Bud Spencer en Terence Hill meppen in het rond in nostalgische game ‘Slaps & Beans II’

Spencer en Hill zijn eigenlijk Italianen die de kost verdienden in spaghettiwesterns en actiekomedies. Om ook in de VS voet aan wal te krijgen, kregen ze een andere naam en werden hun stemmen gedubd in het Engels. In naar slapstick neigende films mepten ze vanaf eind jaren 60 tot begin jaren 90 allerhande slechteriken bij elkaar, iets waarbij vooral de lompe stijl van de bonkige Spencer in het oog sprong. Het lijkt misschien een wat vreemde keuze om deze heren in een game te gieten, maar aangezien er een ‘2' in de titel staat, zal nummer 1 wel succesvol genoeg zijn geweest voor dit vervolg.

De nostalgie druipt van deze beat-em-up, die smaakvol is gemaakt in die typische pixelartstijl van rond 1990. De personages staan nooit stil, maar wiegen op en neer, zoals dat hoorde in die tijd. Het biedt alvast charme, maar met nostalgie en charme alleen heb je natuurlijk nog geen goede game.

De actie draait voornamelijk rond een hele hoop slechteriken in elkaar rammen. Met je vuisten, maar ook met allerlei voorwerpen die je overal tegenkomt. Planken, stoelen, potten, je kan ze allemaal naar vijanden keilen, en een uithaal met een pan geeft een heerlijk “boinggggg”-geluidseffectje. Je hebt gewone en krachtige aanvallen, met onder meer een rondzwaaiende vuist waarmee Spencer een vijanden twee meter omhoog mept, en een move waarbij hij twee tegenstanders tegen elkaar ramt. Het is ook geinig om geveld schorremorrie op te rapen en tegen een kompaan te kwakken.

In je eentje wordt alles nogal snel saai en repetitief, maar met twee spelers tegelijk is de game echt wel plezant. Met dank ook aan de minigames die je doorheen het verhaal tegenkomt, en die je ook vanuit het hoofdmenu kan spelen. Zo kan je met propellerboten tonnen op elkaar afvuren, moet je een hindernissenparcours afleggen met vingervlugheid of neem je deel aan een eetwedstrijd.

Een pluim ook voor de minigame waarin je met zijn tweetjes in een bananenboot zit waarin je lekken moet dichten en aanvallen van krokodillen moet afweren. Die lekken moeten telkens worden gedicht door Hill, terwijl Spencer dan naar de andere kant van de boot moet hollen voor het evenwicht. Begint een krokodil in de boot te bijten, dan moeten beide spelers naar de andere kant om te voorkomen dat ie zinkt. Het is simpel, maar met zijn tweetjes is het pure lol.

Ook bij de gewone gameplay moet je samenwerken, want Hill kan bijvoorbeeld op voorwerpen klimmen om een ladder of een lift neer te laten voor Spencer. Die is dan weer sterker, zodat hij obstakels gewoon kan kapot meppen. En wanneer Hill een plank vastneemt, kan Spencer er voorwerpen naar gooien die de andere honkbalgewijs tegen de vijanden kan slaan. En ja, dat gaat ook met stoelen. Speel je solo, dan moet je wisselen tussen de personages.

Het grootste minpunt aan de game zijn de steriele stemacteurs, waarbij vooral die emotieloze vertolking van Spencer tegenvalt. Misschien is het een knipoog naar de films, genre “zo slecht dat het weer goed wordt?” ININ Games mag het weten.

Verder druipt de liefde voor het duo en hun kolder wel van de game, met hier en daar ook een flauwe mop. “Moge de Here jullie bijstaan”, zegt een non. “We gaan liever alleen”, bromt Spencer terug. Alles is trouwens ondertiteld in het Nederlands, wat weer aantoont hoe serieus de makers die project nemen. Ook de uitgebreide soundtrack uit de films geeft samen met de locaties en de charmante pixels de game zowaar een eigen smoel. Ideaal voor vader-en-zoon-ongein, solo alleen voor echte fans van het duo.