ASSISEN LIVE. Ex-directrice asielcentrum: “Als je vandaag spreekt over het centrum zeggen mensen: ‘Ah ja, daar waar dat jongetje vermoord is.’”

De zitting is afgelopen. Morgen herbeginnen we om 9 uur met de getuigenissen van onder meer de gerechtspsychiaters en -psycholoog.

Nu is het woord nog aan Riet Picavet. Zij was de directrice van het asielcentrum in Broechem ten tijde van de dood van Daniël. 

"Toen woonden er zo'n 325 mensen in ons centrum. We hebben een crisis gehad daarvoor waardoor er capaciteit bij werd gecreëerd, maar dat was op dat moment niet het geval. 

Voorzitster: "Kunt u eens illustreren voor ons hoe het verblijf van Ali en Fahmi in het centrum was?"

Riet: "Het verblijf van Ali en Fahmi is voor mij moeilijk te schetsen. Bij bekende amokmakers is dat makkelijker, omdat ik vaker met hen in contact kwam om evaluatiegesprekken te houden. Ik herinner me wel dat we over Fahmi vaak gesprekken hadden over spijbelgedrag. Over Ali waren er niet veel van zulke discussies."

Kwetsbare jongeren

Voorzitster: "Gebeurde het vaak dat jonge jongeren zoals Fahmi het emotioneel moeilijk hadden, omdat ze helemaal alleen naar België waren gekomen en niemand kenden en moeilijker konden aarden?"

Riet: "Ja, dat zijn herkenbare zaken in de leefgroep van niet begeleide minderjarigen. Het zijn vaak kwetsbare profielen en het bleek moeilijk voor zulke jongeren om grenzen te respecteren. Het zijn jongeren met een rugzak die emotioneel veel hebben meegemaakt. Zelfverminking was in blok B ook iets dat we vaker zagen."

Voorzitster: "En werd er voor zulke jongeren dan psychologische begeleiding voorzien?"

Riet: "Jazeker. Het centrum heeft een medische dienst met een arts en psychologen, plus een extern netwerk waarnaar we kunnen doorverwijzen."

Voorzitster: "Ali had kennelijk ook wel eens wat problemen. Hij was wel eens stoned, er was sprake van een agressie-incident,... maar dat is niet tot bij u gekomen?"

Riet: "Nee, dat zijn zaken voor de maatschappelijk assistent. Ik herinner me zulks niet met betrekking tot Ali."

Voorzitster: "De dag na de feiten zijn assistenten van uw centrum naar de kamer van Fahmi gegaan en hebben ze al zijn kleren meegenomen. Hoe kan dat?"

Riet: "Een mogelijke verklaring daarvoor is dat Fahmi meerderjarig ging worden en dan hebben we de gewoonte om zo'n jongen te verhuizen naar een blok waar volwassenen wonen. Maar het lijkt me zeer onwaarschijnlijk dat dat net op dat moment gebeurde, want de politie was toen al op het terrein en dan is het niet gebruikelijk dat de assistenten zoiets doen. Ik heb er ook zeker geen goedkeuring voor gegeven."

Geen cadeaus, wel activiteiten

Voorzitster: "Kregen de bewoners op feestdagen wel eens cadeaus ? Fruit, sjaals, kleding,...?"

Riet: "Er werden voor speciale gelegenheden wel activiteiten georganiseerd. Zoals een quiz, of zo. Met Kerst voorzagen we altijd een feestmaal met een extraatje. Maar echt persoonlijke cadeaus kregen ze eigenlijk niet."

Voorzitster: "Wat kunt u nog over Daniël vertellen?"

Riet: "Hij was heel aanwezig in het centrum op een positieve manier. Hij heeft nog lintjes doorgeknipt toen de bibliotheek openging, bijvoorbeeld. Soms was het ook wel wat minder positief. Het rondrijden met zijn fietsje zorgde al eens voor overlast. Bewoners vonden dat soms vervelend. Dan had hij bijsturing nodig en ik riep hem wel eens tot bij mij. Voor de rest had hij een goed contact met iedereen."

Voorzitster: "Een laatste vraag: die houten huisjes op uw terrein, waar dienden die voor?"

Riet: "Heel lang geleden hadden we kippen en een ezel in het centrum, maar die zijn op een gegeven moment verwijderd. Sindsdien dienden die houten huisjes een beetje als stockage."

Op aanbevelen van meester Heymans illustreert ook de voormalige directrice wat de impact is geweest op het centrum. "Voor de bewoners, de werknemers én de buurt. Het raakte me enorm dat als je vandaag spreekt over het asielcentrum in Broechem, mensen meteen zeggen: 'Ah ja, daar waar dat jongetje vermoord is'. Al ons werk is gereduceerd tot dat incident. Heel veel bewoners met gezinnen wilden ook niet meer in het centrum wonen. Dat heeft veel problemen meegebracht voor de werknemers die wel gewoon verder moesten. Veel activiteiten zijn wekenlang niet kunnen doorgegaan. Er is echt een centrum van voor Daniël en een centrum van na Daniël."

Mohamad K. is één van de laatste getuigen die vandaag langskomt. Hij verbleef ook in het asielcentrum in Broechem ten tijde van de feiten. 

"Ali en Fahmi waren toen heel dikke vrienden. Maar niet lang voor de dood van Daniël gingen ze plots wat vreemder met elkaar om. Ik vind het moeilijk om dat accuraat te beschrijven. Ze namen wel veel drugs en ik meen dat ze er ook in handelden."

Voorzitster: "U hebt 4 jaar geleden gezegd tegen de politie dat Ali degene was die dominant was. Ali zei bijvoorbeeld dat Fahmi brood of water moest gaan halen. Hij deed dat onder meer omdat Fahmi nog vrije toegang tot het kamp had en Ali kort voor de feiten niet meer binnen mocht. Fahmi was een meeloper."

Mohamad: "Dat klopt. Ik wil trouwens even meedelen dat de prijs van pistool dat Ali aanbood niet 1.700 euro was volgens mij, maar 700 euro."

Voorzitster: "Fahmi, klopt dat dat jij de loopjongen van Ali was?"

Fahmi: "Nee, dat klopt niet. Ik was van niemand loopjongen."

En dan neemt Amer Alhaj Mahmoud plaats in de getuigenbank. Hij is de nonkel van Ali die al meer dan 18 jaar in België woont.

"Maar ik ben niet de reden dat hij hierheen is gekomen. Ik hoorde pas van zijn reis toen hij al in Spanje zat, vlak voor hij naar België kwam. Het laatste contact dat ik heb gehad met mijn familie in Libanon was in 2018. Toen ben ik nog even terug daarheen gereisd."

Voorzitster: "Hoe zijn de kinderen in dat gezin opgevoed? Hadden ze problemen thuis? Weet u iets van hem?"

Amer: "Dat weet ik allemaal niet. Zelfs in Libanon had ik met dat deel van de familie geen contact meer. Ik wist wel dat Ali's vader lid was van Fatah en dat hij bijvoorbeeld wapens in huis had. Ali is een keer bij mij gekomen en heeft toen op alle bellen van alle buren geduwd. Omdat hij niet kon lezen welke de juiste was. Toen kwam ik erachter dat hij analfabeet was. Later stond ik niet meer open voor contact met Ali toen ik hoorde van het incident waarbij hij geschoten had op een 6-jarig meisje. Zij stierf aan haar verwondingen."

Voorzitster: "Hoe zou u Ali als persoon omschrijven?"

Amer: "Dat kunnen jullie beter dan ik. Jullie hebben vijf jaar met zijn verhaal geleefd. Zoveel tijd heb ik niet met hem doorgebracht. Destijds heb ik wel gezegd dat hij naïef en beïnvloedbaar is. Hij is weinig onderlegd en denkt een grote meneer te zijn, maar eigenlijk is hij een klein mannetje dat niets kan."

Om 16.45 uur herneemt de zitting.

Mahmoud K. is de volgende op het rijtje. Hij vertelde de politie destijds dat hij dacht dat Ali betrokken was bij de ontvoering van Daniël.

"Ik was al het langste in het asielcentrum. Het was mijn persoonlijke indruk dat er een paar gevaarlijke mensen in blok C (waar Ali woonde, red.) zaten die met louche dingen bezig waren. Ikzelf verbleef in blok D. Ik zag later op de avond het losgeldbericht en herkende het nummer waarmee het verstuurd was. Het was het nummer van één van de simkaarten die ik verkocht had in het centrum. En ik wist dat Ali er zo eentje gekocht had."

"Ook had Ali mij op een zeker moment een paar maanden voor de feiten een pistool aangeboden. Het kostte 1.700 euro. Dat vertrouwde ik toen ook al niet."

Procureur-generaal: "Klopt het dat u eerste een anonieme verklaring heeft afgelegd omdat u vreesde voor represailles?"

Mahmoud: "Ja, daar voelde ik me eerst veiliger bij. Het is de eerste keer dat ik zo'n misdaad meemaak en ik was bang. Iedereen in die situatie zou zich zo voelen."

Nu neemt Ashraf J.A.A. Hij verbleef 4 jaar geleden in dezelfde kamer als Ali.

"Ik kwam nu toegegeven niet ontzettend veel in die kamer. Hij kwam die avond via het raam binnen. Dat was niet gebruikelijk. Maar hij vroeg me om kledij en deed zijn sokken en jeansbroek uit. Ze vroegen of we nog kledij voor hem hadden."

Kennelijk was Ali zijn jeansbroek bebloed na de dood van Daniël en heeft hij van kleren willen wisselen op Fahmi's kamer.

En dan is het aan Ayad T.A., ook een bewoner van het asielcentrum. Hij wordt geflankeerd door de tolk Koerdisch.

"Ik herinner het me nog goed. Het was 's avonds en ik ging naar buiten om te roken. Toen zag ik twee jongens naast de deur staan. Ondanks het warme weer hadden ze allebei truien aan, dat viel me op. En ze droegen eveneens een kap. Ik stond er niet te lang bij stil en ging zitten op een bankje zitten roken en met m'n gsm bezig zijn. Dan zag ik iemand de geparkeerde kinderfiets vastpakken en er wat toertjes en stunts mee doen."

Voorzitster:" Wat was de sfeer tussen die twee?"

Ayad: "Het leek me dat ze wat zenuwachtig waren. Op het moment dat ik terug naar mijn kamer ging, stonden ze daar nog steeds. Het leek me an sich niet verdacht, maar pas nadat Daniël verdwenen was legde ik de link tussen wat ik gezien had en de verdwijning."

De volgende is Ahmed S., die ook wel 'Ibrahim' wordt genoemd. Hij werkte op het moment van Daniëls dood al 17 jaar in het centrum van Broechem als keukenmedewerker. 

"Ik ken zowel Ali als Fahmi. Fahmi kon nog wel eens driftig uit de hoek komen. Bijvoorbeeld wanneer het eten niet lekker was. Ik heb destijds de politie ook verteld dat hij zich in de eetzaal zeer agressief opstelde tegenover een andere bewoner. Ik ben toen tussenbeide gekomen omdat er een gevecht dreigde te ontstaan. Maar ja, ik heb zoveel vechtpartijen en incidenten gezien... Helaas herinner ik me niet dat Fahmi een zwarte vuilniszak is komen halen."

"Daniël zag ik niet iedere dag, maar ik weet dat hij altijd aan het rondfietsen was. Het was een kind dat altijd veel energie had."

Eljham, een Albanese vluchteling die samen met Fahmi en Ali in het asielcentrum zat, is als volgende getuige aan de beurt. Hij heeft gezien hoe Ali en Fahmi bezig waren de houten huisjes te controleren op het terrein. Dat deden ze waarschijnlijk om te zien of ze Daniël daar enkele dagen konden verbergen.

"Ik was in de fitness en hoorde 's avonds dat er een kind overleden was. Ik zag op een gegeven moment drie mensen bezig op het terrein bij één van de houten huisjes. De man die de deuren van de hutjes opendeed was Fahmi. Ik kende zijn volledige naam niet, maar ik herkende hem aan zijn uiterlijk en bouw." 

Toen de voorzitster hem vroeg of hij Fahmi herkende in de assisenzaal bleef het antwoord onduidelijk.

De agent van de Cyber Crime Unit bevestigt dat het losgeldbericht wel degelijk verstuurd is vanaf het adres van Said, de vriend waar Fahmi en Ali de nacht hebben doorgebracht nadat ze Daniël hadden omgebracht. Dat was op het Antwerpse Zuid.

Om 14.15 uur gaat de zitting weer verder. Wel laat de voorzitster al weten dat de gerechtspsychiater en -psycholoog, die normaliter in de late namiddag zouden komen getuigen, pas morgen zullen komen. Zo loopt het schema opnieuw vertraging op.

Mohamed A. wordt na de pauze nog eens teruggeroepen naar de getuigenbank omdat hij na zijn verhoor blijkbaar naar de getuigenkamer is teruggelopen en nog met de getuigen die deze namiddag moeten voorkomen heeft gepraat. Dat is niet toegelaten. Wel blijft hij erbij dat hij hen enkel gedag heeft gezegd. De voorzitster beveelt hem nu om zich beschikbaar te houden voor de rest van de zitting.

Mohamed Azzawi is de volgende getuige. Hij woonde in het asielcentrum in Broechem en werd daar ook wel 'De Chinees' genoemd. Hij verbleef samen met Fahmi in één kamer.

Mohamed: "Ik wist dat Ali op een gegeven moment het bevel had gekregen om het land te verlaten. Hij had dus geen kamer meer, maar Fahmi had hem uitgenodigd om de nacht voor de feiten bij ons op de kamer te slapen."

Voorzitster: "Kunt u die 22ste april eens schetsen voor ons?'

Mohamed: "'s Morgens werd ik laat wakker. De dag voordien was ik als laatste gaan slapen. Mijn broer Tawfiq was vroeg opgestaan. Rond 13 uur. Toen ging ik naar blok K, waar we internetverbinding hebben. Later op de dag heb ik gezien dat Ali en Fahmi een stuk uit het voetbalnet aan het snijden waren. Toen vroeg ik hen waarom ze dat deden. Ali zei dat ze een koord nodig hadden om een vuilniszak dicht te maken."

Voorzitster: "Weet u nog dat Fahmi op een gegeven moment 's avonds de sleutel van de kamer was komen halen?"

Mohamed: "Dat klopt. En een tijdje later kwamen Ali en Fahmi die sleutel weer terugbrengen. Er zat ongeveer een half uur tussen Fahmi die hem kwam halen en dat ze hem weer terug kwamen brengen. Ze leken toen allebei gespannen. Ook wilden ze graag het centrum verlaten om bij een vriend te gaan overnachten."

Voorzitster: "Kunt u Fahmi eens beschrijven als persoon?"

Mohamed: "We hadden altijd normaal contact als kennissen. Ik had nooit gedacht dat hij zoiets zou kunnen doen. Maar hij verwaarloosde zichzelf wel geregeld en gebruikte veel drugs. Hij bleef soms dagenlang weg uit het centrum. Hoewel ik met zowel Ali als Fahmi nooit een probleem gehad."

Voorzitster: "U had nochtans gezegd dat Ali een slechte invloed op Fahmi had."

Mohamed: "Fahmi begon Ali wel veel te volgen, inderdaad. Toen ze meer samen optrokken, begon hij zich te verwaarlozen."

Heymans: "Kunt u nog eens uitleggen wat Daniël voor u betekende?"

Fatmeh: "Daniël was inderdaad een deugniet, maar ik zag hem langzaam veranderen van een kind naar een jongeman. Hij begon wat matuurder te worden. Ik was blij dat hij naar school kon gaan en dat hij talen aan het leren was. Hij had een sterke persoonlijkheid."

Heymans: "En het klopt dat u na de feiten nog lang medicatie hebt moeten nemen en eigenlijk voor Amanie hebt moeten zorgen?"

Fatmeh: "Ja, dat klopt."

Voorzitster: "Ali, je zit al heel de ochtend in je handen te leunen. Wat doet de getuigenis van Amanie en Fatmeh met u?"

Ali: "Ik wil m'n excuses aanbieden."

Fahmi: "Ik zal nooit de pijn die zij hebben begrijpen, maar het doet mij ook pijn hem zo te zien. Het spijt me echt. Ik had nooit gedacht dat het zo zou eindigen."

En dan is het de beurt aan Fatmeh Chihadeh, de 33-jarige tante van Daniël. Zij spreekt een heel klein beetje Nederlands, maar maakt toch gebruik van de tolk om haar verhaal te doen.

Fatmeh: "Ik beschouwde Ali en Fahmi als vrienden van ons, omdat ze ook uit dezelfde gemeenschap komen. We waren heel veel samen. Over de centjes die Ali aan Daniël beloofde hoorde ik enkel iets van mijn zus. Soms hoorde ik Daniël wel zeggen dat hij centjes wilde of nodig had. En ik hoorde ook pas later dat Daniël die avond met Ali was meegegaan. Dat was bij de wedersamenstelling."

Voorzitster: "Hoe was de verstandhouding tussen Ali en Daniël?"

Fatmeh: "Wij woonden met zijn allen in blok C. Dus we zagen elkaar voortdurend en Daniël speelde met iedereen. Op een gegeven moment verhuisden Daniël en Amanie wel naar blok D."

Langskomen met de Range Rover

Voorzitster: "Wist u van de vriend van uw zus?"

Fatmeh: "Ja. Als hij op zakenreis was in België kwam hij haar geregeld opzoeken. Eén keer kwam hij naar het centrum met een Range Rover, maar die was één van zijn vrienden. Toen bracht hij spulletjes naar ons."

Voorzitster: "Wat herinnert u zich nog van die dag?"

Fatmeh: "Die dag na het zwemmen ging ik naar mijn kamer om me om te kleden. Toen iedereen ging zoeken naar Daniël ben ik bij Nour, de vrouw van de broer van Ali, gebleven om haar te kalmeren."

De rest van haar statement bleef opvallend beknopt.

Het blijft voorlopig wel nog onduidelijk hoe Ali en Fahmi aan Amanie haar telefoonnummer zijn geraakt. De voorzitter haalt wel aan dat Amanie tijdens het onderzoek verklaarde dat Ali soms gebruik maakte van de gsm van de vrouw van zijn zus. Het is volgens Amanie mogelijk dat ze op die manier het nummer hebben gevonden. Ali ontkent dat.

Ali: "Ik heb Nour haar gsm nooit gebruikt. En ik weet niet waarom Amanie dat zegt. Nour heeft wel ooit berichten voor mij geschreven, maar wel op mijn gsm."

Fahmi: "Ik weet ook niet hoe Ali aan dat nummer is gekomen." 

Op vraag van meester Heymans, die de familie van Daniël bijstaat, vertelt Amanie nog wat meer over haar leven op dit moment.

"Ik ben nu nog steeds in behandeling. De eerste twee jaren kon ik niet slapen. En al die jaren hoop ik al antwoorden te krijgen. Jaren kon ik niet geloven dat Daniël effectief dood was. Ik hoopte zo lang dat hij nog terug zou komen naar mij. Die eerste twee jaar ben ik trouwens ook constant thuis gebleven. Ik wilde niet geconfronteerd worden met de buitenwereld en was in diepe shock. Ik vrees dat het altijd ook zal blijven. Nu probeer ik me sterk te houden. Ik hoop dat die mannen die Daniël hebben gedood een terechte en zware straf zullen krijgen en reken daarvoor op de jury en het hof."

"Van het moment dat ik naar België kwam begon ik mijn droom te verwezenlijken. Daniël werd ingeschreven in de basisschool en ik kreeg een arbeidskaart opdat ik kon gaan werken. Ik haalde ook diploma's als schoonheidsspecialiste. En dat terwijl er andere asielzoekers kwamen die niet veel deden. Na anderhalve maand was ik ingeschreven voor een inburgeringscursus en zelfs een sportclub. Geen enkel moment wilde ik verliezen, want ik ben iemand die naar de toekomst kijkt. Al die dromen zijn nu gestolen door die twee daar. Waarom? Waarom kozen jullie een moeder die maar één zoon heeft? Jullie hebzucht heeft mij m'n zoon gekost. Jullie hebben hem vastgebonden en vermoord. Is dat hoe jullie opgevoed zijn?"

Amanie: "In oktober 2018 zijn we met zijn vieren samen naar België gevlucht."

Voorzitster: "En waarom was dat? Want jullie woonden in Beirut, niet in een vluchtelingenkamp."

Amanie: "Ik was enkel gekomen om een toekomst op te bouwen voor mijn zoon. Iedereen heeft dromen en ik wilde de mijne waarmaken. Die zijn nu volledig kapot."

Voorzitster: "Uw broer woonde hier een 15-tal jaar. Koos u daarom België uit?"

Amanie: "Onder meer. Ik heb hier nog andere familieleden wonen."

Voorzitster: "Kunt u ons wat vertellen over Daniël? Over hoe hij in het leven stond en wat hij allemaal deed?"

Amanie: "Daniël was een heel sympathiek kind. Soms kon hij wat opvliegend zijn maar hij had vooral veel dromen en wilde gelukkig zijn. Ik heb hem veel liefde gegeven en hij kwam niets tekort. In Libanon waren we al gescheiden, dus soms sliep hij bij mij en soms bij zijn vader. Ook toen zij vader weer getrouwd was. Maar ook met die nieuwe vrouw kwam hij goed overeen. Het was voor mij niet eenvoudig om naar België te komen, maar ik wilde Daniël een goede toekomst geven. Ik wilde hem alles geven wat hij wenste en wilde hem gelukkige grootbrengen. En ik wilde dat hij naar school kon gaan."

'Jullie durfden niet eens naar de foto's te kijken'

Dan krijgt Amanie het heel moeilijk en breekt haar stem.

"Ik wil aan het hof en de jury ook vertellen dat ik na mijn scheiding Daniël niet altijd bij me kon hebben. De eerste vijf maanden in het asielcentrum in België kon dat wel. Toen kon hij zelfs op mijn schoot slapen. Voor het eerst voelde ik me als een échte mama. Ik kon écht voor hem zorgen. Maar deze beesten in de beklaagenbank, die jullie 'verdachten' noemen, hebben hem nu voor altijd van me afgenomen."

Daarop buigt Ali zijn hoofd en wendt hij zich af. Amanie doet de rest van haar verhaal al huilend, roepend en hevig gebarend. Ze gaat zo snel en hevig door dat de voorzitster haar eraan moet herinneren dat de tolk haar moet kunnen bijhouden.

Amanie: "Jullie hebben niet enkel Daniël ontvoerd. Jullie hebben ook mijn moedergevoelens vernield. Jullie hebben mijn hele leven kapotgemaakt. Gisteren werden jullie geconfronteerd met foto's van zijn lichaam en toen konden jullie zelfs niet naar hem kijken. Fahmi, je keek niet eens toen hij naakt op de tafel lag. Ik deed dat wel, ik heb naar alle foto's gekeken. Maar jullie durfden dat zelfs niet."

Voorzitster: "Malak, uw nichtje, is in 2018 opgebeld door een Libanees nummer. Dat had te maken met een mogelijke ontvoeringspoging. Klopt het dat uw zus in Libanon naar aanleiding daarvan een eigen onderzoek is gestart?"

Amanie: "Na de dood van Daniël ging ik samen met mijn zus op zoek naar de waarheid. Ik kon niet slapen en had het bijzonder moeilijk. Maar mijn zus in Libanon ging op zoek en er was inderdaad sprake van een bericht dat haar dochter had ontvangen. We hebben ook een Facebookgroep opgemaakt. Eén van de mensen die daarin zat, ene 'El Franco', een Palestijn die in Duitsland woont, vertelde me inderdaad dat er een bericht was gestuurd met het doel op een ontvoering."

Voorzitster: "Met hem hebt u toen heen en weer gestuurd?"

Amanie: "Ja, ik begon met hem te chatten. Hij is een vriend van de jeugdvriend van Ali. Ali zou met die jeugdvriend in Libanon gesproken hebben en in dat gesprek, enkele maanden voor de dood van Daniël, werd er al gebabbeld over een ontvoering. El Franco heeft me dan ook het nummer van die jeugdvriend, Mohammad Kaddura, gestuurd zodat ik met hem kon sturen. Maar Mohammad wilde niet met me praten."

Ontvoeren van kapperszoon

Voorzitster: "Want die 'El Franco' (een bijnaam) heeft samen met Ali en Mohammad Kaddura in het Battawi kamp in Libanon gezeten? Zo kenden ze elkaar?"

Amanie: "Klopt. Maar Kaddura wilde geen problemen. Bovendien ging het nu over de moord op een kind en niet enkel over een ontvoeringspoging. Zijn bericht dat hij niet met mij wilde praten heb ik toen vergeleken met het bericht dat naar Malak was verstuurd. Daaruit viel me op dat die beide berichten heel gelijkaardig opgesteld waren. Elk woord begon bijvoorbeeld met een hoofdletter. Het was ook hetzelfde nummer dat hij gebruikt had om naar Malak te sturen. Ik heb hem gevraagd waarom hij dat had gedaan. Toen vertelde hij dat hij een vriend van Ali was en verder niet wist waarom hij dat had moeten doen."

Voorzitster: "En Ali had hem ook verteld over het ontvoeren van een kapper? Of een familielid van een kapper?"

Amanie: "Hij vertelde inderdaad dat de zoon van een kapper ontvoerd zou worden. Ali was dit van plan toen hij zelf bij een kapper werkte. Maar de ontvoering ging niet door. Dat Ali van plan was mijn zoon te ontvoeren heeft Kaddura wel ontkend."