Tot op één rondje van het einde zat het er nochtans in, in één en hetzelfde jaar na de Belgische en de wereldtitel ook nog een Europese titel voor Kopecky. Tot Mischa Bredewold, doorheen het jaar een ploegmate van Kopecky bij SD Worx, ontsnapte uit een elitegroep van een zestiental rensters. Kopecky besefte onmiddellijk dat de titel wellicht gaan vliegen was.

“Ik keek om me heen en zag dat er nog drie andere Nederlandse vrouwen rondom mij reden. Toen wist ik genoeg. Ik had misschien op Mischa kunnen reageren. Maar Mischa zou nooit met mij samengewerkt hebben. En werden we teruggepakt zou de volgende Nederlandse gedemarreerd hebben. Dat haalde allemaal niet uit. Dus koos ik ervoor om maar zo weinig mogelijk te doen, mijn benen te sparen en te gokken op mijn sprint in de hoop dat alles toch nog zou samenkomen. Maar dat gebeurde niet. Het is ooit anders geweest, maar de Nederlandse ploeg speelde het ditmaal perfect uit.”

Dat Bredewold haar solo van ruim tien kilometer kon afronden, verbaasde Kopecky niet . “Ik ken Mischa goed”, beaamde ze. “Het is gewoon een heel sterke renster. Even hoopte ik nog wel dat er iemand op de allerlaatste klim van de VAM-berg heel snel zou doortrekken. Misschien dat we haar dan nog hadden kunnen terugpakken, zo’n lange solo kruipt toch in de benen, maar dat gebeurde niet. Geen verrassing. Zo’n inspanning als op de VAM-berg ligt Mischa perfect.”

Geen sprake van ontgoocheling

Uiteindelijk zou Kopecky ook de sprint om de tweede plek verliezen van Lorena Wiebes. “Wat de pijn toch een beetje verzacht”, glimlachte ze. Brons dus. Maar ontgoocheld was ze niet. “Natuurlijk had ik liever gewonnen”, sprak ze. “Maar een podiumplaats blijft altijd mooi. Het is niet omdat ik tegenwoordig ergens aan de start sta dat ik zomaar win.”

Ook mooi: als ploeg deden de Belgen het voortreffelijk. Als Kopecky tot dat laatste rondje voluit uitzicht hield op de titel, was dat ook te danken aan haar ploegmaats. “Klopt helemaal”, beaamde Kopecky. “Vanaf het beging zat iedereen waar ze moesten zitten. Bij elke aanval waren de andere Belgen attent en ook op de VAM-berg gingen ze heel lang mee. Ik ben echt content en fier op wat ze gedaan hebben. Je ziet dat we jaar na jaar progressie blijven boeken.”

En zo zit het wonderjaar van Kopecky er definitief op. Dit EK was haar laatste wegwedstrijd van 2023. Ze betreurt het niet. “Ik moet toegeven dat ik wel content ben dat het erop zit. Het is heel lang, heel slopend, maar ook heel mooi geweest. Uiteindelijk heb ik mij wedstrijd na wedstrijd opnieuw kunnen opladen, maar nu mag het voorbij zijn.” Ook al weet ze nu al dat volgend jaar beter doen hoe dan ook onmogelijk zal zijn? “Dat dacht ik een jaar geleden ook”, besloot ze. “Al hoop ik wel dat iedereen beseft hoe uitzonderlijk dit jaar is geweest. Voor mezelf én voor mijn ploeg SD Worx. Dit mag echt niet de standaard worden.”