Onze lijfarts zal ons wederom vervloeken: James Blake levert electronicachansons en dansvloerstampers in Vorst ★★★★☆

“Stop ermee! I’m far too English for that”, aldus James Blake nadat hij zijn muzikanten had voorgesteld en daarna gekscherend zichzelf (“And then there’s me”). Dat soort geintjes had hij tien jaar geleden vast bedremmeld ingeslikt. Maar kijk, de James Blake van 2023 voelt zich stukken beter in zijn vel en deinst kennelijk niet terug voor wat geginnegap.

Zoals in het introducerende zwart-witfilmpje waar hij door de woestijn sjokte met een enorme abstracte schelpvormige satelliet op zijn rug en dat ding een heuvel probeert op te dragen. Dat beeld siert meteen de hoes van zijn nieuwe album Playing Robots Into Heaven. En kijk, daar strompelde Blake het halfduistere podium van Vorst Nationaal op, achter het drumstel door, met het monsterlijke kunstwerk op de rug. Láchen.

We kregen “het beste uit de nieuwe plaat en het beste uit de andere albums” te horen, zo verzekerde Blake ons. ‘Asking To Break’, de opener van de nieuwe, kon al tellen. Die voortreffelijke buitenaardse, haast genderloze zang. Die fenomenale, live ingespeelde hiphopbeat. Wat een song. ‘I Want You To Know’ was 2-Step uit de vochtigste der kruipkelders. Vermolmd en aardedonker. Blake hernam er Pharrell Williams’ sublieme zanglijn uit Snoop Doggs ‘Beautiful’. Goeie vondst.

Wereldhit ‘Limit To Your Love’ zat pokkevroeg in de set maar dat deerde niet. Was het de tiende of de elfendertigste keer dat we de song live hoorden? Hoe het ook zij, alweer: wat een dynamiek! En waarom zullen wij nooit genoeg krijgen van die pacemakerontregelende aardbevingbas? Onze lijfarts zal ons morgen wederom vervloeken.

De nieuwe nummers deden niet onder voor die recente classic. Zie: ‘Big Hammer’ met z’n hysterisch gebliep en aan dubstep ontsproten groove. Halverwege ging de track lekker overkop in industriële techno. Het videoscherm toonde een kerel met leren masker - the gimp uit Pulp Fiction? - wiens schedel een patchwerk van kabeltjes vertoonde. Om het met Jiskefet te zeggen: ráááár!

Wij stonden verstomd van Blakes feminiene falset in ‘Loading’, een song die met elke beluistering het hart driftiger uitholt. Op het videoscherm: iets tussen een vaal spotlicht en een Andromedanevel. Of was dat een weerwolfmaan? Het zou Blakes getergde gehuil naar de nok van Vorst Nationaal hebben verklaard.

Geen laptops

“Wie de voorbije jaren nauwelijks durfde toe te geven een béétje uitgekeken te zijn op de sfeervolle balladerijtjes van Friends That Break Your Heart uit 2021 haalt nu ook vast zijn hart op” , schreef onze eerbiedwaardige collega (gva) in dit periodiek over Playing Robots Into Heaven. En kijk, ook in Vorst kregen Blakes in harde smart gedrenkte electronicachansons op tijd weerwerk van onweerstaanbare dansvloerstampers. Zoals ‘Tell Me’, dat aanving met hortende machinebeats en gaandeweg vervelde tot pompende en zuigende ninetiestechno.

‘CMYK’, het woeste instrumentaaltje waarmee we Blake dertien jaar geleden leerden kennen, gooide misschien wel de hoogste ogen, mede dankzij de drummer Ben Assiter die de iconische “look I found her / red coat”-sample live triggerde waarna Blake de groove ontmantelde tot er uitgebeende digitale dub overbleef en smerige hompen synthbas die zinderden onder rookmachinemist en gifgroen spotlicht. “We doen dit zonder laptops of andere shit die in de achtergrond meelopen”, zo vertelde Blake niet zonder trots. “Elke noot die je hoort, komt van één van ons”.

Met dat impressionante vakmanschap slalomde de Britse wonderboy anderhalf uur lang tussen tedere romantiek en verschroeiend hedonisme. Eerst een herfstkleurige publieksfavoriet zoals ‘Retrograde’ of de sacrale Frank Ocean-cover ‘Godspeed’, dan weer de Berlijnse bunkertechno van ‘Modern Soul’. Het zorgde voor een boeiende, ietwat nukkige show waar geen lijn in te trekken viel. ’t Deerde niet want om de haverklap joeg Blakes superieure sounddesign de rillingen over je ruggengraat. Lepe jongen.

Gezien op 21/9 in Vorst Nationaal