Bouchat dat het tijd is om Abdeslam niet langer als “symbool” te zien, de “trofee” die voor het speciale assisenhof in Parijs gebracht moest worden. Volgens hem is het dat ook wat hof en jury in hun arrest gedaan hebben, door louter te verwijzen naar de straf in de Driesstraat. Bouchat zei dat hij om die reden ook woedend was over het arrest over de schuldvraag, waarin Abdeslam wel nog als “symbool” werd omschreven. “De drie die zich opbliezen, hadden daarvoor Salah Abdeslam niet nodig”, zei hij.

Abdeslam kreeg dan wel geen extra straf, Paci blijft erbij dat hij moest vrijgesproken worden. Ze sloot niet uit dat ze alsnog cassatieberoep zou aantekenen, eventueel tegen het arrest over de schuldvraag.

Philippe Vansteenkiste, voorzitter van slachtoffervereniging V-Europe, is na afloop van het terreurproces in Brussel “opgelucht dat we nu, zeven jaar later, dit hoofdstuk afsluiten”. Vansteenkiste zegt dat hij “gemengde gevoelens” heeft over de uitgesproken straffen.

“Er zal tijd nodig zijn om alles te verwerken. Maar ik denk dat het mooi is dat wij hebben aangetoond dat we naar argumenten kunnen luisteren die storend kunnen zijn, zonder in extremisme te vervallen. Dat is een teken naar de beschuldigden toe: wij doen iets wat jullie niet doen, namelijk onze democratische en menselijke waarden respecteren.”

Voor Vansteenkiste, die zijn zus verloor bij de aanslagen van 22 maart 2016, ligt er wel nog werk op de plank. “Het gerechtelijk hoofdstuk is afgesloten, maar er is nog veel te doen. Het litteken blijft.”

Het feit dat de meeste beschuldigden niet vrij zullen komen, biedt “geruststelling en troost” voor de slachtoffers. Dat zegt Nina Van Eeckhaut, advocate van de weduwe van een slachtoffer van de aanslag op de luchthaven van Zaventem

“Ik denk dat mijn cliënte getroost zal zijn door de strenge straffen die werden uitgesproken”, aldus Van Eeckhaut na de voorlezing van de straffen.

Van Eeckhaut lijkt niet zwaar te tillen aan het feit dat Salah Abdeslam geen extra straf kreeg. “Abdeslam heeft levenslang gekregen zonder kans op vervroegde vrijlating (voor zijn deelname aan de aanslagen in Parijs, red.). Mocht hij hier nog eens levenslang hebben gekregen, zou dat symbolisch geweest zijn.”