Gedupeerde beleggers uiten ongenoegen over Biocartis: “Ons geloof in Belgische bedrijven is weggevaagd”

Uit boosheid en onmacht kroop Luc Janssens (61) donderdagochtend op zijn fiets en zette koers naar het hoofdkantoor van Biocartis in zijn woonplaats Mechelen. Want hij moest toch ‘iets’ doen. “Een paar maanden geleden stonden ze nog bij wijze van spreken aan mijn deur om nog meer geld te vragen. Vandaag sta ik dus aan hun deur. Om verhaal te halen, want ik voel mij opgelicht.” De zestiger werd tot zijn eigen verbazing vriendelijk ontvangen door enkele mensen van Biocartis. Maar zij konden enkel herhalen wat ook dinsdag al verteld werd.

Kort gesteld: de obligatiehouders van Biocartis zetten 132 miljoen euro aan vorderingen om in aandelen en verschaffen tegelijk 40 miljoen vers kapitaal, zodat het bedrijf cash heeft tot eind 2024. Het bedrijf maakt dus een doorstart, maar de huidige en beursgenoteerde holdingmaatschappij (Biocartis Group NV) blijft in essentie achter als een lege schil. Daardoor zal het bedrijf geliquideerd worden. “En voor de aandeelhouders blijft er niets over. Ik verlies naar schatting zo’n 50.000 euro. Er is naar eigen zeggen niets dat ze nog voor ons kunnen doen”, zegt Luc Janssens.

Toch voelt het voor veel beleggers wrang. Want tezamen met de dramatische aankondiging dat ze hun geld niet meer zullen terugzien, hoopt het bedrijf onder de nieuwe naam ‘New Biocartis’ wel een doorstart te kunnen maken en in 2024 al winst te maken. “Terwijl wij als kleine beleggers al jaren geld pompen in het bedrijf en nooit iets hebben gezien, zou er volgend jaar al winst gemaakt worden”, klinkt het bij enkele aandeelhouders die liever anoniem blijven. “Een faillissement is toch anders, dat is jammer, maar het gebeurt. Hier voelt het aan alsof het wanbeleid is”, zegt Franky Vandendriessche (57).

Hoeveel mensen in het verhaal bleven geloven, is niet duidelijk. Maar experten vermoeden dat het om een vrij grote groep particuliere beleggers gaat. “Ik geloofde er echt in, ik was er bij van de eerste minuut”, zegt Lode Meert (58). “Ik had zelfs zoveel vertrouwen dat ik klant ben geworden van KBC om het aandeel te kunnen kopen. Oprichter Rudi Pauwels is een autoriteit op medisch vlak en de biotechnologische sector werd destijds enorm aangeprezen. Hun producten waren revolutionair en het was een bedrijf van eigen van eigen bodem.” Een andere vijftiger zag zijn eigen kankerdiagnose als aanleiding om in te stappen. “Ik heb maanden in onzekerheid geleefd. Dokters waren niet zeker. Pas na een operatie bleek het wel degelijk om pancreaskanker te gaan. De zaklabo’s van Biocartis zouden kankerscreening enorm versnellen en ervoor zorgen dat mensen niet maanden in het ongewisse moesten leven. Ik geloofde in hun product, hun verhaal en hun Belgische verankering en ik heb er mijn spaarcenten ingestoken. In de hoop zo mijn steentje bij te dragen en op lange termijn een centje te hebben voor mijn kinderen. Nu blijf ik met lege handen achter.”

Bijna 200 gedupeerden namen contact op met onze krant om hun verhaal te doen. Een deel van hen wijst naar beurshuis KBC Securities, die het aandeel stevig in de markt zette. “Biocartis stond geregeld op de KBC-lijst met aanraders”, zegt Pieter Vrijens (39) uit Kanne. “Ze hadden tot de laatste minuut een gunstig koopadvies met een koersdoel dat drie keer hoger lag dan wat het was. Zit daar dan geen enkele logica achter? De koersdoelen pas verlagen wanneer het schip al verdronken is, is gemakkelijk. Zo kan ik ook analist zijn.”

Lode Meert: “Nu blijkt dat ik de dommerik ben. Want ik had maar beter mijn huiswerk moeten maken. Maar dat klopt toch niet helemaal. Het zijn toch de analisten die meer weten en meer lezen dan ik? Waarom zou ik de analyses van mijn eigen bank – die nota bene over meer info beschikt dan ik – niet mogen vertrouwen. Nu zou ik dit nooit meer doen, mijn vertrouwen in banken is al een tijdje ver zoek.”

Dat zegt ook een andere gedupeerde, die meer dan 150.000 euro verloor. “Via KBC private banking is zowat heel mijn familie ingestapt. Als er dan eens een beleggersavond georganiseerd werd door de bank, met een hapje en een drankje, dan waren de topmannen van Biocartis er ook. Tot het allerlaatste moment werd er door het bedrijf – maar ook door KBC – mooie vooruitzichten geschetst. We hadden ook geduld, dat moest niet onmiddellijk iets opleveren. Het was een langetermijninvestering. Zelfs als ik pas over 20 jaar de winst zou nemen, zou het goed zijn. Maar nu hebben we gewoon niets meer”, klinkt het. “Mijn geloof in de beurs is volledig weg nu. Ik heb het gevoel dat je als kleine belegger altijd verliest tegenover de grote”, besluit Franky Vandendriessche nog.

Wij legden enkele vragen van beleggers voor bij KBC, maar zij wilden daar niet op in gaan. De Belgische Beurswaakhond FSMA, die begin februari een waarschuwing uitstuurde over het aandeel, volgt het dossier verder op maar kan geen uitspraken doen over de grond van de zaak.